Celso Sotelo, transportista de familia carballesa. SANTI GARRIDO

 

«O éxodo foi brutal. Familias enteiras se han ir e vanse». Quen o conta é o transportista Celso Sotelo, un veterano da estrada entre Inglaterra e Galicia (e outras partes de España), a pesar de ter só 43 anos. Foi taxista en Londres e ten a empresa Transportes Galicia. Veterano da estrada e do mar, porque os seus traxectos ata a Península realízaos nos ferris do Cantábrico, de Portsmouth ou Plymouth cara a Santander (os que máis) ou Bilbao. Un deles, o Galicia, de Brittany Ferries.

Tamén deixaron Londres e o Reino Unido en xeral numerosos enfermeiros, un colectivo que foi especialmente numeroso. Polo brexit, polo «queimados» que quedaron pola pandemia, ou por ambos os factores, ademais de atopar traballos nos seus respectivos países. 

Gonzalo Santos, de Vimianzo, e Melania Abelenda, de Santa Comba. Ambos son enfermeiros nun importante hospital do centro de Londres. SANTI GARRIDO

 

Melania Abelenda Castro, de Santa Comba, leva case seis anos no University College London Hospital, no que o vimiancés Gonzalo Santos López acumula xa moitos anos. Ambos coinciden na saída do traballo e valoran a situación: «Marcharon moitos, e seguen índose». Gonzalo apunta que «a xente que tiña dúbidas, veu o brexit e xa deixou de telas. En España ademais empezou a haber moitas opcións, xuntouse todo, non é só por unha causa», engade. «E que co covid moveuse moito en España. Pero aquí non tivemos trabas. Os que estabamos de antes non notamos diferenzas», di Melania. «Cando foi o do brexit si que te plantexas cousas, porque non sabes como será todo no futuro, pero ao ver que todo seguía igual para nós, non me preocupou», sinala a enfermeira. O gran cambio é que xa non están a chegar españois nin europeos para estas prazas, agora aterran de países como Filipinas, por exemplo. 

Seve Figueiras Lestón, de 35 anos, é de Esteiro, Muros. Este enfermeiro cumprirá o luns oito anos en Londres, onde é supervisor de área en tres hospitais dun complexo sanitario. Ve cambios en varios aspectos, por exemplo como subiu o nivel da vida, os gastos diarios, as reposicións de mercancía nos supermercados non son tan rápidas como antes, os materiais non chegan tampouco igual, hai máis produto británico nos andeis, falta persoal de enfermería (que antes chegaba moito do sur de Europa). Os trámites burocráticos son agora maiores en todos os sentidos, incluídos para ter un contrato en enfermería, onde piden un mínimo nivel de inglés, por exemplo (e non baixo).

Xunto a Seve fala o seu marido, Wanderley Andrade Júnior, brasileiro, que traballa na hostalería, un sector que se viu moi afectado polos dous anos de paro, con empresas que (como todas) deberon devolver o diñeiro das axudas, por iso é polo que a situación sexa complicada para algunhas. E faltan traballadores: «Marcharon moitísimos, que non regresaron. E pecharon moitas tendas», di. Seve, como todos os sanitarios, traballou moitísimo, e bota en falta maior recoñecemento social para todo o que se fixo durante a crise sanitaria.