"Alentar o medo ao estranxeiro non ten sentido"

(25/05/2011)

"Alentar o medo ao estranxeiro non ten sentido"

O cardeal milanés, símbolo do compromiso humanitario, resiste ante a propaganda de Berlusconi e de Lígaa Norte contra o inmigrante

MIGUEL MORA - Roma - 24/05/2011

Aínda que a moitos soaralles raro, o cardeal Dionigi Tettamanzi (Renate, 1934) é neste momento a vangarda da esquerda italiana, o home que resiste en primeira liña os últimos embates do berlusconismo. Tras dez anos de ecumenismo xenuíno e compromiso cos pobres, os xitanos e os inmigrantes, o arcebispo de Milán e sucesor de Carlo Maria Martini constituíuse nunha referencia humanitaria e humanista, e no silencioso motor do cambio social e político da capital financeira gobernada pola dereita. Afable e riseiro, menudísimo e dotado de notable carisma, o arcebispo ambrosiano foi vilipendiado pola Lígaa Norte como o Imán de Milán e o Bispo de Kabul. Tettamanzi nunca respondeu aos epítetos e tampouco o fai agora: "Dáme igual o que digan, eu limítome a seguir o Evanxeo que é un texto sacro", di sorrindo.

Sabe que a dereita velle como o inspirador e catalizador da primavera laica de Giuliano Pisapia, o candidato laico do centro esquerda ás eleccións municipais, que se decidirán este domingo e luns na segunda volta. As bases católicas deron todo o seu apoio a Pisapia mentres Comuñón e Liberación, o movemento ultra que controla a Rexión, manexa 18.000 empresas e factura 70.000 millóns ao ano, apoiaba á alcaldesa Letizia Moratti. As invectivas da Liga e o Pobo da Liberdade  recrudecéronse, quizá porque Tettamanzi está a piques de abandonar por motivos de idade o seu cargo. A sucesión abriu unha gran batalla na Igrexa. Alleo a ruídos e velenos, Tettamanzi respondeu esta mañá no Vaticano ás preguntas do PAÍS, A Repubblica e Il Correr della Sera, pouco logo de presentar as Xornadas Mundiais da Familia que se celebrarán o ano próximo en Milán.

Pregunta. A Liga e Berlusconi din que Milán será unha gitanópolis se gaña a esquerda.

Resposta. Sobre a inmigración dinse moitas cousas que non teñen sentido. O que hai que facer é contar aos xitanos, contar aos estranxeiros e contar aos milaneses. Se o fan verán que esas palabras non corresponden á verdade.

P. A dereita repróchalle a súa apertura ou o seu apoio aos xitanos e os musulmáns?

R. Bo, eu decidín crear un fondo de solidariedade chamado Familia e Traballo que resolveu dun modo simple e eficaz un problema que as institucións non quixeron resolver, aínda que a responsabilidade de quen gobernan é coidar o ben común e atender aos que pasan dificultades.

P. Sacou ata a poxa o seu patrimonio, non?

R. Axudei no que puiden, e con contribucións de moita xente logramos reunir un fondo de 13 millóns de euros que deu axuda a 10.000 familias.

P. Estranxeiras?

R. Estranxeiras e italianas. Din que coido máis aos estranxeiros que aos milaneses, pero non é verdade. Ata falo o dialecto milanés...

P. Que lle parece que a dereita axite o medo ao estranxeiro na campaña?

R. Sempre me vexo obrigado a dicir o mesmo. Os inmigrantes son unha riqueza para a economía e o futuro do país. Son unha forza para Milán. Sen eles a natalidade sería decreciente. Ademais, a maioría dos que veñen a Milán son católicos; moitos latinoamericanos, moitos de Europa de Leste...

P. Hai malestar nas bases católicas coa minoría musulmá?

R. Hai un pouco, e é natural porque se lles coñece pouco. Cando algo non se coñece, intervén o medo. Pero é perigoso que a política use o medo como argumento ao afrontar eses temas. Deberían utilizar a razón e non o medo.

P. Outro tema polémico é a construción de mesquitas que vostede alenta.

P. Será importante tamén no futuro. En 2013 celebramos o 1700º aniversario do edicto de Constantino que sancionou a liberdade relixiosa. E no 2015 Milán organizará a Exposición Universal. Virá xente de todo o mundo, non só católicos, e supoño que terán que habilitar lugares para que recen.

P. A dereita italiana di que a familia tradicional é o primeiro. Cre vostede que axuda o suficiente ás familias?

R. Non existe unha política familiar orgánica en Italia. Somos os penúltimos de Europa en política familiar, só por detrás de Grecia. Cando aos políticos éncheselles a boca con algunha palabra, adoita ser síntoma de que intentan esconder que en realidade non fan nada.

P. Milán será unha esperanza para o resto de Italia?

R. Naturalmente que si. A esperanza de atopar a riqueza do home dentro de si mesmo e non fose. Unha esperanza para as familias.

P. Votará o domingo?

R. Debería? Se non voto o domingo, votarei o luns.

P. Vostede apoia á esquerda. Comuñón e Liberación á dereita.

R. Desde Pablo e Pedro a Igrexa sempre tivo divisións.