Chegada a Maceda de refuxiados de Ucraína. Miguel Villar

 

Maceda recibiu a unha vintena de ucraínos, que serán aloxados en tres hoteis da localidade. Daria conseguiu traerse a Santiago a parte da súa familia, que deixa o seu país con moita dor tras a invasión: Á saída de Kiev deixaron o tren en total escuridade ao cruzar un bosque no que estaban militares rusos»

 

Cansas e emocionadas polo recibimento, as mulleres ucraínas falaron pouco á súa chegada. Nina, que viña acompañada da súa filla, explicou que a viaxe fora moi duro, sobre todo polos familiares que todos eles deixan no seu país. «Todas veñen moi doídas. Os seus fillos maiores quedaron alí e veñen con moita dor. Hai unha que está a dar berros e non para. Séntense xa a salvo, pero coa dor de ter deixado aos seus esposos e os seus fillos maiores en Ucraína», explicou un dos membros de Cruz Vermella que falou con elas.

«Veñen todos moi afectados psicoloxicamente. Ensinábannos fotos e vídeos das súas vivendas destruídas e é un terror, un terror», resume Emilio Aguete, un dos bombeiros que formaban parte do equipo de voluntarios que viaxou a Ucraína.

 

Traumática viaxe ata Santiago

Daria Kozhushko, de 20 anos, chegou a España fai tres coas súas irmás, a súa nai e a súa avoa materna. Vive nos Tilos (Teo), tras saír de Kiev pola tensa situación que xa se vivía na capital ucraína: «Nós non pensamos que a guerra teña empezado agora. Hai anos había xa moita xente armada e moi agresiva, polo que decidimos saír de Ucraína». Desde a noite do sábado, o seu piso de catro cuartos acolle tamén á súa prima Eugenia (21 anos), a afillada da súa madrem Arina (9) e a titora legal desta última, Tatiana (53). Elas saíron de preto de Kiev o sábado día 5, e tras unha semana de viaxe chegaron á terminal ferroviaria de Santiago. Foi a nai de Daria quen as animou a vir con elas para Galicia: «Cada día escoitaban moitos disparos, e toda a zona sufriu moitos bombardeos», conta Daria tras un reencontro de emocións contrapostas: «Con moita alegría, pero tamén coa preocupación e o medo pola familia que quedou alá», como o seu pai, os seus avós paternos, dúas tías. Daria engade que teñen un sentimento «como de vergoña por ter conseguido saír de Ucraína pero deixando alí a nais, pais, irmáns».

Eugenia, que prefire non desvelar o seu apelido, sinala que un bombardeo ruso lles impediu tomar o primeiro tren en que pensaban marcharse. No segundo intento tomaron un convoi para abandonar unha capital que acusaba as consecuencias de nove días de guerra, con pontes de acceso voados (nunha acción dos propios ucraínos para evitar a entrada dos rusos). Viron a devastación de «a próxima cidade de Irpin, moi bombardeada e moi destruída», traduce Daria. A súa prima relata o momento de maior temor da viaxe: «Foi a noite que saïamos de Kiev. Apagaron as luces do tren e ordenáronnos que apágasemos absolutamente todo o que tivésemos, de móbiles a reloxos electrónicos se levabamos, para estar en total escuridade porque estabamos a pasar por un bosque onde estaban militares rusos co seu armamento preparado, e poderían disparar ao tren sen dificultade. Viaxaban moitas mulleres embarazadas e moitos nenos naquel vello tren».