A emigración do talento

Hai unha especie de resignación nos xenes do ourensán que lle levan antes á emigración que a afrontar solucións na súa terra. O constante goteo de perda de poboación avala esta forma de ser. Ourense non ofrece posibilidades e os mozos ven obrigados a marchar. Ano tras ano, o censo diminúe en miles de persoas sen que a inmigración, que compensa as estatísticas doutras provincias, logre aquí frear a sangría. O censo de 1986 rexistraba 429.382 veciños e a estimación do INE para o 2010 é de 325.887. A perda de 103.000 en 25 anos é un dato estremecedor para unha provincia que ten talento individual (os modistos Adolfo Domínguez, Verino ou Kina Fernández son bo exemplo) pero que non é capaz de rendibilizalo colectivamente. No 2002 investíronse 100 millóns de pesetas nun Plan Estratéxico que tería que haberse rendibilizado no 2010. Nada de nada. Nin cidade do motor, nin bum termal, nin industrial, nin agrario, nin turístico. Coren, a lousa, a moda, a función pública e pouco máis. Ourense é unha gran fábrica de funcionarios e un deserto de emprendedores. E esa realidade reflíctese en todas as estatísticas ante a miopía dos dirixentes que terían que cambialas.