«Cando empecei a traballar paseino fatal cos pacientes do hospital porque apenas sabía inglés. Aínda non me expresaba ben. Dicíanme: 'chama a outra, que ti non me entendes'». Tamén mo botaba en cara algún médico. E non quería coller o teléfono, entregáballo aos compañeiros polo si ou polo non. Pero necesitan profesionais; só o 20 % dos enfermeiros son ingleses. Os demais, estranxeiros. Agora xa me defendo ben en inglés, traballo no meu, estou feliz en Londres e non teño ningún interese en volver a España».
É o testemuño de Laura Rodríguez Figueiras, de Esteiro, Muros, enfermeira da área de Dixestivo no North Middlesex University Hospital, de Edmonton (Londres), onde hai, asegura, uns cincuenta españois. «A enfermería no Reino Unido é un filón», agrega. De feito, o sector sanitario é probablemente o único no que os británicos non esixen o dominio do idioma para comezar a exercer ao baixar do avión, sinxelamente porque hai un déficit enorme de persoal.
Segundo os datos do Colexio de Enfermeiras e Matronas do Reino Unido (NMC), solicitados pola nosa correspondente en Londres, Rita Álvarez, no país hai rexistrados 4.982 profesionais españois. Deles, 3.663 chegaron nos tres últimos anos, nunha nova sangría de talento para España.
En Inglaterra, explica Laura, «a enfermeira empeza facendo menos cousas que en España: nin saca sangue, nin pon vías... O hospital non se fía e asegúrase de que o fas ben. Tes que realizar un curso para cada tarefa».
O soldo dun recentemente chegado oscila «entre 21.000 e 27.000 libras ao ano [de 29.000 a 37.200 euros]. Pero logo están as gardas. Apúntasche ás que queiras -aclara-. Eu acabo de gañar 200 por un domingo no que apenas tiven traballo». O horario de Laura inclúe «quendas de 12 horas, de 3 a 4 días á semana». De vacacións correspóndenlle «8 semanas ao ano», pero pode coller «días soltos para sumar ás libranzas».
A posibilidade de ascender é real e resulta esencial a colegiación
O caso do sector sanitario no Reino Unido é excepcional, pero unha oportunidade de traballo para os españois, que chegan con boa formación. Con todo, é imprescindible obter o número de colexiado neste país si non se ten xa en España. Este é o caso de Laura, que non puidera traballar en Galicia «porque non había emprego e porque, para o pouco que ofrecían, esixían unha experiencia imposible de conseguir».
En Londres tivo que esperar catro meses a que lle concedesen ese número. Ata entón serviu cafés e ensaladas nunha tenda. «Cheguei á cidade un sábado e o luns xa estaba a traballar. Gañaba 900 libras ao mes, o xusto para pagar o aluguer e o transporte. Nada máis».
Cando se colegió, empezou a aplicar, un verbo que conxugan habitualmente os galegos do Reino Unido. Alí, cada hospital colga en Internet as súas ofertas de traballo e o interesado aplica o seu currículo por Internet para as que lle interesan. Directamente.
«Colléronme de inmediato en dúas residencias, pero polo camiño saíume tamén o hospital e optei por el. Empecei aquí, con contrato indefinido, o 23 de febreiro do ano pasado, e estou encantada. O salario é mellor que en España e aumenta cada ano. Ademais, é fácil ascender. Podería pasar pronto a mánager ou especializarme en pel, diabetes...».
