«Brexit»: ano e medio de desilusión

(13/06/2022)

«Brexit»: ano e medio de desilusión

Os xa veteranos emigrantes Josefina, José Ramón, Asunción, Ana (co seu neto), José, Manuel e Juan, no Brio Tapas Bar de Bedford Road, na zona Clapham, no que Juan traballa de cociñeiro SANTI GARRIDO

 

Entrar no Reino Unido é agora máis complexo e todo sobe, pero abunda o traballo

12 jun 2022 .

Nun apartado da web do Ministerio de Traballo e Economía Social aínda figura que «a emigración española no Reino Unido é un fenómeno difícil de cuantificar, por canto nin o rexistro consular é obrigatorio nin as autoridades de inmigración compilan datos disgregados por países dos residentes procedentes de países da UE». Esta é unha das moitas pequenas e grandes cousas que o brexit cambiará: o control detallado de cada persoa que estaba e que accede agora para traballar. De momento hai que quedar cos datos do INE: no Reino Unido hai 15.892 galegos, máis de nove mil delas da provincia da Coruña, e tamén na súa gran maioría vinculados á área consular de Londres , seguidos da de Manchester e Edimburgo.

Depende , si, de cada caso. Existe un sentimento maioritario de decepción ou frustración. Unha constancia de que se ha ir moita xente, españois e doutros países. De que todo cambiou, pero polo xeral é difícil disociar que parte tócalle ao brexit e cal á pandemia. O sector sanitario ou o da hostalería viviron eses cambios dun modo diferente á construción, por exemplo. Hai moito traballo, pouco persoal, e conseguir agora un contrato desde o estranxeiro é moito máis complexo. Volveron os pasaportes, os visados, os requisitos.

Víctor Hugo López Borges SANTI GARRIDO

Os máis veteranos saben ben que é isto porque o viviron nos anos 60 e 70, cando chegaron. Un grupo reúnese no restaurante Brio: Josefina García, de Cerceda ; José Ramón Fernández, da Coruña; Ana Estévez, de Monforte; José Gómez, de Sobrado dos Monxes; Manuel Isorna, de Catoira , e Juan Sánchez, de Mesía. Josefina é práctica: «Inglaterra deunos a vida, adáptaste ao que hai». Isorna: «Isto é como volver ao principio». Gómez: «Eu esperaba que fose peor do que é». Asunción e Ana coinciden en que se pide máis documentación para todo. E que todo subiu moito. A Juan, cociñeiro de case 63 anos, ofrécenlle máis traballos porque hai moita demanda e pouca oferta. É paradoxal, pero habitual en varios sectores: agora gáñase máis ante a falta de persoal.

Víctor Hugo López Borges, de Vigo, xefe de escultura, cerámica e vidro en restauración e conservación do Victoria & Albert Museum, que entre outros restaurou a réplica do Pórtico dá Gloria, ve o brexit como un «proceso de desilusión», un afastamento de Europa, e unha multiplicación de requisitos: «A individualidade e o illamento non son bos, pérdese diversidade, e moitos europeos marcharon e marcharán».

Mónica Villar Pardo, 31 anos, nacida en Londres, terceira xeración dunha familia emigrante de Malpica e Cariño. Traballa nunha oenegué e preside a moi activa pena do Dépor SANTI GARRIDO

Mónica Villar naceu en Londres, pero séntese moi de Malpica, onde viaxa con frecuencia (e a ver ao Dépor, como presidenta que é da pena londiniense). A súa avoa, que vive na cidade, abriu o camiño hai 60 anos, e despois os seus pais. Optou por ter tamén o pasaporte inglés, dados os cambios, que non lle gustaron nada. «Moita xente marchou por covid e non regresou polo brexit», indica. Dóenlle as «mentiras» da campaña do referendo «que agora se desmontan». Nunca entendeu o de saír de Europa, foi unha enorme desilusión.

«Afectou moito, ata os ingleses danse conta do erro»

Antonio Carreira, natural de Santa Baia (Vilalba), é unha das caras empresariais galegas máis coñecidas en Londres, se non a que máis, onde leva xa (cúmpreos este mes) 52 anos. Transporte, lavanderías, restauración sobre todo (ten dous coñecidos locais nunha praza de Portobello), un ultramarinos clásico con produtos españois e galegos do que se encarga a súa esposa... Deu emprego (e segue dando) a decenas de persoas. Móstrase moi afectado polo brexit. «Se afectou? Moitísimo! Pero moitísimo! Iso é algo incuestionable. Ata os ingleses se dan conta do erro», resume. Na parte comercial que a el lle toca vivir máis directamente, os efectos veos constantemente, por exemplo na burocracia, papeis e prazos, aduanas... «É que tal e como están as cousas, hai transportistas que xa non queren vir traer mercancía a Londres, non o ven viable», lamenta. E iso, cos produtos con data de caducidade, é un risco enorme se se demoran máis da conta, como xa pasou nalgún caso e referendan outros hostaleiros consultados. Non só é iso, senón o incremento «incrible» dos prezos, porque agora se encarecen con máis taxas e requisitos, «ademais de que necesitas un axente aduaneiro nos dous sitios». E a incerteza: «Todo son folios e folios que cubrir, aínda non sabemos moi ben os papeis que fan falta para axilizar», di. O persoal é outro problema: «Non hai. Marchou moita xente, e non hai. Lembro cando chegaban moitos currículos diarios, na época da crise, podías escoller, e agora, nada. O que hai agora é moito estrés para sacar adiante todo», indica.