Milena, inmigrante recentemente chegada: «En Colombia se non tiña diñeiro non comía. En Pontevedra iso non me pasa»

(28/01/2023)

Milena, inmigrante recentemente chegada: «En Colombia se non tiña diñeiro non comía. En Pontevedra iso non me pasa»

 

Homes e mulleres que tratan de empezar unha nova vida na cidade pontevedresa cultivan hortos ao amparo dunha oenegué. Traballan a cambio de levar ovos e repolos ou, simplemente, para non sentirse parados

 

27 ene 2023 .

 

Sen papeis para traballar legalmente. Sen aforros e sen axudas económicas —os que falan alegremente das subvencións que se dan aos inmigrantes deberían coñecer a realidade das decenas de persoas que chegan de forma irregular—. Ese é o panorama ao que teñen que sobrevivir quen deciden que, aínda en situación irregular, prefiren probar sorte en Galicia antes que volver ao seu país de orixe. Ponlle rostro a esta realidade Milena, Hugo, Emmanuel e Ronald. Todos eles son colombianos e, ás dez da mañá deste xoves, traballaban sacho en man nunha horta de Alba cedida pola oenegué Boa Vida dentro dun proxecto para axudar aos inmigrantes recentemente chegados. Recoñecen que o están pasando mal. Pero tamén confesan que desde que chegaron senten o abrazo das entidades benéficas e de moitos compatriotas.

 

Milena está a pór varas a uns guisantes. Ten 40 anos e subiuse ao avión soa, deixando alí a toda a súa familia. Fixo o Camiño de Santiago e decidiu que o sitio máis fermoso polo que pasara era Pontevedra., así que tratou de establecerse aquí. Di que se sentiu protexida desde o minuto cero: «En Boa Vida acolléronme moi ben e participo en moitas actividades con eles». Comezou a acudir á horta, de onde leva os cultivos que van saíndo ou unha ducia de ovos de cando no canto das galiñas ás que axuda a criar. Acode diariamente ao comedor social, onde lle fornecen táperes cun prato quente. Por iso, afirma con rotundidade: «En Colombia se non tiña diñeiro non comía, aquí iso non me pasa. Aquí non vexo que teñas que pasar fame». Tivo sorte tamén coa vivenda. Está eternamente agradecida a unha amiga que coñeceu, que traballa interna nunha casa pero que ten alugada un cuarto e déixalla a ela mentres non a usa. Así sobrevive en Pontevedra.

 

 Do café aos repolos galegos

 

Milena bota as mans á terra e sorrí. Di que é muller de campo. E que en Colombia cultivaba café. Agora pon o seu empeño en facer brotar allos, repolos e guisantes. Afirma que a horta está a servir de bálsamo para que non bote de menos a súa terra: «Alí cultivaba, gústame poder facer o mesmo aquí», di.

 

Os catro partipantes no proxecto de horta de Boa Vida xunto con Goitia, a súa monitora (de laranxa). Ramón Leiro

 

 

Ao seu lado traballan Hugo, Emmanuel e Ronald. A tristeza que aniña esa mañá nos ollos de Emmanuel non lle pasa desapercibida a ninguén. Tampouco a Goitia , a monitora de horta, e a Santi, integrador social de Boa Vida, que están pendentes de cada un dos seus movementos. A Emmanuel, de 22 anos, aféctalle falar da súa terra e de como a deixou atrás hai agora un ano. Porque cría que ía pasar algo que non ocorreu: «Vin a Pontevedra porque aquí está a miña avoa, que ten nacionalidade española. Ela cría que ao ser o seu neto dar os papeis, pero non ocorreu así. Vou ter que agardar. E dáme moita pena porque eu vin coa idea de meterme no Exército español, xa que no meu país estiven en seguridade e tamén traballei como policía».

 

A esperanza de Emmanuel é que chegue ao fin o día de ter a ansiada documentación española. Sabe que tardará uns tres anos. E o mesmo pásalle a Ronald e Hugo. Este último, de 54 anos, veu a Pontevedra coa súa esposa porque antes recalaran na urbe uns familiares dela. Di que tiveron que marcharse de Colombia porque a súa muller rexentaba unha barbería e uns delincuentes querían que pagase para poder seguir traballando: «Ao principio démoslles diñeiro, pero logo non podiamos máis e marchámonos», conta. Non sabe como lles irán as cousas en España. Pero agárrase á esperanza: «Polo menos aquí hai seguridade, iso é impagable», di.

 

Os testemuños os completa Ronald, de 37 anos. Chegou fai tres meses de Bucaramanga, onde traballaba de condutor. El tamén está a pé de horta. Acudiría igual se non se puidese levar cultivos: «Non quero estar sen facer nada», di.

 

 

¿Olvidou o seu contrasinal? | Alta