O «brexit» pecha a porta aos «au pair»

(15/02/2021)

O «brexit» pecha a porta aos «au pair»

O Reino Unido, destino preferido dos españois para aprender inglés vivindo cunha familia, esixe agora visado de inmigrante cun salario anual mínimo de 23.000 euros

 

 

Viaxeiros á súa chegada ao aeroporto de Heathrow, en Londres TOBY MELVILLE | Reuters

 

La Voz de Galicia

O mozo valenciano pertence ao último grupo de europeos que poderá gozar desa experiencia. Porque o brexit deparou a sorpresa de que se comercien un mes despois máis accións na bolsa de Ámsterdam que na de Londres, ou de que algúns marisqueiros escoceses non poidan exportar; e o descubrimento de que xa non se permite a entrada de au pairs no Reino Unido. Os Gobernos británicos deron prioridade nos últimos cinco anos ao fin do movemento libre de persoas na Unión Europea e o 1 de xaneiro entrou en vigor unha nova lei de inmigración . Esixe visados aos estranxeiros que busquen un traballo remunerado. Entre os requisitos inclúese que quen teñan unha oferta para coidar nenos han de recibir un salario anual mínimo duns 23.000 euros.

 

Blasco pode permanecer no Reino Unido porque chegou antes do fin do 2020 e solicitou, do mesmo xeito que outros 250.000 españois, o estatuto de asentado. O seu é provisional, porque debe pasar cinco anos de residencia para que se lle recoñezan todos os dereitos dos cidadáns comunitarios asentados no país. Pode e quere continuar co seu actual traballo. A paga é de 114 euros por unhas 25 horas semanais. Pero ten o seu propio cuarto, come e cea coa familia, ten tempo para estudar inglés e así complementar o seu grao superior de animación e actividades físico deportivas (Tafad). Quere coñecer máis lugares e facetas de «un dos mellores países do mundo», cando terminen as restricións pola pandemia.

 

Tanto el como Laura Martín, fundadora da axencia Servihogar, que tamén lle organizou a súa primeira experiencia como au pair, hai catro anos en Escocia , mencionan na conversación un argumento común entre os afectados por esta sorpresa do brexit. «O programa au pair ha de tratarse como un intercambio cultural e non como un emprego», afirman. 

 

¿Que motiva ás mozas alemás, suecas ou holandesas que piden a Martín unha familia española para pasar con ela un curso? ¿A promesa de setenta euros semanais a cambio de coidar aos nenos e de facer algunha tarefa doméstica? Non. Queren mellorar o seu coñecemento do español, do mesmo xeito que Ethan Blasco co inglés. Xa prepara o exame para o nivel intermedio B1. 

 

Indiferenzas

 

Non todo son parabéns sobre o estatuto de au pair. Cando Peter Foster publicou en Twitter o seu artigo do Financial Times sobre o fin dun intercambio do que se beneficiarían polo menos 45.000 familias británicas, unha fervenza de reproches caeu sobre o autor, por preocuparse por quen «explotan de xeito descarnado a mozos estranxeiros como escravos modernos», segundo unha réplica. 

 

A resposta do Ministerio de Interior británico a Jamie Shackell, presidenta de BAPAA, asociación de axencias de au pair, suxire que o final é benvido. «A inmigración ha de considerarse xunto ao desenvolvemento da man de obra do Reino Unido, no canto de como unha alternativa», dicía a carta. E recomendaba que as familias ofrezan mellores condicións para atraer a inmigrantes con visado.

 

Cynthia Cary, que creou hai doce anos a axencia Rainbow en Inglaterra e tivo en Servihogar unha referencia para recrutar ás súas au pairs, perdeu máis do 90 % do seu negocio, que se fornecía de mozos comunitarios. Ve «un futuro lúgubre» para a súa empresa. Intentará agora recrutar directamente a estudantes que pospuxeron a súa marcha á universidade pola pandemia ou a novos inmigrantes. 

 

Porase a proba a vontade de mozos británicos, ou de australianos e neozelandeses que se benefician de visados temporais para mozos estranxeiros, de vivir cunha familia e traballar polo salario mínimo as horas contratadas, cando xa coñecen o idioma e a cultura. A perda de au pairs prexudicará especialmente a familias monoparentais ou nas que ambos os cónxuxes traballan. 

 

As axencias españolas asociadas en AEPA quixesen ver a creación dun visado especial para au pairs, como existen en Alemaña, Holanda e outros países da UE. Facilitaría talvez a apertura dunha canle de reciprocidad co Reino Unido, pero os Gobernos parecen polo momento indiferentes. Laura Martin viviu en Newcastle catro meses memorables hai trinta anos coa familia dun deputado e Ethan Blasco móstrase exultante a pesar das limitacións da pandemia. Pero o destino preferido de mozos españois, sen recursos para pagar cursos de inglés e unha estancia prolongada no Reino Unido, pechou a súa porta á extraordinaria experiencia xuvenil de integrarse por un tempo nunha familia da que se descoñecen o idioma e os seus costumes. 

 

Un intercambio internacional desde hai sete décadas

 

As enciclopedias sitúan a orixe do termo au pair, expresión francesa que se pode traducir como «á vez», nunha cita do novelista Honoré de Balzac, que describiu dese xeito a unha empregada que parecía gozar de igualdade co seu patrón. A popularidade como ocupación tería crecido tras a Segunda Guerra Mundial.

 

Lucy Lethbridge conta en Servants , serventes, que en 1964, axencias levaran ao Reino Unido a 20.000 mozas para traballar como au pairs. A tarefa era entón restrinxida a mulleres e as fantasías produciron literatura sobre «duras e mercenarias» mozas francesas que conquistaban ao marido da casa veciña ou mozas nórdicas cunha liberdade sexual que consumía aos adolescentes locais. En 1969, o Consello de Europa promoveu un acordo internacional para a regulación común, que recomendaba normas e contratos. España ratificouno en 1988, pero, unha década antes, unha muller suíza xa creara en Barcelona a primeira axencia en España. Pertencía a unha familia que estendeu a actividade por varios países europeos.

 

Victoria Vicente aprendeu o oficio na axencia, Au Pair Internacional e comprouna á súa fundadora. A súa actividade estendeuse en España e por diferentes países de Europa, América e Asia. Recrutaba tamén a mozos desexosos de aprender inglés como empregados para a hostalería británica, sempre necesitada de man de obra estranxeira.Lembra o tempo no que a aspirante a au pair necesitaba unha carta da familia para entrar no Reino Unido e que Sara Montiel tiña mozas estranxeiras na súa casa.

 

Non ve unha solución inmediata ao problema creado co brexit. Traballa con axencias en Irlanda , pero ese mercado non pode satisfacer toda a demanda. Tras o bajón de actividade na pandemia e o peche do Reino Unido, disolverá a axencia este outono e xubilarase. Como outras xestoras do sector, Vicente recoñece que hai familias que abusan da au pair, pero que se destacan as malas noticias cando a experiencia xeral é positiva. Ethan Blasco conta que, no grupo de cincuenta que teñen en WhatsApp os au pairs da súa zona, só dúas tiveron problemas, un delas pola súa culpa e outra moza cunha familia musulmá que lle esixía seguir normas da súa fe.

 

 

¿Olvidou o seu contrasinal? | Alta