Mario Vega: «A obra fai que o espectador reflexione sobre o sufrimento dos refuxiados»

(21/01/2022)

Mario Vega: «A obra fai que o espectador reflexione sobre o sufrimento dos refuxiados»


A Voz.

Ourense. x. m. r.

Nacho González Oramas


En « Moria» o grupo Unahoramenos pon a mirada na dura vida nos campos de migrantes


20 ene 2022 .


Unahoramenos é un grupo de iniciativas culturais que comezou a súa actividade no ano 1999. Ademais de promover festivais, encontros e outras programacións nas illas canarias —sobre todo en Puerto de la Cruz e Santa Cruz de Tenerife— tamén son desde hai anos un grupo habitual nas propostas que se desenvolven na península. No Principal xa estiveron noutras ocasións e Unahoramenos chegará este fin de semana —días 21 e 22— cun espectáculo do que é autor e director Mario Beira. «Moria» toma o nome do tristemente famoso campo de refuxiados e na obra cóntase a historia de dúas refuxiadas e as súas familias, ás que non lles quedou máis remedio que fuxir dos seus respectivos países.

—Como se xestou o proxecto?

—Nós traballamos no teatro documento e no seu momento decidimos que queriamos facer algo sobre os refuxiados e Moria era unha referencia ineludible. E alá fómonos, a ver a maior vergoña da humanidade.

—Resultou segundo o esperado?

—Moitísimo peor. Preparáronnos para o que nos iamos a atopar, pero nin así. Nunca vin nada tan grave nin tan desagradable. Nun campo para 3.000 persoas estaban hacinados máis de 23.000 seres humanos. Sen nada, absolutamente nada, só a ración de comida. Fixemos unha rolda de entrevistas e todas as historias eran brutais e desgarradoras. Ao final eliximos a tres mulleres, dúas afgás e unha iraniana, para realizar un traballo en profundidade.

—Como é Moria?

—Estar alí dentro é un inferno e castígase á xente para vivir nesa gaiola. Houbo unha condena polas condicións deplorables e falouse da necesidade de acabar con esa situación... e ao final creouse Moria 2. Coa política de visados o rico benefíciase, como sempre, e ao pobre condénaselle á morte. E todos somos cómplices, porque a xente cando o ve cambia de canle na televisión en lugar de preguntarse canto tempo máis imos seguir sentenciando a miles de persoas sen que nos remorda a conciencia.

—A montaxe propón un achegamento a través de dúas actrices.

—Si. É unha proposta de teatro inclusivo. É unha gran carpa na que entra o público e grazas ás pantallas de 360º dá a sensación de estar no campo de Moria.

—Como reacciona o público?

—Polo xeral non hai aplausos. A obra logra que aflore a empatía dos espectadores e ese coñecemento do sufrimento fai que «Moria» convértase nunha reflexión sobre a vida. Achegarse á realidade do refuxiado é o obxectivo e conséguese.