Robert W. Livingston ofrecerá unha conferencia sobre diversidade no Paraninfo da Universidade da Coruña.

 

No marco do programa conmemorativo do primeiro decenio da Cátedra Inditex-UDC de Sustentabilidade, o profesor da Harvard Kennedy School e experto en cuestións raciais Robert W. Livingston (1971, Lexington, Estados Unidos) visita A Coruña para participar este venres na conferencia Comprendendo os beneficios e retos da diversidade. Esta celebrarase ás 13.00 horas no Paraninfo do Reitorado da Universidade da Coruña. 

—Nese artigo, propoño o modelo PRESS, no que cada letra corresponde á inicial en inglés dos seguintes principios. O primeiro é recoñecer o problema. Hai moitas empresas que non creen que teñan un problema coa igualdade, que negan que haxa racismo, sexismo ou homofobia. Se o negan, non poden solucionalo. O seguinte é analizar cal é a raíz do problema. É importante atopar a causa dun problema para poder solucionalo. Despois vén a empatía, é dicir, unha vez que sabes que hai un problema e cales son as súas raíces, ¿impórtache ou non? Hai persoas ás que non lles importa que haxa racismo porque son brancos e creen que non lles afecta, mesmo lles dá máis privilexios. A empatía crea a motivación para corrixir o problema. O seguinte é a estratexia. Moitas empresas queren facer algo respecto diso, pero non saben por onde empezar. Para rematar, queda o sacrificio. Calquera cousa que fagas vaiche custar algo: esforzo, tempo, recursos... A estratexia non vale nada se non hai un compromiso para executala.

—Depende de como se defina a discriminación. Para moitas persoas, implica insultar á persoa ou tratala con agresividade e con faltas de respecto. É o que denominamos discriminación explícita. Pero tamén existe unha discriminación implícita, que é moito máis cortés, pero nela hai unha diferenza de poder. Por exemplo, hai empresas nas que hai moitas mulleres, pero non teñen ningún poder na organización e non chegarán a ser xefas ou directoras. Pasa o mesma coas persoas racializadas. Si as hai, pero non teñen posicións de alto nivel. Isto indica que a mentalidade da organización non as considera capaces de estar no poder e que si hai discriminación.

—A nivel social, ¿estamos a avanzar en materia de diversidade?

—Non podo valorar en profundidade a situación de España porque non vivo aquí a tempo completo, pero si levo 30 anos vindo. Vivía aquí en 1991 e podo dicir que o país cambiou moitísimo. Antes había persoas que me miraban pola rúa porque nunca vira a unha persoa negra, había grafitis racistas, os homosexuais non saían do armario… Era unha sociedade completamente distinta. Aínda así, aínda hai moito que mellorar. Empezando de cero, chegamos a cincuenta, pero aínda hai moito espazo para chegar ao cen, que sería a igualdade.

—Si, pero, para tratar a situación de forma xusta, hai que ter en conta que nos Estados Unidos temos moita máis historia co racismo que en España. Aquí leva pouco tempo habendo persoas de diferentes etnias. Unha vez dito isto, si que noto unha cousa que me choca e é que case nunca vexo a unha persoa racializada nunha posición de poder. Nos Estados Unidos si hai representantes negros en moitos ámbitos, pero aquí non vexo unha representación de persoas racializadas en posicións importantes. En España, as persoas mestúranse moito máis nas rúas, pero isto non se traduce en igualdade de oportunidades profesionais. Nos Estados Unidos é ao revés porque tivemos que loitar durante séculos para lograr ter máis oportunidades.

—Desde as institucións públicas, ¿debe facerse un esforzo especial por combater a discriminación?

—Si, porque parte do problema é que a xente está estancada pensando que non hai un problema. Hai quen cre que os inmigrantes non deberían ter os mesmos dereitos que os españois. Hai unha caste que di que o dereito a ter unha vida próspera é para os donos do país, que neste caso serían os españois e os seus descendentes. Con esta mentalidade, ¿como non vas ter discriminación? Pero non o recoñecen porque creen que lles están facendo un favor só con deixalos entrar en España.

—Creo que se debe ao que se viu noutros países, como nos Estados Unidos con Trump e en Francia con Marine Le Pen, que é a primeira vez en moitos anos que estivo preto de gañar. Por mor do que está a pasar nestes países, hai unha onda de ideoloxías máis conservadoras que promoven un rexeitamento ao internacionalismo e ao multiculturalismo. Tampouco están axudando a crise económicas, pero é importante que os españois teñan en conta que tamén foron emigrantes, non só anfitrións para inmigrantes. Miles e miles de españois fóronse a outros países a traballar porque aquí non tiñan un posto. Iso require un pouco de humildade e ver a situación nun contexto máis amplo, porque se non se está caendo na hipocrisía.

—Si, pero nos Estados Unidos estamos tendo un problema con iso porque algúns pais non queren que se eduque aos seus fillos neste tema. Veno como algo negativo ou pesimista e queren que falemos de cousas alegres. Iso é ignorar o problema. Non todo no mundo é alegre. Se se quere superar un problema, hai que enfrontalo.

—¿Que retos temos por diante nesta materia?

—Estou sorprendido co cambio que viviu España en 30 anos, non só cara a unha maior diversidade, senón tamén en inclusión. Segue habendo marxinalidade por cuestións económicas, porque moitas persoas racializadas viven en sitios que non son de renda alta porque gañan menos diñeiro. Non quero dicir que sexa todo perfecto, pero para un país que leva só 30 anos con retos de diversidade, creo que España o está facendo relativamente ben. Aínda así, hai que recoñecer que queda moito traballo por facer aínda.