Agosto repoboa a montaña lucense

(05/08/2019)

Agosto repoboa a montaña lucense

 

Murias, en Navia de Suarna, multiplica a súa poboación no verán cos que emigraron a Barcelona

 

Carlos Castro

Nunha esquina do concello de Navia de Suarna, raiando con León, escóndese Murias, unha aldea tan bonita como afastada, que cada ano florece á vida no mes de agosto. No inverno apenas queda un puñado de veciños; pero no verán todos os que no seu momento emigraron a Barcelona ou os seus descendentes regresan ao lugar. As vivendas repóboanse por uns días, cos acentos galegos e cataláns convivindo en harmonía.

 

Na semana que despide xullo e dá a benvida a agosto, na aldea percíbese movemento. Os bancos e cadeiras que rodean a praza da aldea teñen ocupantes. Aparcan coches. Os recentemente chegados báixanse e empezan a saudar con bicos e abrazos. Deses que se dan de ano en ano. Dos que zumegan recordos.

 

As casas de pedra, cos seus tellados de lousa, compoñen unha instantánea preciosa, case de postal. Hai obras en varias vivendas. Están a pólas bonitas. Algunhas pertencen a familias que no seu momento emigraron a Barcelona, pero que cada ano chegan puntuais para a súa cita de agosto. A próxima semana serán as festas da localidade, e todos os veciños se sentarán á mesa común na praza do pobo. Poden xuntarse máis dun centenar. É un día especial.

 

Marina Lombardía ten 26 anos e naceu na cidade condal. A súa nai é de Murias, e o seu pai, de Suárbol; e desde pequena, cada verán, cruzaba a península para pasar as vacacións na aldea de Navia. O seu caso non é a excepción, senón a regra.

 

«Acórdome de vir a Murias desde bebé. Traíanme os meus pais, e logo, cando eles traballaban, unha tía da miña nai. Viña cada verán aquí, e encantada», relata Marina . Ao longo dos anos foi creando o seu grupo de amigos na aldea, onde se reencontraba tamén coas súas primas e tíos. «Eu non fixen practicamente viaxes a outros lados porque as miñas vacacións eran aquí. Isto gústame moitísimo, é sentirche como en casa. Desde pequeniña eu escoitaba galego en casa, e é algo que asocio a fogar. Os meus amigos xa saben que aínda que teña nacido en Barcelona, son a galega do grupo».

 

En Murias sucédense os círculos. Diante de cada casa amontoar cadeiras e conversacións. A emigración a Cataluña das xentes da aldea foi tal, que alí tamén é habitual que se atopen. «Ao volver a sensación é de regresar a casa, isto é teu, non se pode desprender de un», di Daniel, o pai de Marina .

 

Cando os emigrantes retornan en agosto, teñen a axenda completa. As festas sucédense e compaxínanse con intres de descanso difíciles de atopar noutro lado. Murias é un remanso de paz que se axita durante uns días de estío, cando os que unha vez se marcharon regresan ás raíces.

 

Os que quedaron na aldea esperan con ansia a chegada estival dos seus emigrantes

 

Na aldea de Murias en cada casa pódese contar unha historia de emigración. Practicamente todas seguen o mesmo patrón, sucedéndose nos anos, incluso nas décadas, pero compartindo Barcelona como destino. Manolo Queipo é un dos que no seu día marcharon rumbo a Cataluña, e aínda que estes días regresou ao fogar paterno, a súa vida está alí, onde é condutor de autobuses.

 

«Aquí en Murias están os meus pais e tiran moito, é a miña obrigación», comenta. Manolo fai o camiño de volta a Navia tres veces ao ano e gózao, aínda que recoñece que non se ve no futuro volvendo de forma definitiva. Faltan médicos, farmacias e comodidades. «Iso complícao todo», engade. Pero si se ve no seu tempo de vacacións.

 

«Vén aquí por seus pais e por non perder a patria», di María Maio sobre Manolo. Ela non emigrou, pero si o fixeron as súas fillas. No seu caso, cada pouco tempo colle o autobús ou o tren e cruza a península para estar coa súa familia, aínda que en Navia é onde ten o seu fogar e onde máis cómoda se sente. No verán está especialmente feliz xunto aos seus. A aldea énchese de vida. «Pasamos de ser uns 30 veciños a xuntarse ata 150 non verán. Ou 7 e ou 8 é a festa e hai xente en todas as casas, nalgunhas hai ata 20 persoas», desvela.

 

María ten moi claro que o retorno dos emigrados nos meses do verán é media vida en Murias. «Se deixan de vir, acabar todo», sentenza. Para ela, do mesmo xeito que para Segundo Fernández, as tardes de verán sentados á beira do hórreo compartindo historias cos que regresan é un tempo precioso. Vida pura nun pequeno lugar da montaña lucense que segue moi presente nos que un día tiveron que emigrar.

 

 

¿Olvidou o seu contrasinal? | Alta