Toñito Piñón Ferreiro, de 88 anos, volveu a Viveiro varias veces CEDIDA

 

Antonio R. Piñón Ferreiro (Viveiro, 1935) está acostumado asumir retos e responsabilidades. Orfo de pai desde que era un neno, este emigrante viveirense que reside en Venezuela desde mediados dos anos cincuenta, e ao que os seus familiares e achegados coñecen cariñosamente como Toñito, aos 88 anos acaba de escribir e publicar o seu primeiro libro, Mar de dúas beiras, co que está a cultivar un importante éxito. Nel relata a «vida dun emigrante» que tivo que deixar atrás Viveiro para marchar primeiro a Madrid e, con apenas 18 anos, subirse ao vapor Veracruz con destino a Venezuela, un país que naqueles anos ofreceu oportunidades de emprego e progreso a miles de emigrantes galegos. «A emigración é moi dura e fixen de todo na vida», lembra con emoción un home que presidiu a Irmandade Galega de Venezuela durante os anos 1974 e 1975, e que, entre outros, foi recoñecido coa Medalla de Honra da Emigración outorgada polo Goberno español.

«Fun formado na universidade da vida e no libro relato a vida dun emigrante que deixou atrás Viveiro e o monte San Roque, e foi acollido noutro país onde coñeceu xente nova, e converteuse nun cidadán de dous mundos que fixo de todo porque, sendo músico, fun taberneiro, conserxe, comerciante, empresario..., e viaxei a París, Alemaña, China , Hong Kong...», Antonio R. Piñón Ferreiro, viveirense que reside en Venezuela desde 1955

Músico, ceramista, taberneiro, conserxe, comercial de importantes empresas de Venezuela, empresario..., Toñito mantivo sempre a vinculación con Viveiro. «Volvín varias veces. A última fai catro ou cinco anos, e conservo amigos como Crucita. Tamén me mandan vídeos da Semana Santa. Viveiro é dos recunchos máis bonitos que hai en Galicia porque ten de todo: praia, río, mar, montaña... E claro que me gustaría volver, pero aquí, en Venezuela, o clima é máis benigno e xa non me deixan viaxar só. Pero serei sempre ‘un home mariñán'», comentou sorrindo días atrás nunha animada conversación telefónica, na que lembrou anécdotas, como cando era monaguillo co pai Manuel.

Sobrino do viveirense Raúl Amor, foi baterista oficial de orquéstraa Amor en Caracas.

Se unha persoa marcou a vida de Toñito Piñón é Raúl Amor, o seu tío. «Un modélico ser que, sen ser o meu pai biolóxico, orientoume para que tomase un camiño apegado aos principios da honradez», comenta o home, que dedica tamén ao seu tío o libro que acaba de autoeditar. Dos 250 exemplares publicados, esta semana só lle quedaban 17 por vender. «Tivo moi boa acollida», relatou sobre unha publicación que foi presentada na Irmandade Galega de Venezuela, e na que recolle vivencias relacionadas, por exemplo, coa emblemática orquestra Amor, da que foi baterista oficial en Venezuela.