Os novos emigrantes

Os novos emigrantes

María Recio comezou en Irlanda coidando a unha nena.

'A emigración é a única saída para moitos parados', di David Corral
O ano pasado, 102.432 españois abandonaron o país en busca dun emprego
'viñeron moitos españois e vin au-pair de 40 anos', explica María
Ana del Barrio | Madrid
Actualizado xoves 22/07/2010

María Recio cansouse de estar na corda frouxa, de ver como despedían aos seus compañeiros, de vivir coa ansiedade pegada aos talóns. Todas as mañás, camiño do seu traballo, pasaba por unha oficina do Inem, pero ao final, acabou dando un rodeo por outra rúa para non ter que ver a cara do paro. O medo ao desemprego tiña atenazada.

Os seus dereitos laborais foron minguando e pasou de ter un contrato indefinido a outro de tres meses que lle ían renovando. Non quixo esperar a que a botasen. Un bo día de marzo do ano pasado, colleu o petate e foise. Deixou á súa familia, os seus amigos, o seu emprego e marchouse a Irlanda a empezar unha nova vida.

"Por primeira vez, sinto que teño unha vida propia. Conto con máis tempo, estou saíndo cos meus amigos e, ademais, melloro o meu inglés. Agora mesmo dáme medo volver a España", explica María Recio a ELMUNDO.é, en conversación telefónica desde o condado de Kerry.

Non está soa. Se España pasou de ser un país de emigración a converterse nun lugar de acollida de inmigrantes, coa irrupción da crise económica, a chegada de estranxeiros parouse en seco e os españois volven saír a facer as Américas.

Pilotos españois buscan emprego como camareiros en Dublín, obreiros da construción levantan edificios en Alxeria e profesores dan clases de español en Eslovenia ou Croacia.

David Corral traballou en Irlanda e Australia. Agora vive en Suíza.

De feito, 102.432 españois abandonaron o país en 2009 en busca dunha vida mellor no estranxeiro. América segue sendo o destino favorito dos emigrantes de novo cuño e é o continente elixido por seis de cada 10. Europa é o segundo lugar favorito de peregrinación e xa acolle a máis de medio millón de emigrantes. Pero, Asia pisa forte e é o continente onde a comunidade emigrante medrou un 16%.

David Corral é un claro exemplo do novo perfil do emigrante, que traballou en Irlanda e Australia, e agora atópase vivindo en Suíza. En metade do camiño, quixo instalarse en España e asentarse de novo na nai patria, pero non o logrou.

Este licenciado en Empresariais cun extenso currículo decidiu volver en outubro de 2007 a Madrid, onde simultaneaba o seu traballo na consultora Ernst and Young cun master do IESE: "Empecei con moita ilusión. O traballo gustábame e, por fin, estabamos en Madrid. Pero en 2008, as cousas empezáronse a pór feas", relata cun ton de pesadumbre.

E sucedeu o peor que pode pasar nun traballo: comezar a ter moito tempo libre. "En decembro de 2008, o parón foi brutal. Pasaban semanas enteiras sen proxectos e comezaron a despedir ao persoal".

Oferta de emprego en Suíza
David tivo sorte. A través da rede social para profesionais Linked-in, recibiu unha oferta de emprego dun cazatalentos británico e, en maio de 2009, comezou a traballar en Suíza para Petroplus AG, unha empresa do sector petrolífero.

Agora está encantado coa calidade de vida de Suíza e as axudas á familia que hai neste país, onde reciben 300 euros por fillo ata os 21 anos de idade e os colexios son gratuítos desde os 5 anos: "En España vai ter que saír moita xente. A emigración vai ser a única saída para moitos españois porque isto está moi mal", asegura este madrileño, de 37 anos, casado e con dous fillos.

María cobra a metade de soldo que en España, pero gana en calidade de vida. Ao seu xuízo, a España fáltalle aínda moito para saír da crise e necesita cambios profundos no sistema laboral e na mentalidade dos traballadores: "En España, conseguir un traballo supón aferrarse a el con uñas e dentes e o que está fóra do mercado laboral, non pode entrar. Hai que flexibilizar o mercado laboral, os convenios colectivos e os horarios", receita David como medidas para saír da recesión.

Nin el nin María expóñense retornar, polo menos, polo momento. María Recio traballaba de secretaria e en Irlanda, comezou como moitas españolas que dan o salto ao estranxeiro: coidando a unha nena. Aos poucos, conseguiu compaxinar ese emprego con outro a tempo parcial nunha consultora. Agora traballa nunha oficina de atención ao cidadán no condado de Kerry, onde aconsella aos veciños a que organismo téñense que dirixir para realizar os seus trámites.

Cobra a metade de soldo que tiña en España, pero gañou en calidade de vida. "O sentimento de inestabilidade desapareceu. Aquí non che deixan tirado aos leóns. Os servizos sociais preocúpanse pola xente e fanlle un seguimento. Aquí viñeron moitos compatriotas e vin au-pair españolas de 40 anos. A xente é moi consciente da situación en España e eu véxoa moi mal, fatal", quéixase María, de 35 anos.

Está satisfeita coa súa decisión e o seu único medo "é ter que volver" e verse "cobrando o paro encerrada nun pobo e non poder facer nada". "O único que levo mal é estar tan lonxe da miña familia". E recomenda a súa experiencia como emigrante a calquera persoa que "estea en España, sen facer nada e coméndose a cabeza". "Que salgan a calquera país e aprendan un idioma. É algo completamente novo. Logo sempre se pode volver", aconsella.