«Ola, Pepe, eu son o teu irmán»

(05/11/2018)

«Ola, Pepe, eu son o teu irmán»

Un emigrado a Arxentina hai 60 anos atópase por primeira vez coa súa familia

Pepe tócase o peito á altura do corazón, ladea a cabeza e cos ollos algo vidriosos e a voz tomada admite: «Están sendo moitas emocións». E Tere, a súa muller, mírao con infinita tenrura e faille unha caricia tan espontánea coma se eu non estivese diante. Estamos no salón da casa dun familiar dela, en Tomiño . Tere embarcou con tres anos no Salta rumbo a Buenos Aires. Alí creceu e coñeceu a Pepe, co que ennovió e casou. Tiveron tres fillos e cinco netos. Unha vida. Pepe saíu de Galicia algo maior, con 16, e coñeceu á súa muller cando ela aínda tiña 14. A parella relata con sincronía e optimismo o resumo dunha vida como a de todos, pero co plus de manterse xuntos máis de medio século. O que el pasa por alto ela recórdao. O que ela non conta el si. E nunca se pisan, sempre se complementan.

Cando Pepe se foi á Arxentina coa súa nai e a súa irmá, xa sabía que o seu pai non era o marido da súa nai. Sabía que era outro e que o seu pai sabía del. Polo camiño tamén soubo que tiña irmáns. Polo menos un. Pepe viviu a súa vida, construíu a súa familia e, loxicamente, nunca esqueceu que tiña outra. Cando hai uns meses expúxose a posibilidade de efectuar esta viaxe a España, na súa mente abriuse tamén a posibilidade de coñecer a aqueles que, sendo do seu propio sangue, nunca vira. Pero non sabía si eles quererían coñecerlle a el. 

O encontró

Hai uns días, en casa duns familiares da Estrada, de onde é orixinario, un domingo produciuse unha gran reunión de curmáns e veciños. Algo emocionante: «Emoción sobre emoción», como resume Pepe. Pero aquel día foi especial, porque mentres abrazaba a un deles, escoitou algo que non esperaba: «Pepe, eu son o teu irmán». Antes de que puidese asimilar do todo a frase, outra muller abrazoulle e díxolle algo parecido: «Eu son a túa irmá». O home cóntao e aguanta a voz case crebada: «Ela díxome que cando morreu a súa mamá, chamouna para dicirlle: “Non che esquezas de que na Arxentina tes un irmán”. Nunca ninguén llo contou». O tempo e a distancia non foron suficientes para acabar co vínculo.

En realidade, Pepe ten catro irmáns a quen non coñecía e que o próximo fin de semana teñen previsto reunirse en casa dun deles para celebrar un acontecemento moi pouco común. Explica Tere que o encontro tivo de todo, ata unha retransmisión vía móbil á familia que quedou en Arxentina: «O meu neto maior chamoume despois e díxome: “Avoa, non che chamei antes porque non podía deixar de chorar”».

De momento, esta familia reencontrada quere prolongar o contacto. Falan de verse pronto en Arxentina: «A miña irmá di que sempre desexou pasar un Nadal con calor», di Pepe, que non deixa de comentar algunhas das cousas que se dixeron no encontro: «Míroche e paréceme que estiveches comigo toda a vida, porque, ¿sabes?, de todos nós, es o que máis se parece a papá». Pepe leva todo iso gravado a lume xa no corazón. A viaxe xa estaba a ser bastante emotivo, pero o reencontro familiar rompeu todas as súas expectativas: «Pensaba que talvez... Pero isto non mo esperaba, non esperaba tanta cordialidade».