As oficinas de asilo "non" cambian nada" para os emigrantes en Marrocos

(30/03/2015)

As oficinas de asilo "non" cambian nada" para os emigrantes en Marrocos

Actualizado 30/03/2015



MADRID, 30 Marzo (EUROPA PRESS) -



Os emigrantes de orixe subsahariana que malviven nos montes e bosques en torno a Ceuta e Melilla non notaron a apertura das oficinas de asilo do Goberno de España nos postos fronteirizos de ambas as dúas cidades autónomas, unha iniciativa cristalizada na reforma da Lei de Estranxeiría que se aprobou o xoves e que para estas persoas "non" cambia nada".

Explícano cooperantes e misioneiros que traballan con esta poboación e que ven como inauguradas estas novas dependencias o pasado 16 de marzo --aínda que en Melilla funciona dende setembro--, hai persoas que seguen xogándose a integridade física para intentar alcanzar chan español saltando o valo ou botándose ao mar. Non teñen permiso de residencia en Marrocos nin posibilidade de conseguir a venia de abandonar o país, así que nunca poderían cruzar as filas de policía marroquí que lles separan hoxe da fronteira española.

"O artigo 50 da Lei de Estranxeiría marroquí di que é un delito castigado penalmente saír de Marrocos sen a documentación necesaria. Un inmigrante sen documentación non pode chegar ao posto español, é máis, a policía marroquí non só vaille pedir documentación, senón tamén o visado ou o permiso de residencia nun país europeo e o pasaporte", explica Ahmed Khalifa, da Asociación Marroquí para a Integración de Inmigrantes.

Esta entidade está en contacto con "unhas 150 persoas" afincadas nos bosques próximos a Ceuta que teñen aspiración de chegar a chan español. Explica que "moitos son de países dos que poderían pedir asilo, como Costa de Marfil ou Malí, pero non o están facendo" nin o farán nas novas oficinas españolas, porque o único xeito de chegar sería "falsificar a documentación ou burlar os postos e correr".

"Para os demais, non cambia nada, todo segue igual. Dicir que agora teñen esas oficinas é para lavar a imaxe polo mal que o fixeron en España nos últimos anos, de cara á Unión Europea e demais, pero vai na liña de endurecer as leis para camuflar as inxustizas da Lei de Estranxeiría no acceso de aos dereitos fundamentais destas persoas, como o dereito de asilo", denuncia Khalifa.

"É COMA SE NON EXISTISEN"

Para o delegado de Migracións do Arcebispado de Tánxer en Nador, Esteban Velázquez, "ata agora é coma se non existisen" esas oficinas. "Os sirios son practicamente os únicos que as utilizaron e o como vai chegar un africano é un gran problema. Cónstame que hai organizacións pensando maneiras de conseguilo, pero creo que as autoridades deberían renovar o acordo España-Marrocos á luz destas novas circunstancias", explica en declaracións a Europa Press.

Este experto, cuxo ámbito de actuación é o ámbito de Melilla, incide en que ambos os dous gobernos "teñen a obriga legal de facilitar a chegada de todo hipotético beneficiario dese dereito de asilo ás oficinas e hoxe por hoxe, os emigrantes subsaharianos non están chegando.

Para o pai Esteban non é, como di o ministro do Interior, Jorge Fernández Díaz, porque se trata de emigrantes económicos que non teñen dereito a protección internacional, xa que "hai africanos de Malí, de Costa de Marfil ou que reúnen outras circunstancias legalmente recoñecidas como a trata que polo menos a petición teñen dereito a facela e aos que se lles está a excluír do exercicio deste dereito".

Segundo as cifras do ACNUR ás que tivo acceso Europa Press, só a oficina de Melilla recolleu máis dun millar de solicitudes de asilo no que vai do primeiro trimestre deste ano, o dobre que en todo o ano pasado. Foron 110 en Ceuta entre xaneiro e febreiro. En ambos os dous casos, ningunha petición corresponde a cidadáns de orixe subsahariana, aínda que entre os máis de 1.500 residentes do Centro de Estanza Temporal de Inmigrantes de Melilla os hai de Guinea Conackry e Malí, entre outros lugares emisores de refuxiados.

O VALO DE MARROCOS E AS DEVOLUCIÓNS EN QUENTE

Mentres as oficinas, así, non cambian en nada a situación destas persoas, o que si é un cambio é o valo que está a construír Marrocos no seu lado da fronteira. Catro metros de altura, arames con coitelas antes de chegar e sobre toda a superficie do valado e, despois un foso, que segundo contaron algúns emigrantes ao pai Esteban, ten ou terá anacos de vidro. Se o superan, aínda quedará o dobre valo español, cos seus seis metros de altura e o seu remate de concertinas.

Estase a rematar de facer a uns 30 ou 50 metros do valo español e vai ser un obstáculo practicamente insalvable (...) Pode ser que a imaxinación dos emigrantes logre algunha outra forma de sortear estas dificultades e tamén pode pasar como o verán pasado, que houbo desaloxos e intensificaron a vixilancia e parte deles marcharon mesmo ata Libia. O futuro é imprevisible, pero nestas circunstancias, tanto a nova lei coma o valo de Marrocos van influír", formula.

Sobre a nova lei, refírese á reforma de Estranxeiría que permitirá expulsar sobre a marcha a Marrocos aos interceptados no salto dos valos. Velázquez considera que se antes cabía a posibilidade de que estas actuacións, coñecidas como devolucións en quente, cesasen "ante a dúbida" de legalidade, "agora se deixa que as forzas españolas teñan claro o respaldo do que fan e o fagan con contundencia".

O ACNUR ten unha posición distinta sobre este asunto. A responsable da súa unidade de Protección, Marta García, opina que a necesidade de desenvolver regulamentariamente ou mediante un protocolo a nova figura xurídica do rexeitamento en fronteira é "unha oportunidade para facer as cousas ben", establecendo un sistema que permita identificar as persoas que cheguen, sexa ao valo ou á fronteira, e derivalas ao sistema que corresponda, sexa o de asilo ou o de Estranxeiría.