A Coruña. «O noso instituto é como a ONU»

(15/10/2018)

«O noso instituto é como a ONU»

Nas aulas deste centro de secundaria conviven preto de 80 alumnos de 17 nacionalidades diferentes

m. Méndez
a coruña / a voz 14/10/2018

Mengying, Yibao, Mohamed, Rayza, Yariza, Mbaya, Astou ou Somany únense aos Mario ou Alejandro e ás Noa, Ana ou Lucía na folla que Diego Taboada leva impresa para pasar lista. Os nomes dos alumnos do IES Agra do Orzán non son os comúns nunha aula galega ao uso. Este instituto público tampouco é o que se diría un centro ordinario. A multiculturalidad das súas clases é unha diversa e rica excepción. «Somos como a ONU, representamos a moitos países», di cun amplo sorriso Diego, o director do centro.

Razón non lle falta. Preto de 80 alumnos de 17 nacionalidades distintas forman parte do seu alumnado. «O ano pasado tiñamos estudantes dos cinco continentes. Este curso, excepto de Oceanía, hai de todos os recunchos do planeta. Son un reflexo da realidade da nosa contorna. O barrio onde estamos, e onde somos o centro de referencia, marca. Aquí hai moitas nacionalidades asentadas», explica Taboada. Algúns estudantes portan só pasaporte estranxeiro. Outros comparten o español co do lugar de orixe dos seus pais. Xa naceron aquí. «Conservar as raíces é moi importante. Por exemplo, no día de Rosalía cada un le un poema dun autor do seu país», continúa o responsable do centro.

A heteroxeneidade, admite, é un reto. Educativo e de tolerancia. «A última incorporación é un mozo que chegou de Mali. No noso programa de convivencia sempre eliximos a dous compañeiros galegos que serán o seu guía. A mellor inmersión lingüística é que se mesturen, que non se exclúan en grupos pechados en función da súa procedencia», apunta Emilio García, o orientador.

Cada curso hai que adaptar os contidos. O currículo educativo varía moito de país a país. Tamén o idioma. «A parte académica é moi importante, pero tamén a emocional. O primeiro é que se sintan a gusto», indica Emilio. Para os galegos, «darse conta de que esta é a realidade, de que o mundo non empeza nin acaba aquí, é moi enriquecedor», opina convencido Diego Taboada. É «a vida que nos circunda», describe Emilio. Madurar, engaden, non é esquivala, senón encarala.