De Venezuela a Londres, as historias compartidas da emigración galega

(16/05/2019)

De Venezuela a Londres, as historias compartidas da emigración galega

Alumnos da ESO e maiores emigrados intercambian experiencias dentro deste programa de Afundación

José Ares foise a Venezuela en 1956, onde traballou como tapiceiro. María Currais casou cun mozo galego que vivía en Caracas e alí pasouse trinta anos. Nilo Carballude marchouse a Bilbao, e Teresa Blanco tivo que deixar aos seus dous nenos pequenos coa súa sogra para irse a traballar a Londres xunto ao seu marido en 1963. Son catro historias de emigración que escoitaron os alumnos de terceiro da ESO do instituto Xelmírez I, no marco do programa intergeneracional de Afundación, Fálame dá emigración.

Pero este mércores, no segundo encontro do curso que mantiveron os estudantes e os maiores voluntarios do Espazo +60, tocoulles a quenda aos mozos. Unha trintena de adolescentes contaron as súas propias historias da emigración. Como a da bisavoa de Ainhoa, que ben podería servir de argumento para unha novela. A súa bisavoa foise a Buenos Aires e con 17 anos empezou a traballar en casa dun médico. Alí namorouse do fillo do facultativo, que comezaba a carreira de Medicina . Unha carta da súa nai enferma fíxoa regresar a Galicia, coa promesa de seguir comunicándose co seu namorado. Pero por máis que a moza enviou misivas nunca recibiu resposta. Ao final acabou por quedar e formar unha familia na comunidade galega. Cando a súa nai morreu, atopou todas as cartas daquel amor de Arxentina, que escondera a súa proxenitora.