GALEGO | ESPAÑOL

PORTAL DA INMIGRACION NOS CONCELLOS DE GALICIA
ObxectivosIntegraciónFerramentas
-LexislaciónOrganismos-

Dez anos despois de chegar en patera: «Agora xa vexo a luz ao final do túnel»

(25/10/2018)

Dez anos despois de chegar en patera: «Agora xa vexo a luz ao final do túnel»

Foi un dos primeiros migrantes que chegaron a España en patera. Hoxe vive coa súa familia na Coruña

 

De Senegal a Galicia, en patera

Cruzou en patera a travesía que o separaba, en teoría, dun mundo mellor. Hoxe Idrissa e a súa familia, que levan dez anos na Coruña, apenas chegan a fin de mes. Con todo, a esperanza por alcanzar o seu soño non se desvaneceu .

 


redacción / a voz 25/10/2018

Idrissa Diop naceu o primeiro día do ano 1972 en Saint Louis, Senegal, a que foi primeira capital de África occidental, a 270 quilómetros de Dakar, a principal cidade do país. Alí estará sempre o seu fogar sentimental. E alí quedáronse os seus nove irmáns. «Non place like home», di. Nunca, desde que se marchou, regresou. «Aínda que me dean a nacionalidade española, quero volver. Teño a necesidade de tocar coas miñas mans a terra na que crecín. Será como recargar a batería da miña vida».

 

Idrissa procede dunha familia humilde. O seu pai foi mariñeiro. «El foi quen me criou e ensinoume todo o que sei». A súa nai faleceu cando só tiña 4 anos. O mar foi a súa herdanza, e o escenario da travesía que emprendería «pola ansia de mellora que ten todo ser humano», explica. «Cando tiña 19 anos quería descubrir o mundo. Levaba tempo traballando no barco dun ministro de Mauritania cuxo patrón era galego. Descargabamos en Tenerife cada dez días. Foi entón cando pensei en virme a España, aínda que tamén barallei a opción de Portugal ».

 

Entón viaxar era máis un soño que un plan en firme. «No meu país ou es rico ou tes un enchufe. Si non, estás esquecido». Pero chegou o día. El e a súa muller, Aminata, subiron a unha patera. Con eles, un grupo de mozos veinteañeros atemorizados. «Saímos de Nuadibú. Foron tres días moi duros. Eu estaba adoitado, pola miña profesión, pero o resto pasárono moi mal». Nunca souberon quen estaba detrás da organización: «A cada un cobráronlle unha cantidade distinta. Nós pagamos trescentos euros por cabeza. Era moito diñeiro». A bordo, os seus escasos aforros e un pouco de roupa de abrigo. «Chegamos a unha praia. Transcorreu unha hora ata que chegou a Garda Civil. Pasamos esa noite na policía marítima de Tenerife. Despois leváronnos ao xulgado. E logo a un centro. Separáronnos. Os que estabamos casados, nun. O resto, en outro».

 

Tres meses despois volveron experimentar a sensación de ser nómades. Próximo destino: Andalucía. En Málaga reencontráronse con algúns dos seus compañeiros de viaxe en patera: «A día de hoxe seguimos en contacto, a través das redes sociais ou por teléfono. Con algúns falo cada dous ou tres días», conta Idrissa. Na veciña Córdoba traballou nos campos de oliva e cortou allos, fixo cursos de pintor e soldador. A súa muller conseguiu un emprego nun restaurante. Pouco despois Aminata quedou embarazada. «Non podía soportar os cheiros da cociña e entón pensei na opción de Galicia, onde podería traballar do meu. As oportunidades laborais no sur eran cousa de meses. Algo temporal. E ademais estaba empezando a crise. Aquí tiña un sobriño, mariñeiro. Falámolo e viñémonos en autobús». A peaxe do billete foi caro. Carísimo. Aminata perdeu o bebé que esperaban: «Unha noite atopouse mal. Doíalle a barriga. Fomos ao materno e tivéronllo que sacar. Xa estaba morto», recorda.

 

En novembro cumprirán unha década vivindo na Coruña, a localidade na que formaron unha familia. Idrissa e Aminata teñen dous fillos, Cheikh Baba, de 2 anos, e Mohammed, de 9, ambos os nados na cidade herculina. Dez anos de sorrisos e bágoas. De alegrías e penurias. «Estiven en Gran Sol, cun barco de Ribeira , e noutros tres máis. Logo quedei en paro. Ao día seguinte recibín unha notificación da policía de estranxeiría. Retiráronme a autorización para traballar». Comezou unha odisea burocrática que chegou a arrebatarlle a esperanza. «En Cambre pagabamos un alugueiro ambos os principios##ambos principios de 160 euros. Estoulle moi agradecido ao cura, que nos axudou moito. E ao centro social. Iamos tirando con algúns traballos no porto e labores de xardinería que lles facía aos meus veciños. Recollía chatarra por cincuenta euros. Íanos dando para gastos». Na Coruña comparten con outra familia un piso cedido por Cáritas . «Agora estamos buscando unha vivenda pola nosa conta. Hai que intentar voar sos. Xa nos axudaron bastante tempo. Non atopo palabras para agradecerlles todo o que fixeron por nós», comenta. Apenas chegan a fin de mes. Idrissa estivo a dar clases de wólof (unha lingua que se fala en Senegal e Gambia) grazas a un amigo. Aminata vai enlazando traballos como coidadora de señoras maiores e nenos.

 

Séntense integrados, aínda que tamén atoparon obstáculos polo camiño. Recorda unha anécdota vivida en Gran Sol: «Un mozo portugués espetoume un día que el era racista. Eu respondinlle que iso era unha enfermidade e que se curaba viaxando, coñecendo mundo». Idrissa, que diso sabe un intre, quítalle importancia: «Hai africanos racistas, alemáns racistas, franceses racistas... É incomprensión, descoñecemento».

 

Dóelle ver como seguen chegando pateras en masa: «Hai un gran baleiro nos corazóns, e algún día eses que hoxe o están permitindo sentaranse fronte aos ollos de Deus. Claro que temos que saber que non todos os que chegan van ter sorte. Non todos alcanzarán o seu soño». Sobre si el conseguiuno, pénsallo... «Agora xa vexo a luz ao final do túnel. En xaneiro poderei ter o certificado para traballar. Oxalá sexa o meu agasallo de Nadal».

 

«Os meus fillos son as flores da miña vida. Non quero que sufran o que eu sufrín» 

 

«Encántame esa sopa de repolo que tedes, ¿como se chama?». O seu fillo Mohammed derrétese, non polo caldo galego, senón por unha boa tortilla de patacas. Ilumínaselle a cara cando fala dos seus pequenos: «Son as flores da miña vida. Non quero que sufran o que eu sufrín». Pronto prepararán as festas de Nadal. «¿Sabes que en Senegal se celebra moitísimo? O meu país é o campión das festas», presume orgulloso. Enseguida transpórtase á súa terra e afloran os recordos: «O meu pai morreu estando eu en Cambre. A semana anterior falei con el por teléfono. Díxome “Si márchome, ven a rezarme á tumba”. En canto poida, irei velos». Idrissa ten un diario desde os 15 anos. Moitos deses cadernos quedaron alá. «Algún día escribirei as miñas memorias».

 

 

Novas e Actualidade


Titulares
Histórico


 ACTIVIDADES

Marzo 2024
LMMeXVSD
    123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
       



 AREA DE TÉCNICOS

 Usuario:
 Contrasinal:
 

 
¿Olvidou o seu contrasinal? | Alta

OBXECTIVOS | INTEGRACIÓN | FERRAMENTAS | LEXISLACIÓN | ORGANISMOS | NOVAS | CONTACTO

(c) 2009 FEGAMP, Federación Galega de Municipios e Provincias :: Texto legal
FEGAMPinmigracion@fegamp.es
Xunta de Galicia

Desarrolo: AVA Soluciones Tecnológicas