Torres

 

O gran soño da maioría de ucraínos que viñeron a España a consecuencia da invasión rusa é poder volver canto antes ao seu país. Non é o de todos os refuxiados, porque moitos tiveron que asumir un exilio sen retorno. Zamen Alí Ebrahimi traballou como tradutor para o exército español en Herat, polo que, despois de que os talibán se fixesen co control de Afganistán, tivo que saír fuxindo do seu país coa súa muller Marziyah Kawari e os seus catro fillos, deixando atrás familiares, amigos e todas as súas pertenzas. A caza sen cuartel dos talibán contra todos aqueles que colaboraron coa OTAN, tachados de infieis non só pon en perigo ao matrimonio e aos seus fillos senón á familia que tiveron que deixar alá

«Tivemos que escapar co posto para salvar a vida», explica Zamen Alí Ebrahimi, desde un dos centros de acollida que a asociación Diversidade Acole ten en Tui. O seu soño é atopar unha casa ou un piso de aluguer no que poder reiniciar a súa vida, pero enfróntanse a un novo drama porque, na que pensaron como anhelada terra das oportunidades, péchanlle as portas das inmobiliarias a pesar de que o programa de acollida apoia o aluguer e conta con todas as garantías para que non exista falta de pagamento.

 «Estamos desesperados, puidemos escapar dos talibán pero necesitamos unha fogar. Non queremos axudas nin agasallos, só poder traballar como sempre fixemos, pero dinnos que non hai alugueres para refuxiados», explica Zamen Alí Ebrahimi, visiblemente afectado despois de tres meses peregrinando por inmobiliarias de Vigo, Tui e O Porriño.

«Tiven que deixar Afganistán porque traballaba coas tropas españolas, temos todos os papeis e non hai posibilidade de falta de pagamento porque recibimos a axuda do programa de acollida para o aluguer, pero, en canto digo que me chamo Zamen, dinme que non é posible, que son inmigrante. ¿Como llo explico aos meus fillos? Isto é moi duro», razoa desalentado este pai de familia con catro menores de 2, 6, 12 e 16 anos ao seu cargo.

Ás reticencias por ser estranxeiro súmanselle uns trámites burocráticos inviables. «Todos piden seguro de aluguer, aval bancario e un contrato de traballo. ¿Como vou cumprir todos eses requisitos se acabo de chegar ao país?», pregúntase Zamen Alí, insistindo en que ningún propietario debe preocuparse polo pagamento puntual «porque recibo unha axuda para poder custealo». «Temos o apoio da comunidade internacional e permítellenos, tanto traballar como vivir neste país. ¿Por que debemos ser tratados así», lamenta este matrimonio nun chamamento desesperado por mellorar a súa situación.

Zamen Alí Ebrahimi manéxase en castelán con fluidez, ademais de falar inglés e farsi. En Afganistán conseguira levantar unha empresa de distribución de alimentos que lle permitía manter a toda a súa familia e tamén tiña todos os permisos de condución. Aquí tócalles empezar de cero e, pese ao duelo, aproveitaron ao máximo todas as oportunidades que lles brindou a asociación. O pai de familia está a participar nun curso de formación da asociación de transportistas, Apetamcor, no polígono da Granxa. «Viñemos con ilusión a España en busca de oportunidades, pero agora necesitamos independizarnos», reitera o matrimonio. Que o seu soño se cumpra sería o mellor recoñecemento para conmemorar o vindeiro luns 20, o día do refugido.

Torres

 

61 refuxiados en tres centros de acollida

Entre os tres centros de acollida temporal que a asociación Diversidades ten en Tui, conviven, a día de hoxe, 61 refuxiados de once nacionalidades ás que España lles concedeu protección internacional. Nos seus países eran perseguidas por motivos de raza, relixión, nacionalidade, opinións políticas, pertenza a determinado grupo social, de xénero ou orientación sexual.

O seu arduo labor, arrincou en plena pandemia. «Foi difícil e ilusionante. Abrimos o primeiro centro no 2020 con quince persoas de Siria, Xeorxia, Venezuela e Colombia», lembra Inma Rodríguez. Son o primeiro refuxio para decenas de persoas que chegan a Tui a través do Ministerio de Inclusión, Seguridade Social e Migración. «Hai que romper o estereotipo de que as persoas de fóra veñen recibir axudas e non a contribuír ao país. Moitas tiñan negocios e o único que queren é poder normalizar as súas vidas e mesmo emprender», advirte a directora do centro, envorcada na procura dun aluguer para a familia Ebrahimi. No equipo de profesionais hai traballadores sociais, avogados, orientador laboral, educadores, profesores de castelán e tradutores. «Durante a súa estancia no centro facilitámoslles as ferramentas para a súa independencia, con itinerarios personalizados para cada persoa chega», explica. A familia de Zamen Alí está lista fai xa tres meses para independizarse, co seu estatuto de refuxiado.