A Coruña. Case 250 inmigrantes obtiveron a nacionalidade na provincia no 2018

(25/02/2019)

Case 250 inmigrantes obtiveron a nacionalidade na provincia no 2018

Venezolanos, cubanos, dominicanos e brasileiros foron os que máis tramitaron o DNI

 

Jose Manuel Casal

 

Non é fácil ser español sen ter nacido como tal. Non tanto polos requisitos, pois non se esixen grandes xestas máis aló de ter dous anos de residencia e un contrato de traballo. Ou casar cun aldeán. O problema para alcanzar a cidadanía comunitaria é outro: saber tanto ou máis deste país como os que naceron nel. Hanse de presentar a dúas probas: unha sobre coñecementos socioculturais e outra para demostrar o seu coñecemento do español. As preguntas abordan desde temas de cultura xeral ao funcionamento das institucións do Estado Teñen que saber cousas como que di o artigo 7 da Constitución, onde nace e desemboca o río Ebro ou cando se pon tache nas palabras chairas. Cuestións que, segundo denuncian as oenegués, a maioría dos españois deixaríanas en branco.

 

Que llo digan á inmigrante marroquí con máis de vinte anos de residencia en España que, entre outras cousas, por non saber contestar a unhas preguntas nas que se lle pedía que dixese quen foi Franco ou quen escribiu O Quixote, non conseguiu a nacionalidade española. A proposta de rexeitamento á petición foi feita polo xuíz responsable do Rexistro Civil que expuxo o cuestionario á muller para coñecer o seu grao de integración na sociedade española e o seu coñecemento do idioma. O maxistrado ditaminou que a inmigrante «fala e comprende o español con moita dificultade» a pesar do tempo transcorrido no país, e que foi «incapaz» de comprender as preguntas sobre a sociedade e cultura españolas que lle foron expostas.

O ano pasado, de todos cantos inmigrantes vivían na provincia coruñesa con desexos de ser español, só 241 conseguírono. Por país de orixe, só os venezolanos, brasileiros, cubanos e dominicanos suman máis da metade do total de nacionalizacións.

 

Para poder solicitar o pasaporte español deben ter polo menos dous anos de residencia legal en España. Ou o que é o mesmo, ter un contrato de traballo. Ademais, deben acreditar que dispoñen de medios económicos e non teñen antecedentes ou multas de tráfico. Aos estranxeiros que solicitan a nacionalidade pídeselles que presenten o seu certificado de nacemento e que estean empadroados en Galicia.

 

Tamén se pode obter a nacionalidade pola vía do matrimonio, casándose cun cidadán español. En canto aos nenos nados no país, aínda que os seus pais sexan inmigrantes sen papeis, teñen igualmente dereito a solicitar o seu DNI.

 

De todo o papelorio encárganse agora os rexistradores da propiedade, que informatizaron o proceso para facelo máis rápido, ademais de que contan con máis persoal do que antes tiña destinado o Ministerio de Xustiza a estes labores.

 

En canto á concesión da nacionalidade de orixe aos fillos daquelas persoas orixinariamente españolas nadas no estranxeiro, poderán acceder os netos do emigrante español home que mantivo a súa nacionalidade ata o nacemento dos seus descendentes, e os netos daquelas mulleres españolas emigrantes con independencia de si a emigrante española mantivo, perdeu ou recuperou a súa nacionalidade antes do nacemento dos seus descendentes.

«Contestei ben a todas as preguntas do exame de coñecementos patrios»

 

A. m. Redacción

 

Leva 20 anos en Galicia. Chegou cunha orquestra, pois Carlos Cifuentes foi músico, e aquí quedou «para non volverlle a ver a cara nunca máis a Fidel» e, de paso, «cambiar a unha mellor vida».

 

-¿Por que España?

 

-Voulle ser sincero. Cando estaba en Cuba, só soñaba co día que puidese saltar a Miami. Pero de súpeto á orquestra na que estaba saíulle un contrato en España, e aquí estou.

 

-¿Saíu de Cuba pensando xa en non regresar?

 

-Si. Eu xa tiña moi claro que me ía quedar. Eu o único que quería era saír daquela ditadura.

 

-¿Foille fácil obter a nacionalidade?

 

-A verdade é que a puiden solicitar moitísimo antes. O fun deixando e fai tres anos animeime a comezar o papelorio. Non foi rápido, pero tampouco lento.

 

-¿Tivo que facer o exame de coñecementos?

 

-Si. Con outra persoa, fomos os únicos en contestar ben a todas as preguntas do exame de coñecementos patrios. E non necesitei estudar.

 

Carlos Cifuentes chegou a España desde Cuba hai 20 anos como integrante dunha orquestra e quedou.

 

 

«Déronme a nacionalidade porque o meu pai era saharauí e, xa que logo, español»

 

A. m. Redacción

 

Vive en Ribeira e sempre viches roupa saharauí. Traballa polas mañás e estuda polas tardes. Non para en todo o día. A nacionalidade española cambioulle a vide, di.

 

-¿Cando comezou os trámites?

 

-No 2010. E a pesar de que o meu pai, que era saharauí e, xa que logo, español, ao principio puxéronme pegas. Pero coa lei na man demostrei que aqueles poboadores do Sahara ocupado por Marrocos tiñan documentación española. Eran españois igual que o eran os nados en Madrid. Así que, unha vez presentados os papeis españois do meu pai, a nacionalidade chegoume moi rápido. É que ao principio, cando viron que eu nacera en Alxeria, non querían darme a nacionalidade. Expliqueilles que nacín en Alxeria de xeito obrigado, pois a miña familia estaba en campos de refuxiados naquel país.

 

-¿Que lle empuxou a solicitala?

 

-Pois unha vida mellor, nun país onde poidan crecer os nenos con seguridade e todas as garantías educativas e sanitarias.

 

-¿E o resultado?

 

-Como me esperaba. Aquí temos todo o que non tiñamos alá.

 

Habiba comezou os trámites da nacionalidade no 2010, como filla de español.

 

«Entre vivir en Venezuela e vivir en Galicia hai un mundo»

 

A. m. Redacción

 

É filla dun galego e asturiana. Naceu en Valencia (Venezuela) hai 44 anos. Chegou a Lugo fai dez e hoxe vive en Ferrol, onde xunto ao seu marido montou unha clínica dental.

-¿Os fillos dos españois en Venezuela, como vostede, de que país séntense?

 

-Desde moi pequeniña, os meus pais sempre me dicían que eramos españois. Como a maioría dos meus compañeiros de colexio. E así me críe. Sentes a Venezuela como propia, pero, polo menos no meu caso, sempre me sentín primeiro española.

 

-¿Por que decidiu vir?

 

-A ditadura de Chávez arruinounos. Viviamos en gaiolas debido á inseguridade. Así que o meu marido e eu decidimos vir a España a probar sorte.

 

-¿E que tal lles ha ir?

 

-Pois a verdade é que pensabamos que nos ía ir mellor. Aquí atopámonos cunha crise brutal e durante anos tivemos que vivir dos nosos aforros. Grazas a deus, hoxe en día xa estamos asentados. Mire, entre vivir en Venezuela e vivir en Galicia hai un mundo.

 

-¿Como obtivo a nacionalidade?

 

-Como filla de galego. Foi moi sinxelo.

 

-¿Que máis lle chamou a atención ao chegar?

 

-A seguridade. Ver a nenos xogar na rúa ás 10 da noite era algo que xamais viramos.

 

 

¿Olvidou o seu contrasinal? | Alta