Os inmigrantes alimentan unha ducia de igrexas de confesións minoritarias

(08/10/2018)

Os inmigrantes alimentan unha ducia de igrexas de confesións minoritarias

As comunidades, de ata cen membros, teñen unha intensa actividade relixiosa e social

Á sombra de catedral de Santiago, un dos faros universais do catolicismo, hai vida, espiritualidade e outras crenzas. Pero hai que mirar con atención porque estas igrexas e centros de confesións minoritarias, polo menos en capital galega, non teñen minaretes nin ocupan fabulosos edificios con fachadas de pedra ás prazas do centro histórico. Pero aí están. Desde o inicio do Hórreo ata o final da avenida de Lugo pódese tocar á porta dun centro evangélico, unha vivenda de meditación budista, un baixo onde se aloxa a comunidade islámica de Galicia, outro que acolle á Igrexa Cruzada do Deus Vivo, tamén evangélica, e, xa en Rodríguez de Viguri, unha igrexa bautista.

Esta milla longa da fe alternativa é un bo exemplo que se ramifica por outras zonas como O Milladoiro ou barrios nos que é posible atopar baixos a prezos razoables. Todos estes espazos se manteñen coas achegas dos fieis ou dos centros de referencia de cada confesión. É o caso da Igrexa Cristiá Adventista, que atopou en Salgueiriños un baixo económico e cómodo para as súas actividades. «Somos unhas vinte presentas, unha congregación pequeniña si comparámola coa da Coruña, onde adoitamos xuntarnos 150», explica o pastor Rubén García, que atende ambos os centros. En España ten uns 17.000 membros, e en orixe foi unha comunidade impulsada por xente do país, pero desde hai uns anos aliméntase dos fluxos migratorios, sobre todo desde Latinoamérica e Romanía, onde teñen raíces moi sólidas.

A Igrexa de Xesucristo dos Santos dos Últimos Días ten a súa sede en Fontiñas. Son os mormones de toda a vida, que levan 44 anos asentados en Santiago. O domingo adóitanse reunir no local da rúa Dublín para traballar en distintos grupos, que coordina Bolter Goyes. Ecuatoriano e casado cunha galega, admite que Santiago é unha praza complicada para crecer pola influencia do catolicismo, aínda que os dous misioneiros norteamericanos que saen a rúa a difundir as súas crenzas non desisten, aínda que son os suramericanos os que nutren os grupos. Están inscritas 160 persoas, pero de forma regular acoden algo máis de medio centenar ás chamadas á oración e ao estudo bíblico. No seu caso, reciben financiamento da súa comunidade en España para soportar os gastos.

Andrés López, colombiano, é o pastor da Igrexa Cruzada do Deus Vivo, e ao longo da semana abre as portas do seu centro en varias ocasións para organizar actividades solidarias, que á marxe do culto e o estudo da relixión é o leit motiv diario de todas as comunidades. A «igrexa nai» está en Sevilla desde fai trinta anos, e en Santiago tratan de non ser unha carga para a organización. Ao contrario, todo se sufraga coas achegas dos fieis, que crecen en número pero que non sempre son estables. Os que chegan, na inmensa maioría dos casos, saben a que porta están a chamar porque proceden de países nos que a comunidade non é minoritaria. «En Galicia din que a xente é fría, pero nunca notamos rexeitamento e sempre temos a porta aberta «para evitar suspicacias».

Óscar Tesone, pastor dunha igrexa bautista, é de Arxentina pero leva vinte anos en España desenvolvendo un ministerio que inclúe unha pequena tenda para xestionar roupa para a xente máis desfavorecida e aconsellando a veciños con adiccións ou con problemas de violencia de xénero. «Traballamos a parte emocional», di, e cando o ven necesario axudan a contactar coas institucións oportunas ou con centros especializados. Como case todas as organizacións, canalizan as achegas a través de oenegués e traballan directamente co Banco de Alimentos. Fan estudo bíblico, dedican tempo á oración e, sobre todo, falan e comparten experiencias. Quedan polo menos dúas veces por semana. Unhas veces son oito, e outras chegan á trintena. O número non importa, «nós estamos coa xente».

«Reunímonos xente de dez países distintos»

Valentín López reivindica a súa condición de santiagués «de toda a vida», pero admite que no amplo local no que está establecida a Igrexa Evangélica no Hórreo «hai un 50 % de galegos e membros de dez países distintos, crecemos grazas a eles». Son especialmente activos na cidade, e están centrados na axuda das familias e persoas que sofren problemas de adicción. Visitan prisións «e en Noiteboa levamos chocolate aos marxinais de Cervantes». O domingo é o día do culto xeral e reúnense unhas cen presentas, con oración, lecturas e conexións por televisión con outras igrexas, como ocorreu onte. Rexistrados no Ministerio de Xustiza como confesión, están asentados na capital galega desde 1986, «e desde entón sempre nos presentamos aos alcaldes e comisarios para prestar a nosa colaboración». O pastor Valentín López recorda que os servizos e axudas que ofrecen son gratuítos e invita a acudir a todos os veciños «á marxe da fe».