A terra prometida

(31/08/2015)

A terra prometida

Os inmigrantes non chegan a Europa para destruíla senón porque ansían o seu modelo de sociedade

Bernard-Henri Levy 30 AGOSTO 2015 -

Varios refuxiados sirios intentan saltar o aramado da fronteira entre Hungría e Serbia. / GREGOR MAYER (EFE)



En Europa, o debate sobre a cuestión dos inmigrantes está a tomar un cariz surrealista. Empezouse construíndo ese caixón de xastre conceptual, ese monstro xurídico, "os" inmigrantes, que non quere dicir nada e borra a diferenza, non obstante esencial central no noso Dereito, entre inmigración económica e inmigración política, entre refuxiados empurrados pola pobreza e desprazados pola guerra, entre a famosa "miseria do mundo" á que nin a mellor vontade pode dar cabida completamente e os superviventes da opresión, do terror, das masacres, respecto aos cales temos un deber de hospitalidade incondicional que se chama "dereito de asilo".

Cando se acepta esta diferenza, é para dar renda solta a ese outro engado, a esa outra mala acción, que fai crer a unhas opinións públicas desconcertadas que esas mulleres, eses nenos, eses homes que pagan miles de euros para ter a oportunidade de embarcar nun dos cascaróns improvisados que atracan en Lampedusa ou na illa de Kos, pertencen á primeira categoría cando en realidade pertencen nun 80% á segunda, a que xeran, en Sirya, Eritrea ou Afganistán, o despotismo, o terror, a guerra, o extremismo relixioso e o jihad anticristián, e que, segundo a lei, hai que examinar caso por caso, e non en tropel.

Cando hai consenso, cando as cifras están aí e non hai máis remedio que admitir que, na maioría dos casos, nos encontramos ante xente que foxe da peor das barbaries e dunha morte segura, hai quen lanza, como fixo o xefe da diplomacia rusa, esa terceira nube de tinta que pretende que as guerras das que foxen eses refuxiados son as que se libran nos países árabes bombardeados (sic), cando en realidade se trata -unha vez máis, aí están as cifras- dunha inmigración chegada maioritariamente dun país árabe, Sirya, no que, precisamente, Europa e o mundo en xeral non quixeron librar a guerra que esixía o deber de inxerencia que contempla o dereito internacional cando un déspota tolo decide baleirar o seu país tras matar 240.000 concidadáns.

Séguese alimentando, con todo luxo de imaxes e encadres televisivos, o mito dunha Europa fortaleza asaltada por ondadas de novos bárbaros, cando, se consideramos o caso sirio, non é a Europa onde se dirixen prioritariamente os refuxiados, senón a Turquía e ao Líbano.

O resultado é unha Europa atrapada nas súas contradicións, acosada polos seus soberanistas e os seus xenófobos

Respecto a esa minoría que, a pesar de todo, escolle Alemaña, Francia, Escandinavia, Reino Unido ou Hungría, ninguén parece decatarse de que non se trata dunha poboación de inimigos chegados para destruírnos ou para vivir ás nosas expensas, senón de candidatos á liberdade namorados da nosa terra prometida, do seu modelo de sociedade, dos seus valores, que claman "Europa, Europa" como aqueles millóns de europeos que antano chegaban á illa de Ellis clamando "América, América,".

O resultado é un Mediterráneo abandonado aos traficantes de persoas, que, como sempre, son os grandes beneficiarios. Un Mare Nostrum convertido no xigantesco cemiterio mariño, no osario que certo poeta evocou fai xa moito tempo -2.350 afogados só durante o comezo de 2015-.

Son, cando escapan do inferno, eses individuos sen nome e case sen rostro -a sociedade do espectáculo, xeralmente tan dilixente para fabricar celebridades dun día, incansablemente reciclada dunha cadea informativa a outra para dar unha encarnación a calquera crise porcina, folga de camioneiros ou protesta de taxistas, non foi capaz, neste caso, de interesarse por un só deses destinos-. Son esas mulleres e eses homes cuxo percorrido coincide máis ou menos co de certa princesa Europa chegada de Tiro hai algúns milenios e á que, esta vez, a nosa Europa opón os seus muros. É a creación desa poboación sen dereitos sobre a que Hannah Arendt sinalaba que, tarde ou cedo, remata inevitablemente vendo a comisión dun delito e a caída na criminalidade pura e dura como paradóxica pero única vía para ingresar no mundo do dereito e os dereitohabentes.

O resultado é unha Europa atrapada nas súas contradicións, acosada polos seus soberanistas e os seus xenófobos, minada pola dúbida de si mesma, e da que o menos que se pode dicir é que virou as costas aos seus propios valores, pois simplemente esqueceu quen é.

Por quen dobran as campás? Tamén por Europa, que agoniza ante os nosos ollos.

Bernad-Henri Lévy é filósofo. Tradución de José Luis Sánchez-Silva.