GALEGO | ESPAÑOL

PORTAL DA INMIGRACION NOS CONCELLOS DE GALICIA
ObxectivosIntegraciónFerramentas
-LexislaciónOrganismos-

Lucy, inmigrante en Pontevedra: «Sáenme traballos e non me poden coller por non ter papeis. Choro tanto»

(14/07/2022)

Lucy, inmigrante en Pontevedra: «Sáenme traballos e non me poden coller por non ter papeis. Choro tanto»

María Hermida PONTEVEDRA / LA VOZ

 

Lucy Dalia Andino, en el huerto de la oenegé Boa Vila en el que produce hortalizas para su autoconsumo.

Lucy Dalia Andino, no horto da oenegué Boa Vila no que produce hortalizas para o seu autoconsumo. CAPOTILLO

 

Deixou Honduras tras o asasinato do seu fillo mediano, ante o temor de que o pequeno correse a mesma sorte. Nada saíu como agardaba

 

14 jul 2022 .

 

Ocorreu no 2017. Cando Juan Orlando Hernández se amarrou ao poder na presidencia de Honduras entre acusacións de fraude, o país púxose patas para arriba. Sucedéronse as manifestacións e os mortos. Lucy Dalia Andino, natural dese país e entón residente alí, tiña un fillo 18 anos ao que un día viu marcharse a traballar para non regresar. «Apareceu aforcado nunha rúa. Non sabemos como pasou iso... alí non se soubo nada de tanta xente que apareceu igual», conta. Tomou entón a decisión de pór terra polo medio, porque o seu maior temor era que o seu fillo pequeno, aínda menor de idade, puidese correr un día a mesma sorte que o seu irmán. Converteuse en emigrante. Nada saíu como agardaba. Abrázase agora desde Pontevedra, a súa terra de acollida, á esperanza de que as cousas cambien pronto. Pero recoñece a súa desesperación económica: «Sáenme traballos e non me poden coller por non ter papeis. Choro tanto», comeza dicindo Lucy Dalia.

 

Coa ferida do asasinato do seu fillo aínda sangrando, Lucy e o seu pequeno viaxaron ata Alemaña, onde ela tiña un familiar. Di que ela non logrou entrar no país. O neno quedou a cargo dunha tía —logo pasou a mans das autoridades alemás— e ela, intentando buscar unha solución á súa enrevesado futuro, viaxou ata Pontevedra, onde tamén tiña parentes. Di que desde o minuto cero tivo medo a estar aquí sen papeis, así que acudiu á policía a explicarlles de que fuxira. Dixéronlle que explorase a posibilidade de pedir asilo político. Pero non o logrou.

 

Acompañada e aconsellada pola asociación Boa Vida de Pontevedra, comezou entón o lento camiño para tratar de regularizar a súa situación en España. En xaneiro cumpriranse tres anos desde que chegou. Pero aínda non teñen ningún documento que lle permita ser contratada. Aos seus 50 anos, soamente tivo un emprego en España, coidando a unha persoa maior. Durou un tempo e, cando se rematou ese emprego, viuse ante un precipicio do que aínda non logrou afastarse: «Vou resistindo co que me van dando. Desde Servizos Sociais déronme billetes para poder comprar comida e durante seis meses tiven tamén un cartón moedeiro deles, pedín diñeiro prestado... vou como podo, pero con moita necesidade».

 

Ten a esperanza de que cando se cumpran os tres anos de estancia en España poida obter o máis importante: un documento que lle permita acceder a un contrato laboral. Mentres, agárrase á solidariedade de entidades como Boa Vida. Por exemplo, participa no proxecto rural que ten a entidade e de cando en vez, cando a chaman, acode a traballar a un horto situado na parroquia de Alba. 

 

«O horto é inspirador»

 

Antonte mesmo estaba, aixada en man, traballando, en plena canícula. Di que non lle importa pasar calor: «Vir á horta é o que me dá máis alegría, aquí desconecto, esquezo un pouco de todo, é moi inspirador. Aquí é como que se che van todos os males», conta. Ademais, tal e como evitan desde Boa Vida, as persoas que traballan nesta leira cultivan hortalizas para o seu autoconsumo, o que pon un granito de area á súa economía.

 

Pregúntase a si mesma unha e outra vez que tecla podería tocar para conseguir un emprego en España. E repite unha e outra vez a súa gran ilusión: «Ter un permiso de traballo, soamente iso». Lembra que en Honduras, ademais de coidar ao seu pai, facía labores de costura. Sacou adiante a tres fillos nun matrimonio que non foi doado nin feliz.

 

No 2017, tras a morte do mediano, todo se precipitou e comezou a viaxe que a acabou traendo a Pontevedra. Gústalle a terra de acollida, pero continúa con feridas sen cicatrizar. Alégrase polo fillo maior que está en Honduras que, aínda que non ve, sabe que está ben. Dóelle o fillo mediano que permanece en Alemaña, porque fai tres anos que non ven e só lle pode chamar de cando en cando. E pártelle a alma o fillo mediano morto: «Parece que foi onte cando o mataron. É moi recente», repite sen atopar consolo.

 

 

Novas e Actualidade


Titulares
Histórico


 ACTIVIDADES

Marzo 2024
LMMeXVSD
    123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
       



 AREA DE TÉCNICOS

 Usuario:
 Contrasinal:
 

 
¿Olvidou o seu contrasinal? | Alta

OBXECTIVOS | INTEGRACIÓN | FERRAMENTAS | LEXISLACIÓN | ORGANISMOS | NOVAS | CONTACTO

(c) 2009 FEGAMP, Federación Galega de Municipios e Provincias :: Texto legal
FEGAMPinmigracion@fegamp.es
Xunta de Galicia

Desarrolo: AVA Soluciones Tecnológicas