MARCOS MÍGUEZ | Marcos Míguez

 

Antonio Sánchez (Curtis, 1983) cumpre unha década alén do charco. Deu o salto a República Dominicana cando a crise do 2008 empezaba a aumentar e montou en Santo Domingo Casa Sortes, a primeira das súas empresas. Hoxe, mantén aquela marca, especializada na construción, tanto no sector industrial como no enerxético, pero suma outras dedicadas ao cine, á promoción inmobiliaria e ao mantemento. «A República Dominicana é un exemplo de estabilidade na rexión. A súa calidade democrática é equiparable aos estándares occidentais, hai estabilidade política e facilidades para investir», asegura Sánchez, que acaba de ser reelixido como membro do Consello de Residentes de España na illa, onde tamén é secretario da Asociación de Empresarios Galegos.

—Son situacións parecidas. Os niveis de vida mantéñense en niveis parecidos aos de antes da crise do 2008, pero apenas se fixo nada para cambiar o modelo produtivo. Mantemos uns niveis altos de calidade en sectores como a sanidade ou a educación, pero dá a sensación de que se está perdendo a oportunidade de producir unha verdadeira modernización. E de lonxe preguntámonos como pode afectar a todo isto a evolución dos tipos de interese ou a inflación, por citar dúas cousas.

—¿Está mellor a situación en América Latina?

—Cada país é un mundo, pero é certo que hai lugares nos que é máis doado investir con regras de xogo claras. En República Dominicana, por exemplo, podes montar unha empresa e pórche a funcionar en quince días. ¿É iso posible en España?

—Claro que si. Pero por exemplo en Haití nalgún momento as grandes potencias terán que actuar e acabar co caos actual. Ese país, os que vostede me cita e moitos outros se poden mirar no espello da República Dominicana, de México e de moitos outros onde a clase media crece constantemente e gozan de parámetros de vida que cada vez se parecen máis aos de calquera país occidental.

—¿E que papel xogan os empresarios españois nese crecemento?

—A min gústame dicir que os empresarios emigrantes somos a verdadeira marca España da que tanto oímos falar. Somos decenas de miles de embaixadores en posicións moitas veces crave que estamos repartidos por todo o mundo e que pomos en valor a nosa cultura, o noso xeito de facer as cousas. E iso, aínda que moitas veces ninguén nos faga caso.

—Porque desde que Rodríguez Zapatero cambiou a lei electoral para implantar o voto rogado, os políticos apenas se acordan de nós. Cada vez é máis difícil poder exercer un dereito que se supón que é de todos os cidadáns e, por iso, téñennos demasiado esquecidos.

—¿E cal sería a alternativa?

—Pois restablecer o dereito a voto con menos trámites burocráticos e aumentar o peso dos miles de persoas que traballamos no exterior e que seguimos achegando riqueza a España. Que se nos escoite, aínda que sexa de cando en vez. Non se cal sería a mellor fórmula. Talvez unha solución á italiana, cun deputado elixido directamente polos residentes no exterior. O que está claro é que algo hai que facer para que se nos escoite e atenda.