A USC forma a dous refuxiados sirios: un doutoramento e un graduado en Medicina

(22/03/2021)

A USC forma a dous refuxiados sirios: un doutoramento e un graduado en Medicina

      Un era médico e o outro anestesista, e para poder exercer volveron á aula



Zaid Alhamwy aprobou a tese doutoral o día 1 e Kamal Aldalati finalizará en xuño a carreira Sandra Alonso


La Voz de Galicia
Montse García
Santiago / A Voz 21/03/2021

15 de marzo do 2011. Ese día cambiou para sempre a vida de Kamal Aldalati e Zaid Alhamwy. No seu país, Siria, ao que non poden regresar por diferentes motivos, estalaba unha guerra que continúa e que provocou que os seus destinos confluísen na Universidade de Santiago (USC) a finais do 2014, concretamente en Medicina. Chegaron por un programa Erasmus e despois obtiveron as dúas primeiras bolsas que concedeu a institución académica compostelá para refuxiados. Agora acaban de dar un novo paso nesa traxectoria vital que se encheu de obstáculos inesperados. Zaid, de 37 anos, acaba de obter o doutoramento. O día 1 de marzo defendeu con éxito a súa tese co recoñecemento cum laude. Pero non pode exercer. Xa finalizara a carreira en Siria, pero eses estudos non llos homologou o Ministerio en España por falta de documentación, así que decidiu matricularse no grao para obter o título na USC. Esta recoñeceulle algunhas materias, pero aínda quedan dous anos de formación. Dáse o paradoxo de que é doutor e pode investigar, pero non exercer. Kamal, de 33 anos, pola súa banda, concluirá en xuño os seus estudos de grao. El era técnico anestesista no seu país natal, pero non existe un título equivalente en España. Así que para poder ser médico tivo que facer a carreira completa. «Non podemos volver a Siria para obter os papeis das universidades nin lle podemos encargar a ninguén que os saque. Ese é o noso problema», detalla Kamal. E esa falta de documentación é o que lles obrigou a volver á aula. A súa familia depende deles. «De nós está a depender máis xente, están a esperarnos», engade Zaid, quen apunta que o peor atranco foi a burocracia. «Se eu ao terminar o máster fose a Alemaña, xa non tería este problema da homologación. Compañeiros que viñeron despois de min xa están a traballar», afirma. Unhas palabras que corrobora Kamal: «A nosa moeda é o tempo. Entón, ao ter volver empezar de cero estás a perdelo».

«Non vou volver para participar en matar o meu pobo»

A pesar das situacións e problemáticas paralelas vividas nos últimos anos e compartir agradecemento polo programa Erasmus e as bolsas da USC, as razóns que propiciaron a chegada de Zaid e Kamal a Santiago foron moi diferentes. Zaid atopábase en Granada cando estalou o conflito bélico. Tras graduarse en Alepo, obtivo unha bolsa no 2010 para cursar un máster na cidade andaluza. «Xa non podo regresar ao meu país porque estou buscado para facer o servizo militar», relata. Se o fai, tería que acudir á guerra, «e non vou volver para participar en matar o meu pobo». En Andalucía naceu o seu primeiro fillo, así que, para poder obter os papeis para o pequeno, pediu o status de refuxiado. Tras finalizar o máster en biomedicina regenerativa, recalou en Santiago a través do programa Erasmus para o doutoramento, que acaba de finalizar cunha tese sobre estenosis aórtica. «Dáche un empuxón de ánimo», destaca Zaid, quen mostra un agradecemento especial ao director da mesma, Anxo Luís Fernández. Agora xa solicitou unha bolsa posdoctoral para poder ter recursos para manter á súa familia mentres finaliza o grao de Medicina. «Para min o máis importante é terminar a carreira e exercer», di.

Kamal, pola súa banda, nese fatídico 15 de marzo do 2011 estaba xustamente onde se orixinou o conflito: en Deraa. Cumpría co servizo militar nun hospital militar. Era o único técnico anestesista. Despois, exercería nun hospital de campaña, onde axudaba aos civís feridos. Pero entre os voluntarios había unha enfermeira espía, que o delatou. Nun control mataron a un taxista que se chamaba igual que el, e ese día deuse conta que tiña que fuxir. Fíxoo ao Líbano e, no 2013, con 25 anos, chegou a Madrid, onde tiña unha curmá. Despois dun ano e tres meses recalou en Santiago, onde reiniciou os estudos. Fíxoo tras aprobar a selectividade en Salamanca. «A carreira foi o mellor que fixen en España», afirma con rotundidade. Agora ten dúbidas sobre cal será o seu futuro próximo, se realizar o mir ou irse a Alemaña, onde viven a súa nai e os seus tres irmáns. «Se fose por min, quedaríame aquí, é como o meu segundo país, onde me trataron ben, pero a miña nai, as miñas dúas irmás e o meu irmán están en Alemaña e non poden vir», detalla. Iso si, non se decantará por ser anestesista. Na súa cabeza están outras especialidades para exercer como médico.

«O máis duro é ver aos meus fillos crecendo sen saber se algún día poderán ir ao meu país»

Kamal Aldalati e Zaid Alhamwy sorrín. Están felices por poder graduarse en Medicina e por obter o doutoramento. Pero tamén hai pesar nas súas palabras. No seu país tiñan unha vida normal, tiñan medios suficientes para vivir con tranquilidade e todo iso terminouse tras iniciarse a guerra. «Cando me fun preguntáronme por canto tempo non volvería ao meu país e respondín que por vinte anos polo menos. E pode cumprirse», relata Kamal, que fai nove anos que non ve ao seu pai e pouco pode comunicarse con el, xa que non hai cobertura e a electricidade é escasa. Así que lle envía mensaxes para que o escoite cando poida. Tamén ten unha irmá no seu país natal con dous fillos. Está soa porque o seu marido desapareceu. Para el, o máis difícil é estar sen a súa familia. Para eses momentos de baixón, Kamal acudía ao hospital. Aínda que non podía exercer, ía como voluntario. «Entusiásmame, era estar en contacto co que eu facía en Siria», detalla, á vez que agradece o apoio dun profesor de Medicina que o acolleu na súa casa á súa chegada.

Zaid ten á súa familia aquí. Vive coa súa muller e os seus fillos, de 7 e 4 anos, o último xa naceu en Santiago. Tamén está a súa sogra e os seus pais residen en Granada. «Para min o máis duro é ver aos meus nenos crecendo sen saber se algún día vou poder ensinarlles a cidade na que eu nacín e crecín», comenta. O seu soño é volver a reunirse coa familia. A última vez foi no 2010. Para el, un dos momentos difíciles tamén foi o inicio da pandemia, ao non darlle permiso para exercer: «Faltaban médicos, persoal sanitario, e matábame a sensación de non poder facer nada». Tanto Zaid como Kamal lembran que perderon a familiares e amigos no conflito. Na parte positiva da balanza está o apoio que recibiron. «Aquí houbo xente que tivo que exiliarse e compréndenos mellor», di Kamal, que lamenta que agora o conflito sirio pareza esquecido. «Hai que imaxinarse o que é perder todo e ter que empezar de novo», engade Zaid.