(20/11/2020)
Mozos extutelados estranxeiros: nun canellón sen saída sen recursos económicos nin papéis
-A campaña # uncanellonsensaída quere cambiar a Lei de Estranxeiría para facilitar o futuro a estes mozos ao cumprir os 18 anos
-Hai organizacións que facilitan pisos asistidos onde se lles asesora tanto laboral como emocionalmente
rtve 19.11.2020 |
Por MARCELA MARTÍN
Mozos extutelados estranxeiros: nun canellón sen saída sen recursos económicos nin papeis
Naomi é unha moza de 22 anos que chegou a España con meses, acompañando aos seus pais desde a República Democrática do Congo. Viñeron traballar a Tarragona. Conflitos familiares fixeron que se trasladase a Guadalaxara e que aos 7 anos ingresase nunha casa de acollida. Ao cumprir os 18 anos foi vivir a un piso asistido pola Asociación Vasija. “O cambio foi moi doado porque te preparan para cando cumpres os 18, ensináronme a ser unha persoa autónoma e autosuficiente”, explica.
“O cambio foi moi doado porque te preparan para cando cumpres os 18, ensináronme a ser unha persoa autónoma e autosuficiente“
Raúl Rodríguez, xerente da asociación e vicepresidente da Federación de Entidades con Proxectos e Pisos Asistidos (FEPA), aclara que nos pisos asistidos reciben acompañamento. Os asesoran na realización de tarefas, nas xestións, e dáselles tamén apoio emocional e para a inserción laboral.
Rexeitamento e trabas por ser estranxeira
“Os maiores problemas chegaron cando deixei o piso asistido. Tiña que facerme cargo das miñas propias cousas, como levar ao día os papeis, e iso custoume moito. Tamén vivir con persoas que non coñecía”. Naomi comenta que ademais atopou dificultades á hora de atopar piso, “non entendían a miña situación e algún me rexeitou por ser extranxeira”.
A pesar de que cando estaba no Instituto insinuáronlle que estudar non era o seu, terminou bacharelato, fixo un ciclo superior de Integración Social e agora estuda Traballo Social na Universidade Complutense. Ademais, traballa. Mensualmente recibe unha axuda da Xunta de Castela-A Mancha destinada a mozos extutelados. “Sempre fun moi organizada co diñeiro, así que, con eses 400 euros, máis os aforros do que vou traballando, adminístrome”, coméntanos satisfeita.
“Eu teño amigos que a súa preocupación diaria é se van ter diñeiro para a fin de semana ou se a súa nai está encabuxada, eu teño que estar pendente de pagar a comida, pagar os meus estudos, facer a declaración da renda“
Na Universidade tamén atopou trabas, “por non ser española teño que pagar 300 euros máis de matrícula, iso moléstame moito”, dinos.
Naomi, como o resto dos mozos extutelados, deu un salto precipitado á madurez. “Eu teño amigos que a súa preocupación diaria é se van ter diñeiro para a fin de semana ou se a súa nai está encabuxada, eu teño que estar pendente de pagar a comida, pagar os meus estudos, facer a declaración da renda…”, cóntanos cun sorriso resignado.
Un canellón sen saída
Naomi dispón de permiso de residencia e traballo, pero non todos os mozos na súa situación teñen esa sorte. A campaña “Un canellón sen saída”, que promove a Federación de Entidades con Proxectos e Pisos Asistidos, pide que se cambie a Lei de Estranxeiría. Unha norma que nestes momentos esixe uns requisitos imposibles de cumprir a mozos de 18 anos, que ata ese momento viviron nunha contorna protexida, e que necesitan renovar o seu permiso de residencia.
“quedan sen dereitos, porque sen papeis perden o seu dereito a sanidade, a subvencións, a traballar“
Pídeselles que acrediten contar con medios de vida propios, unha contía que para as segundas renovacións é do 400% do IPREM, máis de 2.000 euros. “Iso é imposible, quedan sen dereitos, porque sen papeis perden o seu dereito a sanidade, a subvencións, a traballar”, lamenta Raúl Rodríguez, que denuncia que estes mozos “están condenados a unha situación de marxinalidade porque non lles deixamos outra opción”.
Un valor para a sociedade
Raúl insiste en que “son suxeitos moi valiosos que cando se lles dá a oportunidade e o apoio mínimo devólvennolo con fartura, como traballadores, formando as súas familias, sendo os españois do futuro, ou como no caso de Naomi, que ademais fai voluntariado na asociación”.
E ela tamén reitera “non teño a nacionalidade pero crieime aquí, traballo aquí e pago os meus impostos aquí; todas as persoas achegan algo á sociedade non nos poden discriminar por unha situación da que non temos a culpa”. E lanza unha petición á sociedade “non importa se me criei nunha casa de acollida, nun barrio marxinal ou se son a máis rica de España, xulgarme polo que son non polo que creas ou o que che digan que podo chegar a ser”.
|
OBXECTIVOS | INTEGRACIÓN | FERRAMENTAS | LEXISLACIÓN | ORGANISMOS | NOVAS | CONTACTO
(c) 2009 FEGAMP, Federación Galega de Municipios e Provincias :: Texto legal
inmigracion@fegamp.es
Desarrolo: AVA Soluciones Tecnológicas