GALEGO | ESPAÑOL

PORTAL DA INMIGRACION NOS CONCELLOS DE GALICIA
ObxectivosIntegraciónFerramentas
-LexislaciónOrganismos-

Galicia cotízase lonxe de casa

(15/06/2020)

Galicia cotízase lonxe de casa

Teñen emprego, soldos máis altos e futuro profesional, pero o retorno sempre está en mente da última xeración de galegos no exterior. O traballo impórtalles, pero tamén a experiencia


Redacción / La Voz 14/06/2020

 

Fogar, morriña ou familia, son tres palabras que significan moito e que están presentes no seu relato, aínda que estean a vivir con paixón unha importante etapa a miles de quilómetros de casa. Eles son a última xeración de galegos na emigración. Segundo datos do INE, entre o 2007 e o 2018, 95.000 galegos fixeron as maletas para irse ao estranxeiro. Moitos deles conforman esa xeración da crise económica que arrincaba no 2008. Mozas vítimas da precariedade laboral, a pesar da súa alta formación. É o caso do coruñés Víctor Barros. Aos seus 33 anos, suma xa cinco en Dublín. Estudou Relacións Laborais e Recursos Humanos na Universidade da Coruña e, despois dunha longa etapa traballando en Galicia, decidiu lanzarse. «A maioría das empresas potentes a nivel mundial teñen a súa sede europea en Irlanda. Atraen a nativos de toda Europa». El séntese realizado e valorado no seu traballo no portal de emprego Indeed. «O meu plan era vir un ou dous anos. Agora é complicado saber o tempo que quedarei. Encantaríame volver cun traballo que me ofreza un equilibrio entre vida persoal e profesional, con progresión e un salario competitivo», di Víctor. E é que máis do 70 % dos galegos emigrados expuxéronse o regreso. A maioría, a medio ou longo prazo. Esta é só algunha das conclusións da enquisa realizada por La Voz de Galicia en colaboración coa Secretaria de Estado de Migracións do Ministerio de Inclusión, Seguridade Social e Migracións. Segundo este estudo ­­—no que participaron 1.592 persoas — o 60 % dos consultados tiña como principal razón para emigrar a procura de traballo. Son os máis novos, aqueles que teñen 29 anos ou menos, quen máis indican esta motivación. A cambadesa Ana Costa tamén ten nos seus plans volver a Galicia. «O ideal sería regresar cunha oportunidade laboral que me permitise seguir evolucionando, pero non sería o factor fundamental». E é que esta enxeñeira de 29 anos séntese plena co seu traballo en Volvo Cars en Gotemburgo. «En Suecia existen moitas empresas tecnolóxicas que buscan mozos cualificados. Con saber inglés, podes ter unha boa oportunidade», apunta.

 

No caso da estradense Catarina Barcala, de 23 anos, foron primeiro os estudos, e agora a proxección laboral os que a levaron a Nova York. Ela é directora de arte. «As oportunidades de medrar en publicidade nos Estados Unidos son máis altas que en España. O salario é outro dos factores que diferenza a ambos países. Un director de arte junior ten un soldo de mileurista. Aquí, bastante máis. Ademais, na axencia na que estaba levaba a dirección de arte de varios proxectos e o resto do equipo tiña presente a miña opinión. Iso é motivador», explica. Catarina vive ademais nun dos países máis elixidos pola nova xeración de emigrantes. Se nos 60 e 70, Arxentina, Brasil ou Cuba eran os destinos máis habituais dos galegos, nos últimos anos a tendencia móvese cara a América do Norte, con Estados Unidos como principal punto, seguido de México e Canadá. Precisamente en Vancouver acaba de celebrar o seu 25 aniversario a viguesa Eva Iglesias . Ela séguese formando en finanzas na Universidade de British Columbia e, ao mesmo tempo, traballa. «Sempre quixen ver mundo. Sabía que quería un país anglosaxón e Canadá é atractivo para iniciar a miña carreira. Antes de irme fixen un estudo exhaustivo do país. Ademais, aquí axudan a todos os seus habitantes. Tamén aos estranxeiros. A universidade estame becando con 1.500 dólares mensuais desde o inicio da pandemia», apunta. Outro dos pluses foi que en Canadá «é sinxelo atopar traballo e está ben remunerado»: «Eu son optimista e espero que os da miña xeración poidamos regresar a longo prazo. O meu obxectivo é volver cargada de ideas».

 

¿Como son?

 

O de Eva é un exemplo claro. Un reflexo do talento que Galicia ten no exterior. A última onda de emigrantes está moi ben formada. A maioría teñen estudos universitarios e países de Asia, como Singapur , Vietnam ou Emiratos Árabes foron o seu destino; moitos do norte de Europa, e Chile, en América, son os países que teñen a maior porcentaxe de formados en educación superior. Ao redor da metade dos consultados contan con algún tipo de especialización, como un máster ou un doutoramento. Iso é o que está facendo a pontevedresa Ainoa Cabada. Aos seus 29 anos prepara o doutoramento e traballa como investigadora en Australia. «A adaptación foi rápida, aínda que o primeiro ano foi o peor. O cambio foi chocante nalgunhas cousas. Sorprendeume por exemplo o cara que son a comida e a bebida», di desde Adelaida. Tras o primeiro impacto, valora de forma positiva que Australia sexa un país novo e multicultural. Sente que creceu». «Traballar no estranxeiro enriquece moito. Non só é adaptarche ao teu posto, tamén coñecer outra cultura e aprender outro idioma. Recomendaríallo a todo o mundo». Ainoa mira así cara ao seu futuro laboral, aínda que o seu primeiro impulso para facer as maletas motivouno o amor. E é que entre aqueles que emigraron nos últimos anos, o traballo non sempre é definitivo: máis dun 22 % apunta aos motivos familiares. O mesmo porcentaxe, ao interese por coñecer novas experiencias.

 

Ese é o caso de Noela Roibás. Esta pontevedresa forma parte do grupo que soñaba cunha vida nova. Reputada fotógrafa en Londres, sentiuse conquistada pola capital británica nunha viaxe de verán. «Vivín experiencias que, desafortunadamente, non tería podido vivir en Pontevedra, ademais da oportunidade de relacionarme con persoas de todo o mundo». Noela leva nove anos en Londres. Alí conxuga o fotoperiodismo, a fotografía de autor ou a reportaxe social. «Aquí tamén se paga un custo alto polas oportunidades. A calidade de vida non se pode comparar, a competición constante, os prezos ou a contaminación. É unha cidade que ofrece, pero tamén aperta moito». Mentres, capea o temporal da morriña escapándose sempre que pode a Galicia. «Esquécesenos a marabilla que é. Son afortunada porque vou moito a casa e paso a maior parte do verán en Pontevedra. Vou en xullo e xa ‘morro' por estar aí coa miña xente», relata.

 

Con traballo

 

Xa sexa como freelance, traballando por conta allea ou combinándoo cos seus estudos, a maioría dos galegos no exterior teñen emprego. As súas profesións responden a todo tipo de perfís. Os directivos son maioritarios, sobre todo en países fóra de Europa. Os científicos son maioría nos países nórdicos, Marrocos ou Israel. E os profesionais de nivel medio destacan en Europa, Australia ou Sudáfrica. Todo iso con salarios que, en moitos casos, melloran con fartura ao que poderían aspirar en España. Moitos proles que se equilibran cos contras dunha eterna carga: non ter aos seus preto.

 

Esta cambadesa de 29 años trabaja en Volvo Cars en Gotemburgo

Esta cambadesa de 29 anos traballa en Volvo Cars en Gotemburgo

 

«A confianza no meu traballo é alta, non hai control de horarios»

 

A cambadesa Ana Costa está a piques de cumprir dous anos en Suecia onde traballa para Volvo Cars

 

Gladys Vázquez

 

Ana Costa cumprirá pronto dous anos en Gotemburgo, en Suecia, pero o seu periplo internacional foi maior. Nada en Cambados en 1990, estudou Enxeñería de Camiños na Coruña, pero foi un Erasmus en Portugal, o que cambiou os seus plans. «En Aveiro descubrín o estimulante que estar en contacto con diferentes culturas e formas de ver a vida. Tiven unha conexión automática co país e estar en contacto cunha nova realidade axudoume a ver todo desde outra perspectiva». Tanto que, tras acabar a carreira, traballou en Portugal durante un ano e de aí foise a Bélxica a través dun programa de bolsas. «Alí traballei nunha consultora especializada en asuntos europeos desenvolvendo proxectos de transporte e mobilidade para institucións públicas e empresas. Despois de case dous anos, mudeime a Suecia. Xurdiume unha oportunidade moi especial en Volvo Cars, onde entrei nun programa de talentos e tiven a oportunidade de explorar as entrañas da industria do automóbil, nun momento no que novas tendencias globais como a electrificación, dixitalización e novos modelos de negocio están transformando completamente esta industria».

 

Fíxoo, polo tanto, en plena revolución do sector. «Este emprego está superando as miñas expectativas. O ambiente é magnífico. Hai moita liberdade e espazo para o desenvolvemento profesional. O nivel de confianza nos traballadores é moi alto. Non hai control de horarios, a condición de que presentes resultados. Ademais, escoitan e respectan a opinión dos mozos. Doutra banda, o equilibrio entre traballo e vida persoal, así como o tempo de descanso dos traballadores é sacro»

 

Esta experiencia halle facilitado incluso vivir o desenvolvemento e produción do primeiro coche eléctrico da marca en Xangai. Nos seus plans está regresar, pero «nestes momentos non vexo que vivir no estranxeiro sexa un sacrificio. Volver non é a miña prioridade agora mesmo. Quero aproveitar ao máximo as oportunidades que me vaian xurdindo», explica.

 

Mentres, adáptase á planificación que reina no día de día de Gotemburgo: «A vida é moi diferente a Galicia. Boto de menos é a improvisación. Aquí a xente planifica os seus horarios e tempo libre con moita antelación. É moi habitual que se queres facer plans para a fin de semana non consigas atopar un oco na axenda dos teus amigos ata dúas semanas máis tarde», explica cun sorriso. 

 

Eva vio en Canadá un país atractivo para empezar su carrera  

Eva viu en Canadá un país atractivo para empezar a súa carreira

 

«As miñas experiencias vanme a axudar no futuro»

 

Eva Iglesias , natural de Vigo, estuda e traballa en Vancouver

 

Gladys Vázquez

 

Eva Iglesias fala coa súa familia cada día. «Chamámonos, enviamos fotos, vídeos, receitas. Ata sopramos as veas xuntos». E é que esta viguesa de 25 anos vive a máis de 8.000 quilómetros, en Vancouver, en Canadá. Antes, formouse en Administración e Dirección de Empresas. Despois, fixo un dobre grao de Servizos Financeiros en Dublín e incluso traballou como contable en Vigo. Agora estuda un posgrao na Universidade de British Columbia «e preparando os certificados CPA e CFA».

 

«Entre os meus plans ao chegar estaba atopar traballo para sustentarme e pagar os meus estudos. A primeira semana atopei un emprego nun restaurante de sushi. Está no campus e, desta forma, os estudantes internacionais podemos traballar a xornada completa». E non só iso: Eva é voluntaria no departamento de estudantes internacionais da escola de negocios de UBC -«e represento a Europa»-. Axuda a potenciais estudantes con papelorios ou o visado. «Doulles consellos sobre como sacar o máximo proveito do posgrao». Ademais, traballa no departamento de axuda a discapacitados da súa universidade. «O meu traballo consiste en asistir na materia de Dereito Mercantil tomando notas e axudando cos conceptos a alumnos que o necesitan».

 

«Estou segura que as miñas experiencias me van a axudar nun futuro». Nese futuro está Canadá. O seu plan é quedar uns cinco anos para conseguir os certificados financeiros que necesita. «Quero volver a Europa ou a España se a situación laboral é óptima. Quero poder estar preto da miña familia, polo menos a unha hora de avión e farei todo o posible porque así sexa. Que volva tamén depende dun bo posto de traballo. Estou a prepararme para ser unha boa profesional e espero que iso se valore en España», asegura.

 

Mentres, percibe que o ritmo laboral do seu actual país é diferente ao español. «En Canadá é máis sinxelo atopar traballo e está ben remunerado. É certo que Vancouver é unha das cidades máis caras do mundo pero conseguín bos contratos de alugueiro e o custo de vida é parecido ao de España. Para traballos no sector financeiro é necesario facer networking, vender a túa marca, e as ofertas danse con meses de antelación. Debido ao covid-19, os procesos de selección atrasáronse ata outubro», explica Eva.

 

Natural de A Coruña, Víctor llegó a Dublín en el 2015

Natural da Coruña, Víctor chegou a Dublín no 2015

 

«Podes crecer a un ritmo que España non ofrece»

 

O coruñés Víctor Barros traballou durante anos en Galicia. Agora, en Dublín, sente que atopou un sitio no mundo laboral que lle satisfai

 

Gladys Vázquez

 

Nacido na Coruña hai 33 anos, Víctor Barros viviu a crise na súa propia pel. Despois de pasar pola formación profesional, estudou Relacións Laborais e Recursos Humanos na UDC. Un ciclo que pechou recentemente co seu traballo no portal de emprego Indeed en Dublín. Alí leva cinco anos.

 

«A verdade que a xente da miña xeración hao pasado relativamente mal na procura de emprego e para atopar unha primeira oportunidade no mercado laboral. Somos a xeración mellor preparada, pero a que máis sufriu unha porcentaxe alta de desemprego», comenta.

 

En Galicia traballou vendendo promocións nunha gran superficie durante un mes. Despois, na asesoría familiar case nove anos mentres estudaba. «Recordo que durante a crise houbo momentos duros. Vivimos en primeira persoa como moitas empresas minguaban o seu negocio ou chegaban incluso a desaparecer».

 

Deixar España era algo que levaba un tempo na súa mente: «Cando cheguei a Dublín, non foi complicado atopar traballo, a pesar de ter un nivel de inglés case inexistente. O meu primeiro emprego foi nunha coñecida firma de roupa galega. Meses despois dei o salto ao departamento de vendas para o mercado español. Calquera con afán de superación pode crecer laboralmente a un ritmo que España non ofrece». En Irlanda, o salario mínimo é o segundo máis alto de Europa, aínda que o custo da vida vai aparellado. «Un cuarto individual antes do covid estaba sobre os 1.000 euros. Isto é debido á cantidade de xente que veu por traballo e a pouca vivenda dispoñible. É máis complicado atopar aloxamento que traballo». Un traballo do que se sente moi satisfeito. «Aprecio como se valora ao empregado. ¡Quen me ía dicir que traballaría nunha compañía como esta! Teño o corazón dividido. Quero aproveitar as oportunidades e o crecemento persoal, pero ás veces a morriña é insoportable. É duro ver como pasan os anos lonxe da familia e os amigos», comenta Víctor.

 

Noela dejó Madrid por Londres hace ya nueve años

Noela deixou Madrid por Londres fai xa nove anos

 

«Non vía posible poder vivir da fotografía»

 

Noela Roibás fíxose un importante nome na súa profesión, tanto en Londres como en España. Esta pontevedresa tiña traballo en Madrid, pero a capital británica namorouna

 

Gladys Vázquez

 

Despois de nove anos de vida e traballo en Londres, o seu balance é positivo. A pontevedresa Noela Roibás chegaba á capital británica despois dun par de anos traballando en Madrid.

 

«Sempre me chamou a atención: a liberdade, o ritmo, a enerxía da cidade e a novidade enganchoume. Ségueme encantando a enerxía da cidade aínda que non son tan inxenua como ao principio e tamén vexo o lado perverso dun sistema ultraliberal que aspira a que non fagas moito máis que traballar e consumir».

 

Noela ía para un verán, pero xa nunca regresou a Madrid. Aos seus 34 anos o seu mundo é a fotografía, desde o fotoperiodismo á reportaxe social baixa a firma Bang Bang You. Foi en Madrid onde se formou nesta disciplina, aínda que os seus inicios foron a Educación Física e a mercadotecnia e a dirección de empresas.

 

«Non vía posible que a fotografía fose a miña profesión e vivir dela. Elisa González Miralles -a súa mentora-e as súas clases foron unha gran inspiración e desde ese momento non houbo volta atrás, vinme a Londres e en 2013 me gradué en LCC no MA Photojournalism and Documentary Photography, desde entón traballo como fotógrafa freelance».

 

En Londres percibe que hai máis opcións, pero que o equilibrio tamén é complicado: «Esta cidade ofrece máis oportunidades en practicamente calquera ámbito das que poidamos ter en casa, pero non sempre máis oportunidades equivalen a que o balance final compense, o cal se converte en tremendamente persoal. A min aínda me compensa, pero sendo consciente de que me atopo nunha situación privilexiada, dispoño de liberdade para aproveitar o mellor de ambas as realidades, pontevedresa e londiniense». A todo isto hai que sumarlle que Noela é máis que consciente de o difícil que a súa profesión. «Coñezo a moitos fotógrafos de prestixio e poucos viven dunha soa cousa. Talleres, moda, reportaxe social, corporate...», explica esta moza que combina diferentes facetas.

 

 

«Ter a liberdade de financiar os teus propios proxectos persoais permite traballar a un ritmo máis acougado e elixir aqueles temas que máis resoen cun mesma sen a presión de ter que vendelo despois. No meu caso, síntome moi a gusto con Bang Bang You e a foto social como forma de financiamento deses proxectos persoais dos que é tremendamente complicado vivir, pero que satisfán outras necesidades creativas. Ademais, e por sorte, os meus clientes contrátanme polo tipo de fotos que fago e polo que estas lles fan sentir, polo que sempre conto coa total liberdade de fotografar como eu considere. Non modifico a miña mirada en función de quen me contrate, e iso é un luxo». Noela é ademais a fotógrafa oficial de Brit É Magazine, unha publicación que conecta e pon no escaparate aos artistas galegos en Reino Unido.

 

«Carolina Núñez, a súa directora, confiou na miña recentemente saída do máster e con ela aprendín unha chea do mundo editorial, ademais de facilitarme coñecer a unha chea de xente facendo traballos moi interesantes. No meu círculo hai moitos galegos como Ana Inés Jabares- Pita, escenógrafa, Maider Jiménez e Carmen Valiño, tamén fotógrafas, ademais de outros españois, como Maite Jáuregui que é actriz»

 

A pesar deste desenvolvemento profesional e persoal, sempre está na súa mente o regreso a casa, «pero aínda non». «Agora mesmo, valoro a miña liberdade por enriba de todo polo que dubido que me atase a un traballo fixo. Creo que volvería cando as condicións para os autónomos fosen máis sensatas e xustas. Se xa é difícil sobrevivir no mundo creativo, en España pónnolo moi difícil. Aquí pagas polo que ingresas», explica Noela.

 

Ainoa prepara el doctorado y trabaja como investigadora

Ainoa prepara o doutoramento e traballa como investigadora

 

«Volvería por un posto de traballo que me apaixone»

 

Ainoa Cabada foise a Australia por amor. Cría que era a hora de cambiar a súa sorte

 

Gladys Vázquez

 

Ainoa sempre soubo que o seu futuro profesional estaría fóra de España aínda que, no seu caso, foi o amor o que a levou a Australia. Aos seus 29 anos, esta veciña de Pontevedra suma xa cinco en Adelaida. «Non me custou decidirme, pero non foi nada fácil. Era hora de cambiar a miña sorte e tiven bastante claro desde o primeiro momento que quería intentalo. Preferín fallar e volver, que arrepentirme de non intentalo». Neste tempo alén do planeta, sente que todo foi crecemento. «Australia deume moitas leccións e oportunidades das que estou moi agradecida. Tamén me ensinou a valorar Galicia aínda máis».

 

Os primeiros pasos da súa vida profesional arrincaron estudando Filosofía en Santiago. O camiño cara ao que ama: o mundo dos Dereitos Humanos. «Non me arrepinto de ter estudado unha carreira que moitos consideraron unha tolemia no seu momento porque non tiña moitas saídas profesionais».

 

Na Universidade de Adelaida compaxina agora os seus estudos e o seu emprego. «Fago o doutoramento e traballo á vez como investigadora. ¡Ando a mil!. É algo difícil de compaxinar, pero moi gratificante. Hai semanas que me sorprendo a min mesma de superalas». É a forma de cumprir obxectivos e soños. Os seus serían conseguir un traballo como investigadora, asesora ou conselleira. «A miña carreira é moi importante. Sempre busquei o camiño para conseguir o que me propoño. O mercado laboral aquí é moi diferente, pero non son obxectiva porque nunca tiven un posto de traballo en España. É algo que me gustaría experimentar, pero non se se será posible. Teño máis contactos de traballo aquí. Para volver tería que ter un traballo que me apaixone. Iríame se soubese que vou ter un posto que me faga saltar da cama cada día. Hoxe en día é fácil manter contacto, eu falo coa miña familia case todos os días. Todo é acostumarse, sabemos que cando eles se van durmir, eu levántome e viceversa. Non vou moi a miúdo, pero sempre que podo fago unha escapada».

 

Nacida en A Estrada, Catarina busca su hueco en Nueva York

Nada na Estrada, Catarina busca o seu oco en Nova York

 

«Síntome afortunada polo ambiente que atopei»

 

Catarina Barcala ten unha prometedora carreira como directora de arte publicitaria en Nova York

 

Gladys Vázquez

 

«Cada vez somos máis os que temos que marchar a buscar sorte no estranxeiro para dedicarnos ao que nos gusta, á creatividade. Iso é moi triste». Esa é a percepción da estradense Catarina Barcala. Con só 23 anos, e afincada en Nova York desde fai seis meses, leva un longo periplo ás súas costas. Catarina sempre sentiu unha forte atracción pola arte e estudou Publicidade e Relacións Públicas. Estivo de Erasmus en Francia e desde ese momento non parou. Co obxectivo de ser directora de arte, fixo prácticas en Barcelona. «Antes de marchar, gañei un concurso internacional e o premio foi unha beca para estudar un máster de dous anos en Dirección de arte publicitaria en Miami Ad School México. A experiencia de México foi incríble, creo que marcou un antes e un despois no meu futuro. Non vou dicir que non ía asustada porque non sería certo, era moi lonxe e non coñecía a ninguén aló. O meu paso por México foi inolvidable», explica.

 

Estes estudos hanlle dado a oportunidade incluso de coñecer o mundo da publicidade en Xapón. «Agora levo seis meses en Nueva York. Síntome afortunada pola xente e o ambiente laboral que atopei. Todo é moi de película. Neste momento o que quero é rematar o máster e levar os meus propios proxectos. Non cheguei cunha imaxe definida do que me ía atopar, pero se o fixera, seguro que o que vivín superaba as expectativas».

 

Na axencia R/GA sentiuse «realizada», algo que afianza o seu pensamento de que a creatividade, no seu caso a publicitaria, está máis valorada fóra:

 

«Nueva York coincidiu con One Show, que é un dos festivais de publicidade máis importantes do mundo, e este ano gañei co meu equipo creativo un Gold Pencil, que agora mesmo é o mellor recoñecemento que podería ter. No ranking de xóvenes creativos do festival quedei de número 34 entre miles de creativos de todo o mundo. Podes imaxinar como me sinto, nunha nube». Un aliciente que fai que agora mesmo vexa que a Gran Mazá é o seu lugar.

 

«Vexo que moitos compañeiros que traballan en España teñen que compaxinar un traballo a xornada completa con traballos freelance ou ser profesores en escolas creativas. O que lle falta á industria é estar mellor valorada a nivel económico».

 

 

Novas e Actualidade


Titulares
Histórico


 ACTIVIDADES

Marzo 2024
LMMeXVSD
    123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
       



 AREA DE TÉCNICOS

 Usuario:
 Contrasinal:
 

 
¿Olvidou o seu contrasinal? | Alta

OBXECTIVOS | INTEGRACIÓN | FERRAMENTAS | LEXISLACIÓN | ORGANISMOS | NOVAS | CONTACTO

(c) 2009 FEGAMP, Federación Galega de Municipios e Provincias :: Texto legal
FEGAMPinmigracion@fegamp.es
Xunta de Galicia

Desarrolo: AVA Soluciones Tecnológicas