En galopante expansión desde mediados da década dos 90, o fenómeno da inmigración mostra inéditos síntomas de remisión, a falta de confirmar se se trata do comezo dunha tendencia regresiva ou ben dunha fochanca meramente conxuntural. Segundo datos definitivos que o Instituto Nacional de Estatística (INE) acaba de difundir, o 1 de xaneiro do 2010 vivían en Santiago de pleno dereito 4.111 estranxeiros, 153 menos que 365 días atrás, un retroceso parcial que terminou orixinando a primeira perda global de habitantes desde o 2003 nunha cidade ata entón afeita a que os favorables fluxos de traslados domiciliarios anulasen os seus negativos saldos vexetativos (nacidos menos mortos).

Lixeiramente superior ao 3,7%, devandito descenso puxo fin a unha serie consecutiva de 11 incrementos anuais, como se detalla na táboa de evolución impresa á dereita destas liñas. Do arranque de 1998 ao do 2009, a poboación foránea empadroada na capital aumentara sen cesar ata practicamente sextuplicarse, ascendendo en número desde os 712 ata os 4.264 individuos.

¿O motivo? Segundo os expertos, a orixe dese punto de inflexión probablemente radique na crise económica, que destrúe empregos e, polo tanto, disuade a potenciais emigrantes de establecerse no municipio co ánimo de atopar un posto de traballo, a máis diso forzar regresos á patria de quen xa dispuñan dun e perdérono. Con todo, tanto no conxunto de España como no da comunidade autónoma producíronse en paralelo a esa caída sendas evoluciones á alza da colonia exterior, do 1,7% nun caso e do 2,8 no outro.

Produto do citado bajón, o peso específico dos estranxeiros dentro da estrutura demográfica compostelá (94.824 residentes legais en global) quedou fixado agora nos 4,3 puntos porcentuais, nivel superior aos calculados para Ferrol (3,2) e Pontevedra (4,2), pero netamente inferior aos de Vigo (5,6), Lugo (5,5), Ourense (igual) e A Coruña (5). E ata menor ao que o INE acaba de atribuír ao veciño concello de Ames, un 5,9%.