«Ao principio as nenas choraban, pero aos poucos a ferida vaise pechando»

(05/06/2019)

«Ao principio as nenas choraban, pero aos poucos a ferida vaise pechando»

Non pode nin dicir o seu nome. Pero si contar a súa historia; é a dun pai inmigrante recentemente chegado a Pontevedra

As oenegués de Pontevedra están a comprobar como a demanda de alimentos e outro tipo de axuda aumenta pola chegada de inmigrantes, sobre todo de Venezuela e os seus países limítrofes. Algunhas dan cifras rechamantes, como o comedor social de San Francisco, onde pasaron para comer tres ou catro presentas de Sudamérica a acudir cada día 25 ou 30. Detrás deses números e desa realidade hai historias como a dun pai peruano que onte participaba nunhas xornadas formativas da asociación Boa Vida. Obvia o seu nome porque a súa situación en España, como a doutros moitos, aínda esá en vías de regularizarse.

A este home, que é pai de dúas fillas e que chegou con elas e coa súa muller desde Lima á comarca de Pontevedra fai só catro meses, pónselle un sorriso ao preguntarlle pola súa terra. Pero o xesto de alegría dura pouco, o seu rostro ponse serio en canto recorda o difícil que se puxeron as cousas para a familia en Perú, onde a empresa que el montou para vender material de seguridade laboral fracasou «e non aparecía máis traballo». Decidiron vir a Galicia e concretamente a Pontevedra porque aquí vivía un familiar que estaba disposto a botarlles unha man. Así o fixo. Foi o cravo ardendo ao que agarrarse. El non atopou traballo aínda, pero a súa muller si se empregou como limpadora. O máis duro, de momento, non é a supervivencia económica.

De momento, o que máis doe é o corazón. «Ao principio as nenas choraban, pero aos poucos a ferida vaise pechando. Estaban moi unidas á súa avoa e é duro deixar atrás a toda a familia, a toda a túa xente... supoño que viviremos con esa cicatriz. Pero espero que non sexa unha ferida», sinalaba case entre susurros.

Primeiro, como voluntario

O seu soño galego está claro. Quere traballar e que a familia poida saír adiante. De momento, e mentres regulariza a situación, topou un apoio en Boa Vida. O que fai este colectivo é formar voluntarios, que por exemplo traballan na súa tenda de roupa ou almacén -onde vende roupa e todo tipo de artigos doados-, e cobran unha contía mínima, para que poidan ir tirando mentres buscan emprego. Onte Pepa Vázquez, traballadora social, foi a encargada da formación. E de deixarlle claro aos recentemente chegados que non están sos.