GALEGO | ESPAÑOL

PORTAL DA INMIGRACION NOS CONCELLOS DE GALICIA
ObxectivosIntegraciónFerramentas
-LexislaciónOrganismos-

O Supremo declara inaplicable un artigo da Lei de Estranxeiría por "incorrecta" trasposición da normativa europea

(17/03/2015)

O Supremo declara inaplicable un artigo da Lei de Estranxeiría por "incorrecta" trasposición da normativa europea


 

16.03.15 | EUROPA PRESS | MADRID

 

Avala que Interior habilite centros temporais de internamento sempre e cando reúnan as mesmas condicións que os permanentes



O Tribunal Supremo declarou "inaplicable" un precepto da Lei de Estranxeiría froito, segundo explica, dunha "incorrecta" trasposición ao ordenamento español da Directiva de Retorno da Unión Europea e obriga o Estado a dotar aos Centros de Internamento de Estranxeiros (CIE) de espazos adaptados para familias.

Así recólleo a sentenza pola que anulou catro apartados do Regulamento dos Centros de Internamento de Estranxeiros (CIE), cuxo contido se difundiu este luns, e que se produciu a instancias dun recurso formulado por Asociación Prol Dereitos Humanos de Andalucía, a Federación SOS Racismo e a Federación Andalucía Acoge
.

Trátase do artigo 62 bis.1 apartado i da Lei de Estranxeiría que versa sobre o internamento de familias con fillos menores nos CIE . Ese precepto recolle o inciso de que poderán ser recluídas xuntas as familias sempre e cando "existan no centro módulos que garantan a unidade e intimidade familiar", cousa que "se procurará". É o mesmo texto que recollería despois o Regulamento dos CIE
.

O Supremo anula o precepto do Regulamento e declara inaplicable o da Lei de Estranxeiría porque considera que obedece unha "incorrecta" trasposición da Directiva Europea de Retorno, que "impón a obriga" aos Estados de dotar aos seus centros de internamento con instalacións preparadas para garantir a suficiente intimidade das familias que estean retidas.

 

"En definitiva, o Estado queda obrigado a facilitar aloxamento separado ás familias internadas, tal como impón a Directiva de Retorno", conclúe o Tribunal, que sinala a "contradición" entre o mandato da normativa europea e os matices que introduciu a española ao "supeditar" o que é unha obriga, ás "condicións materiais" de cada CIE.

Ademais, o Supremo fixa que a locución "se procurará" incluída no mesmo precepto da Lei de Estranxeiría será interpretada como "conseguir ou adquirir algo" e non coa acepción común de "facer esforzos" para logralo, é dicir, cun sentido de máis de acción que de intención.

O Supremo recorda que o internamento é "unha medida preventiva respecto a persoas non condenadas, senón en situación irregular, e aos que se lles priva exclusivamente da liberdade ambulatoria durante un período breve ao obxecto de asegurar a súa expulsión do territorio nacional", sinala o Supremo.

Neste contexto, considera que non parece en modo ningún que poida cualificarse de medida excesivamente beneficiosa ou inxustificada asegurar que polo menos, durante a devandita situación", que insiste, é "non penitenciaria", os internos que formen unha unidade familiar "poidan permanecer xuntos e en condicións que aseguren a súa intimidade familiar, isto é, en aloxamentos separados.

"Tal incorporación ao dereito español dunha posibilidade excepcional como unha regulación ordinaria evidencia a incorrecta trasposición da Directiva neste punto (...) Declaramos inaplicable por contradición co apartado 2 do artigo 17 da Directiva 2008/115/CE, do Parlamento Europeo e do Consello, o inciso ' e existan no centro módulos que garantan a unidade e intimidade familiar' do artigo 62 bis.1 i) da Lei Orgánica 4/2000, do 11 de xaneiro," di o Supremo.

 

CENTROS TEMPORAIS SI, PERO IGUAIS

Non é o único asunto sobre o que bota luz o tribunal. A sentenza estimou o recurso sobre catro preceptos pero desestimou os interpostos sobre outros artigos do regulamento, como o que recoñece a Interior a potestade de crear centros de internamento de carácter provisional.

A sentenza, da que foi relator o maxistrado Eduardo Espín
, avala a creación deste tipo de centros, sempre e cando estean "especificamente destinados a albergar estranxeiros en espera da súa expulsión" sexan "polo tanto, centros especializados" e teñan "igual réxime xurídico que os centros de internamento xa creados de conformidade coa Lei de Estranxeiría" aínda que "habilitados con carácter provisional e temporal".

Para o Tribunal Supremo, "non" é "correcto interpretar, tal como vén a facer a parte recorrente, que a previsión de centros provisionais de internamento para supostos de emerxencia que desborden a capacidade dos centros xa creados poida cualificarse dun suposto de privación de liberdade sen habilitación legal" xa que "o único suposto de privación de liberdade é o contemplado pola propia Lei de Estranxeiría" e as súas condicións están nela delimitadas.

Por iso, establece que se debe "entender que os centros de ingreso temporal ou provisional habilitados de conformidade co artigo 5.2 do Regulamento CIE
han de considerarse para os efectos legais centros de internamento con identidade de réxime xurídico e de condicións materiais, aínda que inicialmente estas poidan diferir das dos centros xa creados, exclusivamente en razón da urxencia da súa organización polas razóns de emerxencia imprevistas que determinan a súa habilitación,".

Segundo a sentenza, "a única diferenza" destes CIE temporais é que o regulamento di que para eles "se procurará que as súas instalacións e servizos sexan similares aos dos centros".

Para o Supremo, isto "consagra a obriga da Administración de lograr que estes centros teñan as mesmas condicións materiais" que o resto e de facelo "no máis breve prazo posible", porque non equiparalos supoñería "un trato discriminatorio incompatible co principio de igualdade consagrado no artigo 14 da Constitución".

DOBRE INTERNAMENTO, ALTERACIÓN DA LÓXICA XURÍDICA

Outro dos asuntos que desenvolve a sentenza é a decisión do Supremo de anular o precepto do Regulamento que permitía recluír unha persoa máis dunha vez no CIE
atendendo á mesma orde de expulsión e en tanto non tería cumprido o prazo máximo de 60 días que a lei permite reter un inmigrante en espera de expulsión.

"Hai que partir do feito indiscutible de que a Lei prohibe de xeito taxativo e incondicionado un novo internamento polas mesmas causas nun mesmo expediente, e o fai de xeito separado ao establecemento do prazo máximo de internamento", di o Supremo.

Na súa opinión, o contrario é "unha completa alteración da lóxica do precepto, que é ben sinxela: acordada unha medida preventiva de internamento nun expediente de expulsión por unhas determinadas razóns, non pode volver acordarse de novo polas devanditas mesmas razóns, sexa cual sexa o prazo polo que se acordou a medida".

 

 

Novas e Actualidade


Titulares
Histórico


 ACTIVIDADES

Marzo 2024
LMMeXVSD
    123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
       



 AREA DE TÉCNICOS

 Usuario:
 Contrasinal:
 

 
¿Olvidou o seu contrasinal? | Alta

OBXECTIVOS | INTEGRACIÓN | FERRAMENTAS | LEXISLACIÓN | ORGANISMOS | NOVAS | CONTACTO

(c) 2009 FEGAMP, Federación Galega de Municipios e Provincias :: Texto legal
FEGAMPinmigracion@fegamp.es
Xunta de Galicia

Desarrolo: AVA Soluciones Tecnológicas