«O papel chegou unha hora antes de que me expulsasen a Turquía e non o cría»

(28/02/2022)

«O papel chegou unha hora antes de que me expulsasen a Turquía e non o cría»

Emma Araújo SANTIAGO / LA VOZ

XOAN A. SOLER

Pelin Tekin, activista kurda, recibiu o informe de arraigamento cando estaba detida e na zona de embarque de Barallas

28 feb 2022 .

Que a vida cambia nun segundo é unha frase tan manida como real, pero se este punto de inflexión marca a vida de persoas como Pelin Tekin, veciña de Santiago de orixe kurda, que se salvou da expulsión polas xestións do Foro Galego de Inmigración e a resposta in extremis da Subdelegación do Goberno, é de xustiza interesarse pola súa historia. A súa é a dunha muller cuxo activismo político e feminista, que relata grazas á tradución do seu irmán pequeno, Idris Tekin, levouna ao cárcere durante ano e medio, impedíndolle continuar os seus estudos universitarios.

Co seu irmán maior xa emigrado en Galicia, decidiu vir hai anos para formarse e traballar. Posteriormente chegou Idris, e toda a familia fixo piña para seguir adiante, aínda que ela sempre tivo máis dificultades por todas as trabas que Turquía púxolle durante anos para ter acceso a boa parte da súa documentación, algo que os seus irmáns nunca sufriron. Antes da pandemia, Pelin Tekin puido regularizar temporalmente a súa situación en España e traballar, pero o covid freouno todo e afectou especialmente as persoas máis vulnerables, como é o seu caso. Vivindo en Santiago co seu irmán pequeno, encargábase do coidado das súas sobriñas, fillas do seu irmán maior. Vivir con poucos coñecementos do idioma nun momento no que o coronavirus o alterou todo, desde as horas e os días nos que se podía saír da casa e os que non, as restricións de mobilidade convertéronse en atrancos demasiado grandes para a integración desta muller, vítima tamén dunha queixa veciñal no edificio ao que acudía a coidar ás súas sobriñas, ata o punto de que un día a policía chamou á porta e alí atopouna, sen a documentación en regra a pesar de que estaba a tramitar un permiso de residencia en base ao seu evidente arraigamento no país.

Ese instante de mala sorte obrigouna a que durante máis de ano e medio tivese que fichar os días 1 e 15 de cada mes na comisaría da Policía Nacional «coma se fose unha delincuente», explica Miguel Fernández, membro do Foro Galego de Inmigración, que adoita acompañar a persoas inmigrantes a comisaría para transmitirlles tranquilidade por se xorde algún problema.

E precisamente nunha das súas visitas coincidiu con Pelin, a quen coñecía perfectamente porque acudiu durante uns dous anos a clases de español que organiza Cáritas para axudar á integración de persoas como ela. «Se non poden traballar teñen dificultades para aprender o idioma», afirma Fernández, que tamén percibe na poboación kurda demasiada predisposición a relacionarse sobre todo entre os seus membros. «Sorprendeume vela alí», destaca. Cando soubo que na súa visita do 15 de febreiro notificáronlle que estaba detida e que ía ser expulsada chamou a Idris para ofrecerlle axuda. «Ao principio non soubo que contestarme», recoñece. «Non sabía que facer nese momento, non podía pensar», engade o irmán de Pelin, que nunha fracción de segundo como a que puxo á súa irmá no disparadero por unha denuncia veciñal xa estaba a lle devolver a chamada para aceptar o seu ofrecemento. Co apoio xurídico de avogadas que colaboran co Foro Galego de Inmigración presentaron un último recurso ante a Subdelegación do Goberno mentres se organizaba unha protesta fronte á comisaría de Santiago. Nese período de tempo, Pelin Tekin xa fora trasladada en avión ata Barallas con voo de ligazón a Istambul. Co apoio de Idris como tradutor, Pelin resume as súas últimas horas de angustia. «O avión ía saír ás seis e media da tarde e sobre as cinco dinme que chegou o papel que evita que me expulsen. Eu non entendía nada, ao principio non mo cría», relata Pelin. Á pregunta de que pensou cando soubo que non subiría ao avión, responde cun bulebule de palabras que non necesitan tradución porque a súa cara e as súas mans dino todo. Tamén o sorriso de Idris ao resumilas cun xesto emotivo, que termina cun «grazas» pola axuda recibida e por escoitar unha historia que asusta, sobre todo cando Miguel Fernández destaca que un dos problemas que tivo Pelin para recibir o informe de arraigamento é que non podía presentar o pasaporte porque este documento estaba retido pola policía. Tamén que Pelin quedou libre de cargos en Barallas pero sen que ninguén se fixese cargo do seu regreso a Santiago. A sorte estivo do seu lado porque o seu irmán maior traballa en Madrid e puido quedar con el un par de días antes de volver á súa casa.

Co certificado de arraigamento, chegoulle un contrato dun familiar, un paso «fundamental», engade Miguel Fernández para que a barreira do idioma dilúase e Pelin, simplemente, viva.