GALEGO | ESPAÑOL

PORTAL DA INMIGRACION NOS CONCELLOS DE GALICIA
ObxectivosIntegraciónFerramentas
-LexislaciónOrganismos-

Na diáspora reforcei as miñas raíces

(14/01/2019)

Na diáspora reforcei as miñas raíces

EN PRIMEIRA PERSOA | «(...) Nunca puiden imaxinarme que emigrar achegaríame cada vez máis a Galicia, ás miñas raíces, á miña nenez, á miña cultura e ás miñas tradicións. Descubrín a morriña e a necesidade de mostrarlle ao mundo «o meu mundo». Sen dúbida, me redescubrí. Tiven que irme para valorar e sentirme máis orgullosa, si cabe, de ser da Costa da Morte (...)». Escribe Alejandra Praza

 

 


13/01/2019

A miña andaina pola emigración comezou no verán do ano 1996. O amor foi o culpable de embarcarme nesta aventura europea ata o día de hoxe. Vinte e dous anos dan para contar moitas historias, narrar e contrarrestar tantas vivencias, compartir soños, experimentar inquietudes, marcarche metas, formar unha familia, deixar atrás outra… Un camiño tan duro e solitario en moitas ocasións, pero tan enriquecedor e grandioso noutras que, si fose fácil, faríao outro.

 

No meu caso, o destino presentoume a un mensaxeiro da segunda xeración. Un aposto novo de dous metros de altura fillo de emigrantes galegos residentes en Suíza. Un mozo que, aínda que con raíces e morriña galega circulando polo seu corpo, naceu e criar en Zúric. Non imos learnos cos pequenos detalles, pero digamos que, entre a boa puntería de Cupido, a boa labia do novo e o espírito aventureiro e emprendedor desta servidora foron os causantes da miña marcha. Estaredes a pensar que o bo queixo, o saboroso chocolate, a puntualidade dos reloxos suízos ou o aire fresco dos Alpes axudaron na toma de decisións pero, como dixen anteriormente, non nos imos a parar nos pequenos detalles.

 

Recordo aquel día coma se fose hoxe. Estaba tan ilusionada coa miña nova aventura de vida que non fun consciente do que atrás deixaba ata que me sentei naquel Honda Accord branco co portelo baixado para alzar a man e non deixar de dicir adeus ata perder a imaxe dos meus pais e os meus irmáns pequenos de vista. O xúbilo e a alegría tornouse pouco despois en tristeza, bágoas e recordos; tantos recordos…

 

Puffffff, como doía. A dor íache despellejando durante o camiño. Atrás ías deixando a brisa que che acariñaba o rostro cun ata pronto, o cheiro a algas e a ría que se ía desintegrando no asfalto, o rumoreo do mar abrazando as rocas silenciábase aos poucos e, ata o incómodo vento do nordeste que tantas veces nos amolou as tardes de praia en Laxe, converteuse nun amigo ao que ías botar moito de menos. 2100 quilómetros de distancia marcan a diferenza e nese espazo de tempo é imposible non revivir os mellores momentos da túa vida pola Costa da Morte.

 

Un pacto de sentimentos

 

É a partir dese momento que os sentimentos atopados pola miña terra e a terra que me ía acoller asinarían un pacto. Lamentarse durante un ano que non daban pasado os días para volver non axudaría moito ou máis ben nada, pero alegrarse por cada día vivido fose que suporía un día menos no calendario para regresar ao lugar que che deu a vida, axudaría moito ou todo. E así foi…

 

Nunca puiden imaxinarme que emigrar achegaríame cada vez máis a Galicia, ás miñas raíces, á miña nenez, á miña cultura e ás miñas tradicións. Descubrín a morriña e a necesidade de mostrarlle ao mundo «o meu mundo». Sen dúbida, me redescubrí. Tiven que irme para valorar e sentirme máis orgullosa, si cabe, de ser da Costa da Morte. Supoño que recordaredes esas mantas de la de ovella típicas nas casas dos nosos avós e da maioría dos fogares galegos empapadas de humidade que cada vez que querías mergullarche entre elas para conciliar o soño, o frío calábache ata os ósos de tal forma que parecía que acababas de zambullirte no Atlántico. Pois a min me pasou iso coa miña terra, coa miña xente e coas ganas de progreso e benestar que ansío.

 

Volvo cada vez que podo e, aínda que estraño sentarme encima dunha roca para ver a inmensidade do mar, encher os pulmóns de salitre, pórme ao día do corrido do pobo, gozar do sabor a peixe de verdade, do bo ou cruzarme cos veciños, preguntarlles como están e que se paren a contarmo, sei que non regresarei; ou si fágoo será para camuflarme na fermosa paisaxe que posuímos.

 

Os anos non dan treguas e non pasan en balde. Verán tras verán vas deixando a uns pais máis maiores, vas perdendo familia polo camiño, os fogares quedan sen avós e os pobos cada vez máis baleiros. Con todo, sei que o legado de Galicia, da Costa da Morte, de Laxe tamén calou nos ósos dos meus fillos que gozan de cada momento de praia, de amigos, do 15 de Laxe, de San Fins do Castro, que tanto tocan unha gaita como bailan unha muiñeira e que con tanto orgullo lle mostran aos seus amigos estranxeiros «a nosa Costa da Morte».

 

DNI. Alejandra Praza. A escritora observadora incansable do mundo Alejandra Praza é oriúnda do municipio de Cabana de Bergantiños, un pequeno e acolledor recuncho bañado polas frías augas do Atlántico galego situado na Costa da Morte. Sensible e práctica, destra coa palabra e a visión, esta emprendedora e forjadora de oportunidades galega-suíza-alemá, se vale da cohesión como estratexia e da diplomacia como talento. No seu sentido de país reside a súa riqueza profesional e persoal e, na prosperidade e benestar das súas xentes está o seu obxectivo. Viaxeira incansable e mariscadora de recordos e historias da emigración española desde o ano 1997 pretende transmitir parte da experiencia vivida en primeira persoa e compartida con tantos emigrantes a través dos anos e demostrar que... SI FOSE FÁCIL, FARÍAO OUTRO [título da súa obra].

 

 

Novas e Actualidade


Titulares
Histórico


 ACTIVIDADES

Marzo 2024
LMMeXVSD
    123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
       



 AREA DE TÉCNICOS

 Usuario:
 Contrasinal:
 

 
¿Olvidou o seu contrasinal? | Alta

OBXECTIVOS | INTEGRACIÓN | FERRAMENTAS | LEXISLACIÓN | ORGANISMOS | NOVAS | CONTACTO

(c) 2009 FEGAMP, Federación Galega de Municipios e Provincias :: Texto legal
FEGAMPinmigracion@fegamp.es
Xunta de Galicia

Desarrolo: AVA Soluciones Tecnológicas