Xa son máis de 350 os refuxiados instalados na Coruña e a súa área

(18/04/2022)

Xa son máis de 350 os refuxiados instalados na Coruña e a súa área




A praza de María Pita acolleu onte unha nova concentración contra a guerra | javier alborés


El Ideal Gallego.

Abel Pena 18 de abril de 2022,


A praza de María Pita acolleu onte unha nova concentración en contra da guerra en Ucraína. O habitual é que se celebre ás doce do mediodía, pero nesta ocasión, as festividades propias da Semana Santa obrigaron a atrasar o acto ata a unha. Como vén sendo habitual, o azul e e amarelo da bandeira ucraína destacaron fronte ao palacio municipal. A asociación AGA Ucraína, que organizaba o acto, calcula que a día de hoxe a área metropolitana coruñesa acolleu a máis de 350 refuxiados, aínda que están seguros de que existen “moitos máis” que descoñecen. Con todo, a resposta da sociedade civil é tan grande que aínda teñen pisos dispoñibles.

Pedro Madarro, membro da asociación, e casado cunha ucraína, explica que en toda Galicia están rexistrados 1.400 refuxiados ucraínos que chegaron desde o 24 de febreiro. “A maior parte dos que chegan aquí, a Galicia, como estamos tan lonxe, a 4.000 quilómetros, fano porque ou ben teñen afíns aquí (familia, amigos, coñecidos) ou ben porque veñen de zonas demasiado destruídas, onde perderon todo: está a chegar moita xente de Bucha, de Mariupol...”, enumera.

Para esta xente, á que xa non lle queda nada, non lle importa desprazarse máis lonxe porque sabe que non volverá en moito tempo. Con todo, aqueles que aínda confían en recuperar as súas vidas, quédase preto da fronteira, “que escapou por medo, que ten bebés, queda en Moldavia, Polonia, ou Romanía. Madarro explica que, no fondo, todos os ucraínos esperan poder volver á súa patria, pero que os que chegan a Galicia “saben que non van volver nun mes”.

Sorprendidos pola acollida

“A aclimatación en Galicia é moi difícil. Hai que entender a situación na que veñen: unha fuxida forzada e non planificada, completamente en pánico, con traumas, deixan en moitos casos aos seus maridos, aos seus pais, aos seus avós. É un shock emocional brutal. E chegan sorprendidos pola acollida que lles dispensamos. Non entenden por que lles axudamos”, comenta Madarro.

Pero aos tres ou catro días, “no que pensan é en volver. Pregúntanse  Por que esta xente tenme que axudar? E dous ou tres semanas despois, velos máis cómodos, resignados, e aos poucos van pensando en traballar e a enviar aos seus fillos ao colexio ou a garderías” di Madarro. É un proceso moi duro e uns asúmeno peor e outros mellor.