O autor vasco de raíces galegas presenta a súa segunda novela, «O proxecto Escipión»

25 ago 2022 .

O xornalista Roberto Vilarreal Domarco (Eibar, 1969) publicou o pasado abril a súa segunda novela, O proxecto Escipión (Roca Editorial). Na tarde do xoves 25 de agosto (ás 20.30 horas) presenta o libro en Allariz, o municipio ourensán ao que pertence a súa familia materna. Lignum Crucis. O ronsel da Gran Cruz (2014) foi a súa primeira narración, coa que se deu a coñecer na súa faceta como escritor. Agora, sendo fiel ao xénero de suspense, lanza un libro no que relata as pescudas de Néstor Azcona, un policía local novato e sen vocación, ante unha serie de crimes executados baixo un mesmo patrón: imitan os duros castigos empregados na Hispania romana do século I.

—A historia de Roma está moi presente nesta obra.

—É un libro que mestura novela negra e intriga histórica. Hai unha serie de asasinatos que parecen rituais. Para saber un pouco o que está a suceder hai que coñecer ben os costumes da antiga Roma. A partir de aí expor como un crebacabezas onde todo ese coñecemento da historia romana é moi importante para resolver o que pasa.

—As súas dúas novelas enmárcanse no territorio «thriller». ¿Por que se decantou por ese xénero?

—Eu son un lector dos que lle gusta moito a novela negra e os thriller de intriga histórica. Entre as miñas referencias está Arturo Pérez-Reverte, que é dos máis coñecidos. Un escribe as novelas que lle gusta ler.

—¿Que lle inspirou para escribir este segundo libro?

—Sempre teño moito interese no que é o patrimonio histórico e nos misterios da historia. Na miña primeira novela centrábame moito no que é a arte sacra: as catedrais, as reliquias, os mosteiros… Nestoutra fixen unha incursión no que son as pegadas de Roma en España, especialmente en Tarragona. Dalgún xeito, vivín os últimos vinte anos rodeado dun patrimonio romano importantísimo e chamábame moito a atención o poder facer unha historia onde se recuperase toda esa riqueza patrimonial. Á vez quería que fose moi interesante para o lector, que estivese intrigado e que ademais puidese aprender da historia pasándollo ben.

—A historia transcorre en Tarragona. ¿Por que elixiu ese lugar como escenario?

—É unha das cidades que ten un dos patrimonios romanos máis importantes xa non só de España, senón de Europa. Tamén é das poucas cidades modernas que están levantadas case completamente sobre a cidade romana antiga. Entón é coma se fose unha urbe que vive sobre outra máis escura e escondida. Interesábame tamén reflectir eses lugares que están cheos de patrimonio. Por iso faime moita ilusión presentar o libro en Allariz. Á parte de que eu teño lazos familiares aquí, é unha vila chea de historia.

—¿Como se sente coa publicación deste segundo libro?

—Foi como un traballo de confirmación. No día do libro en Cataluña, concretamente na zona de Tarragona, o meu primeiro libro foi un dos máis vendidos. Agora esta segunda publicación foi unha consolidación. Os comentarios dos lectores están a ser moi positivos e iso axúdache para darche unha seguridade.

—Andará nalgún proxecto novo.

—A verdade é que si. E ten que ver moito con Galicia. O ano pasado faleceu a miña avoa materna, que é de Allariz, aos 103 anos. Durante bastante tempo fun gravando conversacións con ela. Contábame moitas historias da súa infancia e de como era a Galicia de principios de século. Tamén me falou da súa marcha ao País Vasco. Teño claro que falará das vivencias da miña avoa. Todas esas historias da emigración galega ao País Vasco parécenme interesantes e creo que vou traballar un pouco por aí. Hai moito que contar. Paréceme un tema moi interesante, sobre todo pola mestizaxe de dúas culturas tan antigas. E como souberon convivir. Eu son dos que defende que na mestura de culturas hai moita riqueza.