-Adaptouse rápido.

-Estou moi contento por como afrontei as adversidades. Sendo forte, facendo o que me gusta. Querer é poder. Estou moi orgulloso de min e de como me están saíndo as cousas. E grazas a deus non me lesionei, porque iso si que o faría difícil. E a tirar cara a adiante.

-Gañou moita experiencia.

-Creces moito como persoa, como futbolista, como profesional. Estar a tres mil quilómetros de distancia dos teus costumes, da túa xente. Con todo, está sendo unha experiencia bonita. E se ten que seguir así, que así sexa. Estou a gusto, aínda que a posibilidade de volver a casa sempre se valora.

-Sempre tivo que loitar.

-Se hai situacións difíciles, o que hai que facer é afrontalas. E o mundo do fútbol é presente, non se ten en conta o pasado.

-Cada vez máis galegos fose.

-A situación do fútbol obriga. A xente ve que non ten nada que perder emigrando. Anímoos a irse. É duro. Un non se vai porque sexa a solución fácil. Hai que ser forte. Se o pasas mal, non podes volver. Amigo, telo que afrontar. O fútbol son situacións boas e malas. Saber moi ben cando estás arriba e abaixo.

-Se Galicia mira cara a Lucas, Lucas parece mirar cara ao fútbol galego.

-Home, claro. De todas as categorías. Desde o ascenso do Dépor e esperemos que o do Celta, porque sería bonito ter aos dous equipos en Primeira. Dáme pena polo Pontevedra. Pero o Ourense está aí, o Cerceda segue pelexando. Eu amo Galicia, é o máis importante que hai na miña vida.

-¿Non se arrepinte de nada?

-Quería ser profesional, pero nunca pensei que ía chegar a Ucraína e que eses equipos preguntasen por min. Se me parase a pensar nas cousas que fixen ben e mal, creo que nin me foi a Ucraína. Directamente, quedoume en casa e nin saíse de alí.

-¿Fai balance?

-Estou moi orgulloso de como me foi a vida. Traballeimo, non lle debo nada a ninguén. Vou coa cabeza alta. Saúdanme pola rúa. É admirable. Non podo facer máis que agradecelo. Se teño tempo, párome a tomar un café con eles. E se non, quedamos mañá.