PACO RODRÍGUEZ

 

Eles recomendáronlles viaxar a Galicia, e pagáronlles desde alá un piso turístico en Santiago: máis caro, pero que non esixe contrato laboral para o aluguer. Chegaron a principios de maio do 2021 e fóronse directos a Cáritas: «Ofrecéronnos alimentos e empezáronnos a axudar con ofertas de traballo, cobertura sanitaria para a nena e orientación en múltiples cuestións». En xuño ademais facilitáronlles un piso de acollida na rúa do Home Santo.

Leandro logrou pronto o DNI para el e para a súa filla, e a súa muller o Número de Identidade de Estranxeiro (NIE). Conectando con outros arxentinos na cidade, o 1 de xuño empezou a traballar nunha pizzería do Milladoiro, onde continúa empregado. A súa muller, por medio de Cáritas, logrou traballo para o coidado dun neno e limpeza dunha casa en Santiago. Así que aos dous meses e medio puideron deixar o piso de Cáritas e instalarse no Milladoiro, coa axuda económica da entidade para o primeiro mes de aluguer e a fianza. Na actualidade «por sorte non necesitamos xa a axuda de Cáritas», que foi crucial na súa chegada a Santiago, así como a de compatriotas. Sen aquel impulso inicial Leandro sinala que fose moi complicado saír adiante: «O primeiro contacto con Berta foi máis pranto que outra cousa, ao contar toda a nosa historia e coa desesperación de ter unha nena chiquita e non saber que iamos facer». A acollida que lles brindaron e as ferramentas que lles deron para vivir emocionounos.

Hoxe están contentos de virse a España, pero nos duros momentos de ter que marchar de Burgos a incerteza foi enorme: «Tivemos a dúbida de volver a Arxentina, pero dixemos ‘que facemos alá', porque non nos quedaba nada. Por sorte puidemos quedarnos» e na actualidade teñen as súas vidas canalizadas. De Zan cre que a súa filla goza de mellor educación da que disporía no seu país, e deixaron atrás unha inseguridade que seguen vendo nas noticias de Arxentina. Tamén unha situación económica moi distinta: «Alá compras leite e hoxe ten un prezo, mañá outro, e ao día seguinte outro. Acá non nos pasou iso: houbo aumentos, pero non ten nin comparación».

O departamento municipal de Servizos Sociais realiza tamén unha intervención integral coas persoas ou familias en situación de desprotección social, mobilizando todos os recursos existentes para dar resposta ás súas necesidades básicas. Durante o 2021, foron beneficiarias nalgún dos seus programas 13.814 persoas.

O Concello de Santiago actúa de forma coordinada con Cáritas e outras entidades do municipio, tanto no traballo técnico diario como coa firma de convenios de colaboración para financiar axudas económicas de urxencia a persoas en situación de vulnerabilidade ou para a cesión de vivendas no municipio, unha decena cedidas a distintos colectivos: a Cáritas, para o aloxamento de persoas con graves dificultades económicas e para o programa Abeiro de atención a familias a menores; tamén se ceden para outros programas de Feafes, Aspas e Arela.

Luis Calviño, director de Cáritas: «Estamos desbordados nos nosos pisos de acollida»

Luis Calviño é o director de Cáritas Interparroquial de Santiago. Comenta que dispoñen de sete vivendas de acollida, cedidas por concello e arcebispado, pero «estamos desbordados, porque chegan familias enteiras». Explica que en moitos casos propietarios de pisos evitan alugalos a migrantes porque carecen de documentación e dubidan da súa capacidade para pagarlles, «e agora están a pedir dous meses de fianza máis o mes en curso. Estas persoas non poden afrontar o pagamento dun trimestre de golpe».

Os recursos nunca chegan: a achega municipal, de 100.000 euros, «en marzo xa está esgotada». E o colectivo non atopa recambio aos socios que falecen; as colectas en descenso de catedral e parroquias tampouco axudan. Luis Calviño sinala que a maioría destes migrantes proceden de Venezuela e Perú, así como do norte de África. A primeira fase é de acollida e escoita, e a continuación é clave o arranxo de documentación e situación legal en España. «Dámoslles cursos de formación e tratamos de promocionalos para que traballen pola súa conta», e liberar así recursos cos que dar resposta a unha demanda crecente de axudas. Calviño pon o exemplo de familias que residiron en Marrozos (unha das casas de acollida) hai pouco: traballaron na catedral, e a empresa fíxolles contratos fixos, polo que se foron a Valencia .

Rosina Figueroa: «España é un país de oportunidades para quen lle gusta traballar»

Rosina Figueroa (A Guaira, Venezuela, 1986) chegou a España o pasado novembro co seu marido e dúas fillas adolescentes; unha terceira, a maior, quedou coa súa avoa en Venezuela pero agarda que chegue a próxima semana: «Vin máis que por min polas miñas fillas, non quería que se rematasen de criar no país que eu vin bonito de nena pero agora é un caos. España é un país de oportunidades para quen lle gusta traballar». O destino ía ser Barcelona, pero finalmente chegaron a casa dunha amiga en Santiago.

Rosina conta que a través de Médicos do Mundo asesorouse para escolarizar ás súas fillas e lograr axudas públicas. En decembro, sen poder seguir no piso da súa amiga, «sentíame moi desamparada e acudín a Cáritas», que ante a situación da familia acolleunos nun piso en Marrozos, e fixéronlles algunhas compras de comida, aínda que a través de Servizos Sociais tramitáronlles un cartón moedeiro «que fomos recoller a Cruz Vermella», e poden así comprar alimentos. O seu marido realizou tarefas como voluntario no albergue de Xoán XXIII, e un contacto alí posibilitoulle traballos puntuais en Lugo; ela tamén atende a unha persoa maior as fins de semana e compleméntao con algunha ocupación máis en días laborables. Son recursos para saír adiante, pero insuficientes para alugar un piso que lles permita deixar o de Cáritas, que o precisa para atender a persoas aínda máis necesitadas: «Non o conseguimos, porque nos piden contrato de traballo, e non o temos».