Receos que separan máis que as fronteiras

(25/03/2019)

Receos que separan máis que as fronteiras

Refuxiados, usuarios e traballadores de Cruz Vermella celebran o Día contra a Discriminación Racial cunha confraternización

a. blasco 22.03.2019 | Faro de Vigo

Refuxiados, traballadores e usuarios de Cruz Vermella. // Marta G. Brea

 

 

 

Vigo é, desde hai un ano, un punto de acollida de refuxiados coa apertura por parte de Cruz Vermella do primeiro centro galego. Hoxe son 29 persoas de diversas nacionalidades as que residen nel. Onte, xunto con traballadores da ONG e usuarios do taller de memoria, celebraron onte o Día Internacional da Eliminación da Discriminación Racial cunha festa na que compartiron comida e música de diferentes culturas. Porque coñecerse é o primeiro paso para acabar cos prexuízos.

Berta saíu apresuradamentente do Salvador por problemas coas maras fai seis meses. Sobre todo, fíxoo polo seu tres fillos. Non había moito tempo para investigar o destino e, polo idioma e seguridade, voaron a España. A Ana -nomee ficticio- e ao seu marido os extorsionaban en Perú. Viaxaron a España cos seus dous fillos fai catro meses. Foi a guerra e os "malos" nacionalismos -no seu caso, os que discriminan por falar ruso- os que fixeron a Lena, Ihor, o seu fillo Illia e outro máis pequeno a fuxir de Ucraína fai catro meses, deixando tamén bos traballos e aterrando nun país do que descoñecían o idioma. Todos eles coincidiron no centro de refuxiados de Cruz Vermella en Vigo , onde lles axudan no inicio de novas vidas. Onte celebraron o Día Internacional da Eliminación da Discriminación Racial, con traballadores e outros usuarios.

O de Cruz Vermella en Vigo é o primeiro centro de refuxiados de Galicia e acaba de cumprir un ano en funcionamento. Na actualidade, alberga a 29 persoas en acollida temporal. Esta é unha primeira etapa de seis meses na que poden residir no centro mentres tramitan permisos e prepáranse para poder acceder ao mercado laboral. Na segunda fase, doutro seis meses, ségueselles axudando, pero teñen que abandonar o centro. Nela teñen a outras 42 persoas. A orixe é diverso: Colombia, Venezuela, Ucraína, Costa do Marfil, República Centroafricana...

Os que máis perciben os refuxiados en Vigo son os que se atopan á hora de buscar unha vivenda para cando se lles acaben o seis meses de aloxamento no centro. De feito, é o único que citan os entrevistados.

"Cando o meu marido sentou nalgunhas inmobiliarias dixéronlle que non hai pisos", conta Ana. A situación dos refuxiados failles moi difícil reunir as condicións que pide hoxe o mercado. Conseguir o permiso de traballo leva meses e homologar os seus estudos é unha ardua tarefa xa que poucos teñen en mente recoller os documentos que os acreditan cando foxen rapidamente do seu país. Así que hai que pedilos. Dalgúns países, como Venezuela, non sae nada. Se, ademais, teñen que aprender o idioma, como é o caso a familia ucraína, o proceso dilátase máis. "E logo pídenche dúas nóminas para algúns pisos", lamenta Berta mentres reparte arroz con leite -típico tamén no seu país- para a festa. A esta mestra de infantil no Salvador respondéronlle que "non querían nenos" cando se interesou por un piso. Ela aínda non ten permiso para traballar.

Ana cociña "lombo salteado", tradicional en Perú, mentres conta que é titulada en Enfermería en Perú, onde tiña unha farmacia, e que querería atender a dependentes aquí. Agora que ha convalidado o Bacharelato, terá que facer uns cursos do INEM para poder traballar niso.

Lena levaba máis de 20 anos traballando en banca e Ihor instalaba aires acondicionados. O seu fillo Illiar, o máis avanzado na aprendizaxe do castelán, quere traballar mentres estuda pola UNED. A todos encantaríalles fixar o seu fogar en Galicia porque, contan, a súa natureza parécese moito á de Ucraína. E gústalles o activos que son os españois e como se relacionan.