Embaixador de suíza ante as nacións unidas «Os emigrantes cren que chegan e teñen traballo, pero hai dificultades»

(17/06/2013)

Embaixador de suíza ante as nacións unidas «Os emigrantes cren que chegan e teñen traballo, pero hai dificultades»

Este galego que arribou a Suíza hai 50 anos analiza a situación actual

Autor:

santiago

garrido Localidade:

enviado especial / a voz

Data

17/6/2013

Amadeo Pérez Yáñez recibe no sexto piso dun edificio da zona internacional de Xenebra que acolle a Misión Permanente de Suíza ante as Nacións Unidas na que é embaixador. Un piso máis arriba, o ex secretario xeral da ONU Kofi Annan ten o seu despacho, e con el crúzase habitualmente. Amadeo Pérez (A Veiga, Ourense, 1953) é un dos galegos emigrantes en Suíza que máis alto chegaron. E está de dobre aniversario: recalou neste país hai 50 anos e fai 25 entrou no Departamento de Xustiza de Suíza, estamento no que foi progresando ata que no 2008 foi designado embaixador. Un dos tres que ten a Misión. Na súa experiencia e a súa orixe analiza a situación actual dos galegos en Suíza.

-¿Está vostede ao tanto do novo movemento migratorio galego que se está producindo?

-É unha cousa que se comenta. Altos funcionarios de Xustiza e da Policía dinmo algunhas veces e na prensa e na televisión adoitan saír reportaxes. É unha cuestión que non pasa inadvertida, a xente en Suíza sabe o que hai, sobre todo cando ven aos emigrantes españois contando a súa historia.

-¿E que opina respecto diso, tendo en conta que vostede tamén participou desta experiencia?

-Eu son un produto da emigración. Os que a viviron sobre todo foron os meus pais. Eu era un rapaz de 10 anos que vin con eles onde me levaban. Foi en xaneiro de 1963, aínda que o meu pai xa estivera un ano antes, e logo chegamos a miña nai e eu. Foron comezos moi difíciles, pero aos poucos foron a mellor. O contexto actual probablemente é moi parecido, pero non é o mesmo. Entón eran os tempos de Franco, os contratos facíanse co Instituto de Emigración. Á xente que chegaba examinábaselles para ver como estaban de saúde, e hoxe é evidente que non é así. España está na UE, os accesos son moito máis fáciles que antes, pero con todo, seguen chegando. Moita xente cre que é pisar chan suízo e ter traballo. Fanse unhas ilusións, crense que isto é o paraíso, pero tamén hai moitas dificultades. O país vai ben, pero non é fácil empezar. Hai que facerse á idea de que imaxinarse o paraíso pode levar á desilusión.

 

-¿Cre que as medidas de limitar os permisos de traballo débense a unha crecente xenofobia?

-Non creo que haxa nada contra os emigrantes. Non hai xenofobia, o que hai é unha política de emigración. É importante diferenciar emigración de asilo político, que se rexe polo estatuto do refuxiado e por onde estaba entrando moita xente que algún sector do país non estaba moi de acordo. Suíza quere os conceptos claros. Os que necesitan axuda son refuxiados políticos. Os outros son casos de emigración económica e hai que controlala.

 

-¿Que percepción teñen os suízos dos emigrantes galegos?

-O emigrante vén aquí coa idea de traballar, de saír adiante. E os galegos son moi apreciados. Hai moita xente que se foi hai anos e agora volve (ou volveu) e teñen traballo porque os seguen querendo. Os galegos integráronse eles, o problema da emigración é cando pretenden que se integre o país neles. A nosa foi xente valiosa para Suíza. E os suízos saben perfectamente quen son os galegos, coñécennos.

 

-¿En serio que nos coñecen?

-Si. A emigración foi moi importante, e póñolle un exemplo: cando estivo aquí o expresidente Touriño, Caixa Galicia organizou unha cea con representantes de centros e colectivos galegos, e recordo que nese acto falouse de que só en Xenebra había uns 110 empresarios á fronte de negocios de restauración. Un sector de atención e servizo no que se traduce a nosa forma de ser.

 

-Descríbame o seu traballo. ¿De que se encarga a Misión e como chegou a ela?

-Eu estudei Dereito e toda o meu carreira profesional a desenvolvín no Ministerio de Xustiza e cheguei á Misión no ano 88, onde fun segundo secretario e agora embaixador. Encargámonos de retos importantes: por exemplo, a renovación dos inmobles das institucións internacionais. Cambiar a sede da ONU vai custar 800 millóns de francos (uns 600 e pico millóns de euros). Eu encárgome de grupos de pilotaxe, da representación do Ministerio de Asuntos Exteriores para que todas as embaixadas e organizacións teñan locais adecuados, resolver cuestións de seguridade, diplomáticas.... Digamos que a Misión une aos actores representando a Suíza.

 

-¿É un traballo burocrático?

-Pode dicirse así, pero tamén político. Hai que pór de acordo a numerosos representantes de distintas institucións nacionais e internacionais.

 

 

¿Olvidou o seu contrasinal? | Alta