A construción mantense como refuxio da man de obra estranxeira

A crise pasa factura aos traballadores estranxeiros máis preparados. A proporción de inmigrantes que chega a postos de responsabilidade en empresas de todos os tamaños é tres veces menor que a de españois, e aínda resulta inferior o peso do colectivo foráneo entre os técnicos e profesionais das ramas científicas. O esborralle da construción non impediu que esta actividade siga sendo refuxio para a man de obra que chega de fóra. Cada vez son máis numerosos os inmigrantes cualificados que ven obrigados a empregarse «no que salga».

Xa antes da crise, o ladrillo era a área produtiva que emprego proporcionaba á inmigración. A continuación figuraban as tarefas do fogar, a hostalería e as industrias manufactureras. Na actualidade, aínda que a hostalería e o servizo doméstico levantáronse aos primeiros postos, a construción mantén un terceiro lugar, por diante do comercio e de manufactúralas. No terceiro trimestre deste ano, a edificación daba emprego a un 14% dos estranxeiros e só ao 7,8% dos nacionais.

Lograr un emprego cualificado é, para os inmigrantes, un reto cada vez máis difícil de superar. Só o 7,7% dos directivos de empresas e o 4,5% dos técnicos e profesionais científicos existentes en España procede doutros países, mentres que nunha e outra destas dedicacións ocúpanse case a cuarta parte dos traballadores autóctonos. Coa crise, as colocacións sen necesidade de coñecementos especiais aumentan entre os estranxeiros e redúcense entre os nativos.

Se no primeiro trimestre do 2005 os traballadores chegados de fóra acaparaban o 25% dese tipo de actividades, catro anos e medio máis tarde a porcentaxe subiu nove puntos. á precariedade laboral do inmigrante súmase o feito de que ao redor dun de cada dous ten un contrato temporal. Así o revelan os informes que sobre o mercado laboral elabora o Instituto Nacional de Estatística (INE).

Descensos

A subdirectora do Organismo, Florentina Álvarez, recorda que o 'boom' da inmigración iniciouse en España no ano 2000.

Aquel exercicio acabou cunha poboación activa (con idade e ganas de traballar) estranxeira por encima das 900.000 persoas. Tan só dous trimestres máis tarde superou o millón. O fenómeno alcanzou o seu punto álxido a mediados de 2008, con case 4,8 millóns.

No terceiro trimestre do 2009 produciuse por primeira vez diminución da poboación estranxeira, en relación co segundo.

Entre os pasados meses de abril e xuño, o total caeu en 10.300 persoas e situouse en 4.776.800. A comparación interanual daba aínda un crecemento en 100.000 inmigrantes. Os foráneos ven agora sacudidos pola crise. A súa taxa de paro, do 27,5%, supera en máis de 11 puntos á dos españois. E é esa falta de perspectiva laboral a que freou a súa chegada a España, á vez que cambiou as súas formas de vivir. Aumentan, por exemplo, as familias que comparten piso.

A taxa de actividade entre os estranxeiros, do 76,60%, é moi elevada. Supera con fartura a situación dos autóctonos, entre os que por cada cen cidadáns unicamente 57 contan con máis de 16 anos e están interesados en permanecer ou inserirse no mercado laboral. A diferenza obedece a que a inmensa maioría dos estranxeiros que residen en España atópanse en idade de traballar. Alá nas súas localidades de orixe deixan a nenos e anciáns.

Practicamente non existen inmigrantes pensionistas, dado que para percibir unha prestación da Seguridade Social requírese un mínimo de 15 anos de cotización e en 1994 o fenómeno non se expandiu aínda por España. No entanto, descontados os 1.006.700 parados estranxeiros, as estatísticas reflicten 1.117.900 maiores de 16 anos cualificados como inactivos nacidos fóra de España.