Do bombardeo do teatro de Mariúpol á Coruña: «Caéronme restos de muros encima e estou ferido»

(01/04/2022)

Do bombardeo do teatro de Mariúpol á Coruña: «Caéronme restos de muros encima e estou ferido»

Caterina Devesa A Coruña / LA VOZ

De derecha a izquierda: Vitalii con su hijo Ruslan; su mujer Nadzhiie; su hijo Alan; su hijo Artem; su hermana Alina y su madre Katerina a su llegada a A Coruña

De dereita a esquerda: Vitalii co seu fillo Ruslan; a súa muller Nadzhiie; o seu fillo Alan; o seu fillo Artem; a súa irmá Alina e a súa nai Katerina á súa chegada á Coruña ANGEL MANSO

Vitalii chegou a Galicia co Banco de Alimentos Rías Altas acompañado da súa muller, a súa nai, a súa irmá e os seus tres fillos. Antes tiveron que coller tres coches e facer dous días de cola para chegar ata Zaporiya, desde onde foron evacuados a Leópolis

01 abr 2022 .

Vitalii Tsesar cumprirá 31 anos o día 29 de abril. Estando o seu país en guerra podería pensarse que pouco ten que celebrar, con todo o home, que chegou A Coruña este mércores xunto a outros 23 refuxiados que viaxaron co Banco de Alimentos Rías Altas desde Rzeszów (Polonia), séntese máis afortunado que nunca por sumar un ano máis. «Grazas a deus a miña familia e eu estamos vivos. Estabamos no teatro de Mariúpol cando foi bombardeado».

Durante todo o traxecto desde a fronteira polaca a Galicia, o ucraíno non dixo nada sobre o seu estado de saúde. «Non quería parar a viaxe. Dóenme as costelas e as costas porque caeron restos de muros amais - DIFÃCIL. Tamén teño unha fenda na cabeza». Por iso, onte os voluntarios da oenegué trasladárono ata Urxencias do Chuac, onde lle realizaron unha placa. «Dóeme ao durmir e ao cargar peso», indicou ao médico a través dunha aplicación de tradución, xa que Vitalii non fala español nin inglés. «Eu traballaba como cociñeiro no teatro. Cando ocorreu o bombardeo estaba a comer e iso salvoume. Os meus compañeiros na cociña morreron. A min caéronme os muros por detrás e entón quedei encaixado na mesa e foi como me ferín as costelas». Afortunadamente, non ten ningunha rota e só debe tomar un antiinflamatorio cada oito horas para a dor.

No momento do bombardeo, a familia de Vitalii tamén estaba no teatro. «Estaban a miña muller cos meus tres fillos, a miña nai e a miña irmá. Por sorte todos están ben». Despois de saír vivos de alí, todos emprenderon a fuxida de Mariúpol. «Fomos a pé a unha localidade a media hora da miña cidade na que nos recolleu un voluntario, e logo collemos outros dous coches ata Berdiansk. Alí agardamos dous días en fila para poder coller un bus a Zaporiya», relata Vitalii, que engade que sacaron forza para facer todo ese percorrido «polos meus fillos». Unha vez alí, a cidade foi evacuada polas tropas ucraínas e puideron chegar ata a fronteira. «En Leópolis xa collemos o autobús a Polonia . Dixéronnos que había vivendas de acollida en España e non nolo pensamos».

Agora que xa está instalado nunha vivenda en Orro, Culleredo, o home móstrase máis relaxado. «Non sabiamos canto iamos tardar ata chegar a Galicia. Todo o que vivimos este último mes foi moi duro. Os bombardeos en Mariúpol empezaron desde o primeiro día da guerra, pero pensei que a cidade ía resistir máis tempo. Tras o bombardeo no teatro, no que había unhas dous mil presentas, souben que a única opción era irnos». Mentres se adaptan ao seu novo fogar, mantéñense moi pendentes do que ocorre no seu país. «Os nosos amigos alí dixéronnos que de momento a nosa casa está en pé», indica Vitalii, que ten claro que «en canto poida volveremos». De feito, parte da súa familia segue Ucraína. «O meu pai tivo que ir loitar, pero non temos ningunha información del. Ademais, a miña muller ten outro fillo, de nove anos, que está coa súa avoa». Aínda que no pasado foi militar, agora Vitalii prefire non pronunciarse sobre a guerra: «Non quero que tomen represalias coa miña familia alí. Só quero a paz».

Novas e Actualidade

Titulares
Histórico

Usuario:
Contrasinal: