Historias de inmigración en Pontevedra: «Intentáronnos secuestrar, iamos co neno. Entón, dixemos basta»

(14/10/2021)

María Hermida PONTEVEDRA / LA VOZ

CAPOTILLO

Gabriela e Tirso comparten voluntariado nunha oenegué na que aspiran a traballar. Viñeron de Venezuela coas súas respectivas familias e tócalles sobrevivir

14 oct 2021 .

É media mañá e, na tenda de segunda man que ten a oenegué Boa Vida na rúa Santa Clara de Pontevedra, Tirso Fernández e Gabriela Jaspe afánanse en clasificar,e colocar a roupa procedente de doazóns para que poida venderse de novo. Son voluntarios da oenegué e aspirantes a traballar na empresa de inserción social que ten a entidade. Saben que en Boa Vida o lema é que todo o mundo ten dereito a un traballo digno. E con esa ilusión dobran o xénero á velocidade da luz. Son compañeiros de traballo. E teñen tamén un pasado compartido. Ambos chegaron a Pontevedra procedentes de Venezuela . Na súa historia recoñeceranse miles de migrantes. A todos eles se lles quere prestar atención esta semana en Pontevedra, no marco duns actos para conmemorar o Día Internacional pola Erradicación da Pobreza, que se celebra o 17 de outubro. Tirso e Gabriela contan como e por que colleron as maletas e os seus «poucos aforros» e deixaron o seu país para viaxar ata España.

Gabriela veu a Pontevedra hai cinco anos. Chegou co seu marido e o seu neno, que entón tiña só tres anos. Antes de converterse en inmigrante, vivía nunha cidade a 45 minutos en coche de Caracas . Tiña unha empresa xunto ao seu esposo e ambos viaxaban todos os días ata a capital venezolana para traballar: «Tiñamos unha firma de limpeza e encargabámonos/encargabámosnos de limpar o centro histórico de Caracas», conta. Cando a inseguridade comezou a ser evidente no país, pola súa cabeza non deixaba de pasarse a idea de abandonar Venezuela. Pero íano deixando pasar. Ata que o que lles ocorreu nunha viaxe en coche precipitou a súa decisión: «Intentáronnos secuestrar, iamos co neno. E entón dixemos basta. Foi un susto tremendo, démonos conta de que nos seguían, de que ían pornós e milagrosamente démoslles esquinazo. Antes, xa nos roubaron un coche da empresa», explica.

«Non quero que me dean diñeiro»

Así que colleron as maletas e empezaron unha nova vida en Pontevedra. Gabriela recoñece que non foi fácil. Pero cústalle queixarse: «É que por moi difícil que sexa iniciar a vida nun país que non é o teu, eu estou agradecidísima aos españois e aos galegos, porque nunca me sentín discriminada nin insegura. Fíxache, unha vez caeume o móbil ao chan nunhas festas. Chamei por teléfono e uns mozos que o atoparon devolvéronmo. Eu iso non o viu nunca», explica.

Os primeiros anos, ata conseguir a residencia, tanto ela como o seu marido fixeron traballos en negro. «Eramos ilegais e iso é tremendo», sinala. Tiveron axudas de distintas organizacións para alimentos. Pero non cobraron ningunha paga. De feito, Gabriela sinala: «Nunca quixen diñeiro, sempre quixen ter traballo. Iso é ao que aspiro».

O seu marido logrou empregarse como mozo de almacén e ela, no verán, traballou na hostalería. Sinala que no inverno as cousas están máis complicadas, tamén porque, ao non contar con familia que lles axude, teñen que combinar os horarios para coidar ao neno. Acode como voluntaria á oenegué Boa Vida. E aspira a que a contraten coa súa empresa de reinserción. Sorrí ao pensar no futuro. Ten 33 anos e bota de menos aos seus pais e avós. Pero non se ve volvendo ao seu país: «Temos medo», di.

«Tardei en acostumarme a ir pola rúa e non mirar cara atrás por se me seguen»

Tirso escoita a Gabriela e recoñécese en moitas das cousas que conta. El tamén é venezolano. Vivía no estado de Zulia. Hai dous anos, a empresa de produtos veterinarios para a que levaba media vida traballando pechou as súas portas. Viuse na rúa e co país patasarrib a. Así que lle fixo caso a un sobriño seu, que lle animou a saír do país e vir a España, e colleu o avión xunto coa súa filla maior, que acababa de terminar o bacharelato. Traballou en negro «en todo o que foi saíndo» e agora é tamén voluntario da oenegué Boa Vida coa esperanza de chegar a ter un contrato. Nunca está quedo. Nin el nin a súa filla. Non poden. Soñan con aforrar o suficiente para sacar de Venezuela á súa muller e á súa cría pequena. «Ese é o meu gran reto», sentenza cos ollos cheos de emoción.

Tirso recoñece que o medo adquirido no seu país mantívose un tempo no seu cabeza: «Tardei en acostumarme a ir pola rúa e non mirar cara atrás por se me seguen. Porque en Venezuela era ao que estaba acostumado, a ir sempre pendente de que non me estivese alguén seguindo para roubarme», indica. E sinala que aínda foi máis impactante o cambio que viu na súa filla, que veu con el a España cando era adolescente: «O primeiro día que saíu á rúa e viu á xente que falaba co móbil sen que ninguén llo roubase quedou alucinada. Díxome que nos ía ir ben aquí, que estaba contenta».

A pesar de que ningún dos dous, nin el nin a súa filla, que agora ten vinte anos, atoparon traballo estable, sobreviven grazas a ocupacións esporádicas, a organizacións benéficas e a que comparten piso con familiares que tamén se estableceron en Pontevedra. «Estamos seis nun piso e así nos apañamos», di. A súa meta, insiste el, é que a súa muller e a súa filla pequena, adolescente, poidan vir a España. Pero para iso necesitan aforrar. E non é ese o único soño da familia: «A miña filla maior fixo o bacharelato e gustaríalle seguir estudando. Por agora ten que traballar no que atope pero ela está convencida de que poderá facer as dúas cousas, oxalá sexa así».

Tirso ten xa permiso de residencia. E colabora coa oenegué coa meta de traballar despois na tenda de segunda man de Boa Vida. Cos ingresos que el e a súa filla conseguen, ademais de manterse en España, mandan diñeiro a Venezuela para a súa muller e a súa outra cría: «Se xuntamos vinte euros e mandámolo, alí é case unha fortuna», sinala.

Novas e Actualidade

Titulares
Histórico

Usuario:
Contrasinal: