Aínda que o programa é estatal, en Ourense é xestionado por un grupo de Cruz Vermella MIGUEL VILLAR

 

En ocasións, o devir da vida provoca que unha familia se vexa obrigada a decidir como a mellor opción para os seus membros o deixar todo atrás e embarcarse na realidade que supón marcharse a un país diferente. A ONU define como refuxiada a toda persoa que por motivos relativos á súa etnia, relixión, nacionalidade ou condición social, séntase atemorizada e por iso impedida a residir ou retornar ao seu país.

No ano 2020, o programa de asilo de refuxiados do Ministerio de Inclusión, Seguridade Social e Migracións, que xestiona Cruz Vermella en Ourense, recibiu a un total de 182 persoas nos dous lugares dispostos para iso na provincia. Un é a capital, e o outro O Barco de Valdeorras. Pero eses 182 usuarios non puideron acceder a este plan ao mesmo tempo, xa que o número máximo de prazas está limitado a 42, que é a cantidade de persoas que poden vivir nos pisos acondicionados dispoñibles para levar a cabo esta iniciativa.

Tras esta primeira fase, na que a evolución da integración cambia moito en función da situación familiar e o empeño que poñen os seus membros en adaptarse - «moitos van suplindo certas barreiras con vontade», subliña Martínez -, a segunda parte do proceso, que dura 12 meses, trata de conferir autonomía ás persoas para que estas non dependan nin se sintan necesariamente ligadas aos servizos sociais. «Tratamos de apoialos e de conseguir que teñan as capacidades e as habilidades suficientes para atopar un traballo e ser realmente autónomos», explica a responsable do a xestión.

O tempo máximo de estancia no programa é de 18 meses, o cal non implica que estas persoas rompan o seu vínculo con Cruz Vermella de xeito definitivo. É relativo ás familias e as súas circunstancias, xa que «cada unha ten as súas peculiaridades», asegura Martínez, pero segundo din desde Cruz Vermella Ourense, «a maioría da xente quérese quedar e botar raíces alí onde leva 18 meses vivindo».

Para que isto ocorra habitualmente, di a responsable, a sociedade que acolle ás persoas refuxiadas debe ser unha sociedade favorecedora, algo que o pobo ourensán, asegura, si é. Unha das causas que, apuntan desde a xestión do programa, provoca esta tendencia ao bo recibimento é o pasado migrante de boa parte dos habitantes da provincia. «Tradicionalmente, os galegos sabemos o que é a emigración. En xeral a sociedade ourensá é empática coas persoas migrantes. Vivímolo en nosa propia historia», apunta.

O idioma é unha das principais barreiras a bater para as familias que piden asilo

Unha das barreiras máis habituais á hora de conseguir que as familias se integren durante a primeira fase do proceso é o idioma. Aínda que María Martínez asegura que existen diferenzas culturais coa práctica totalidade dos países dos cales proceden os refuxiados, non é o mesmo empezar a desenvolver unha vida nun país onde se fala a mesma lingua que no teu lugar de orixe que facelo con máis dificultades comunicativas.