Do protocolo e a empanada á política do furgón

A iconografía é a mesma, pero os xeitos diferentes. Na súa primeira xira suramericana, Feijoo mantivo a prioridade que Fraga e Touriño deron aos contactos coa emigración, pero co seu estilo. O presidente levou a ultramar a prioridade de recortar gastos, simbolizada pola decisión de prescindir de limusinas e desprazarse en monovolume.

Esta política do furgón tamén procurou unha rechamante redución da comitiva presidencial respecto das dos seus predecesores, co secretario de Emigración, Santiago Camba, como fiel escudeiro. Camba, o único peón de Baltar ao que Feijoo fixo un oco no seu Goberno, non tivo que xestionar auditorios masivos, ben fornecidos de racións de empanada. Feijoo primou o contacto directo en actos máis sinxelos. Aínda que non acreditou a capacidade de convocatoria dos anteriores presidentes, a sucesión de aforamentos reducidos, con algunha picada soada, tamén parece en parte premeditada. Feijoo predica nun ámbito máis modesto e cun perfil máis próximo á xente.

No plano institucional, a relativa distancia á que ven as municipais do 2011 restou intensidade á axenda. Aínda que a campaña dos partidos en América nunca se detén, como o proba o percorrido de Rafael Louzán polo Cono Sur, non se recorda unha viaxe presidencial con menos fotografías con mandatarios dos países visitados. Feijoo tampouco o ten fácil. En Arxentina, Cristina Kirchner, que onte asistiu ao cume de Mercosur a 100 metros do hotel no que estaba Feijoo, non dará ao actual presidente a cobertura que facilitou a Touriño. En Uruguai foi o momento político o que impediu as relacións ao máximo nivel, xa que o Goberno de Mujica aínda está por constituír. No seu mandato, Touriño retratouse, entre outros, con Kirchner, Tabaré Vázquez e Lula dá Silva. Feijoo volve co álbum sen estrear dun periplo que si foi pródigo en medallas, con cinco distincións honoríficas.

¿E a emigración? Os seus problemas seguen sendo os mesmos, coas dificultades para atender a un colectivo cada vez máis envellecido e con maiores necesidades sanitarias, o que levará a privatizar a xestión dos centros. Moi pendente das caixas en toda a viaxe, Feijoo polo menos atopou alén do Atlántico un modelo para resolver o outro gran asunto pendente. Co seu eloxio da educación trilingüe, deixou unha pista das súas intencións no próximo decreto do galego.