Gratziela Benova, de Bulgaria a ser «unha galega máis»

(23/04/2021)

Gratziela Benova, de Bulgaria a ser «unha galega máis»

 

Esta muller que chegou hai 18 anos a Galicia é hoxe un exemplo de como se poden integrar os inmigrantes

 

Gratziela Benova chegou fai case vinte anos a Galicia desde Bulgaria e hoxe xa é unha lucense integrada SUSO VARELA

 

Hai vinte anos só había un cidadán búlgaro censado na provincia de Lugo. Ao ano seguinte eran tres e no 2002, cando chega Gratziela Benova cos seus dous fillos pequenos, Isabel e Álex, xa eran seis. O Instituto Nacional de Estatística ten rexistrados a 165 búlgaros residindo na provincia. A chegada de inmigrantes é un proceso imparable que axuda a rexuvenecer a maltreita pirámide poboacional dos concellos lucenses, que pasaron de ter 3.398 estranxeiros censados no 2001 aos 16.404 actuais, un 20 % máis.

 

No caso de Gratziela -nada en Pleven en 1979- e os seus dous fillos xa se pode dicir que son uns lucenses integrados, ata o punto de que ela fala galego a base de escoitalo durante unha intensa vida laboral na nosa terra. «Marchei de Bulgaria cos meus fillos porque me tiña que buscar a vida e non quería que eles pasasen apuros», explica esta muller que chegou a Galicia no 2003 cun contrato de traballo en Coren: «Non sabía nada de Galicia, non coñecía a ninguén, nin sabía pedir un café, pero se tes ganas de traballar hai moito por onde empezar», reflexiona esta muller, asentada agora en Aira Padrón (Samos), no restaurante e casa de turismo no que traballa de cociñeira xunto ao seu marido, José Luis Fernández, e o seu fillo Álex.

 

Aquel emprego no matadoiro acabouse pronto pero Gratziela afirma que non quería volver ao seu país -«tiña que seguir intentándoo polos meus fillos»- a pesar de que Bulgaria entrou na Unión Europea no 2007. Despois de traballar na limpeza en Ourense, atopou un emprego coidando a unha persoa maior en Goó (O Incio), o que lle valeu para asentar á súa familia nas comarcas de Monforte (onde traballa a súa filla Isabel) e de Sarria. «Acolléronme coma da familia e aquela muller contábame cousas da vida de antes, co que xa me fun dando conta de que eran historias semellantes ás de Bulgaria».

 

Gratziela xunto ao seu fillo Álex e o seu marido José Luis Fernández, diante do restaurante Casa Aira Padrón, en Samos SUSO VARELA

 

Cociñeira galega 

 

Entre a súa experiencia coidando maiores e eses primeiros meses no restaurante Gratziela acabou elaborando algúns dos pratos máis tradicionais da nosa cociña: «Fago cocidos, o caldo, os asados, o bacallau, a empanada galega, e polo que din os clientes non o fago mal», explica entre risos esta muller sempre dicharachera, mentres sostén en brazos ao seu can James.

 

Leva tres anos na casa xunto ao Val do Lóuzara de Samos , onde deu outro paso máis na súa vida como galega: «Creo que encaixo ben na filosofía dos galegos porque cumpro co meu traballo, esfórzome, souben coidar dos maiores, sei cociñar e vexo que todo isto se valora», para explicar a continuación: «A primeira impresión que me levei ao chegar a Galicia era a semellanza co rural de Bulgaria, polas montañas, e logo puiden comprobar nas aldeas e vilas que somos xente parecida»

 

«En Galicia pasa como en Bulgaria, que se entras nunha casa non vasche dela sen comer. Somos moi hospitalarios»

 

Está tan integrada como lucense que non só fala galego -«non me fixo falta ir á escola para aprendelo, foi todo a base de escoitar e agora falo o galego como a xente de aquí»- e cociña como nós, se non que realiza tarefas propias do rural lucense: «Nada máis chegar aquí a Samos xa me puxen a facer as matanzas dos porcos, porque non che queda outra, hai que meterse e pasalo ben coa xente». Gratziela é agora a encargada de facer os afamados chourizos e outros embutidos de Aira Padrón, recollendo a tradición da súa sogra, Maruja, fundadora hai sesenta anos de cásaa-restaurante.

 

«Dediqueime toda a miña vida a traballar polos meu fillos», explica Gratziela, quen agora xa se asentou en Aira Padrón xunto ao seu marido José Luis, o encargado da carne á grella. Conta para esta tarefa coa axuda de Alex, a quen a pandemia lle quitou a opción e a ilusión de ser azafato de voo: «Ía a comezar o 25 de marzo do pasado ano a traballar nunha compaña aérea, pero o día 13 entrou o estado de alarma, e perdeu a opción laboral», laméntase a súa nai.

 

Gratziela, sempre optimista, bota a vista atrás e móstrase contenta co alcanzado. Conseguiu criar aos seus fillos -a súa filla Isabel traballa nun supermercado en Monforte- e atopar unha familia. «Boto de menos aos meus pais, pero a miña vida xa está aquí, son unha galega máis». Os seus pais viñeron a Galicia a visitala e explica que comprobaron que era onde mellor podía estar porque no seu país «non había opcións».

 

Ademais, como explica, Gratziela, «é imposible marcharse dun lugar cunha natureza tan bonita e cunha xente da aldea tan boa como hai en Galicia». Porque esta muller nada en Bulgaria, e xa por dereito propio unha lucense máis, sinala que sen dúbida o que máis lle gusta da nosa terra son os galegos: «Síntome coma se estivera na miña casa, quizais porque xa é a miña casa».

 

 

¿Olvidou o seu contrasinal? | Alta