O Álbum de Galicia incorpora á poeta e dramaturga Herminia Fariña, que emigrou en 1929 a Buenos Aires

(13/01/2022)

O Álbum de Galicia incorpora á poeta e dramaturga Herminia Fariña, que emigrou en 1929 a Buenos Aires


Crónicas da Emigración.

Redacción, Santiago | 12 de xaneiro de 2022

Herminia Fariña Cobián (Santiago de Compostela, 1904- Simes –Pontevedra–, 1967) foi unha poeta e dramaturga de gran repercusión dun lado e do outro do Atlántico, cuxa obra estivo marcada pola natureza, a lingua, a paisaxe e as xentes de Galicia. Sonia Sánchez asina a biografía de Herminia Fariña, nova entrada do Álbum de Galicia.

Herminia Fariña tivo unha vida intensa, casou e enviudou tres veces, foi unha autora precoz, que escribiu os seus primeiros poemas e participou en recitais desde os 15 anos. As súas primeiras obras viron a luz en ‘A Nosa Terra’, órgano de expresión de ‘As Irmandades da Fala’, aínda que publicou un poemario en castelán, ‘Cadencias’, contou co aval de Castelao, que é o autor da ilustración da portada.

O galego convértese na única lingua poética posible no seu segundo libro, ‘Seara’. Foi publicado en maio de 1924 con portada ilustrada, esta vez, por Luís Pintos Fonseca. Contén 34 composicións que cantan os recordos da súa infancia na cidade de Santiago de Compostela. Son pezas marcadas por un profundo diálogo do eu lírico coa natureza insondable e profunda da paisaxe galega. Tivo un éxito inmediato e gran repercusión na crítica e nos xornais. Autores como Victoriano Taibo, Ramón Cabanillas ou Antón Villar Ponche reciben a obra con entusiasmo e dedícanlle importantes eloxios que teñen continuidade nos anos seguintes, á vez que se suceden as publicacións a ambos os dous lados do Atlántico.

A súa obra foi moi ben acollida desde sempre tanto en Galicia como en Madrid. Ramón Cabanillas, Basilio Álvarez, Narciso Correal ou Pedro de Répide destacan o seu estilo e eloxian en público as súas composicións. En 1925 chega o recoñecemento da Real Academia Galega que a nomea académica correspondente.

Ademais da poesía, tamén promove a escritura dramática, que pronto vai ter presenza nos escenarios. Así, o 23 de marzo de 1927 estréase no Teatro Principal de Santiago dúas obras da súa autoría: unha breve comedia en castelán titulada ‘A marquesa de Miraflores’, e o poema dramático en galego ‘ Margarida a malfadada’, que, en palabras de Fernando Salgado, “convértea na primeira muller que escribe teatro en galego”. Ademais disto, a estrea de ‘Margarida a malfadada’, na que a autora asume o rol de actriz principal, foi cualificada de “éxito colosal” polo xornal ‘O Compostelán’. Isto supuxo un auténtico estímulo para o público do momento que comeza a interesarse polo teatro en galego. A obra tivo varias reposicións en Compostela e repetiu idéntico éxito en Pontevedra e Vigo, aínda que nesta última cidade foi acompañada doutra peza teatral da súa autoría e tamén en galego: ‘O soldado froita’. O seu interese polas artes escénicas a leva a experimentar tamén co xénero da zarzuela en galego con ‘O avarento’. A obra chega a ser musicada polo compositor José Jané, mais nunca se estreou.

En 1929 Herminia Fariña emigra a Buenos Aires. Comeza unha etapa de moita actividade pública: comparte palestras con figuras como Antonio Alonso Ríos ou Ramón Suárez Picallo; colabora en publicacións periódicas como ‘Vida Galega’, ‘Lareira’, ‘ Céltiga’, ‘Sonata Galega’, ‘A razón’ ou ‘O Mundo de Montevideo’. Xa en 1931, publica ‘ Hosanna. Baixo o ceo porteño’, obra na que recolle as súas experiencias na Arxentina.

Regresa en 1932 e instálase en Calatayud, onde non tarda en integrarse na vida cultural, participa en diferentes actos literarios e, co tempo, funda a revista ‘Fortaleza’. Aínda que a súa produción comeza a diminuír, segue colaborando en semanarios galegos e publica obras menores como o folleto ‘Por España e para España. O libro do combatente’ (1937), con poemas en galego e castelán.

Anos despois, instalada na casa familiar de Simes en Pontevedra retoma a escritura poética, pero non chega a editar ningún libro dos que finalizou. Si aparecen publicadas pequenas pezas en galego dedicadas á terra como ‘Cantiga serea’ (1950) ou ‘ Gabanza e prego á miña aldea’ (1960). Durante os anos corenta e cincuenta mantivo contacto coa intelectualidade de Pontevedra e retomou as colaboracións. Escribe en ‘Faro de Vigo’, no diario compostelán ‘A Noite’, na revista ‘Ciudad’ e na publicación pontevedresa ‘Litoral’. Co paso do tempo, foise desvinculando da esfera pública para refuxiarse, ata a súa morte, na aldea de Simes á que tanto cantara.