Centraremos a nosa atención, para contestar esa pregunta, na poboación española de entre 16 e 34 anos, que é a que máis marxe persoal ten para tomar unha decisión deste tipo e conta hoxe cun nivel formativo medio ou alto. Os datos oficiais entre o 2007 e o 2014 indícannos que o número de parados entre esas idades tería aumentado en algo máis dun millón de persoas, pero estes mozos aínda residían en España.
Con todo eses mesmos datos dinnos que outros 1.779.000 mozos españois terían deixado nos últimos sete anos de formar parte da nosa poboación activa. A maior parte terían emigrado ao estranxeiro obrigados polo derrubamento da poboación ocupada e o aumento do desemprego. Son exiliados económicos. Mozos que no 2007 atopábanse dispoñibles para traballar en España e agora non.
Non se fala moito deles (salvo en casas dos seus familiares e non só en Nadal). ¿Por que motivo? Porque supoñen unha válvula de escape que nos evita ter millón e medio de parados máis en España, evita enfrontarnos a un fracaso colectivo sen paliativos (que converterá en insostible os nosos sistemas de protección social) e por iso algúns o envolven chamándoo mobilidade e non emigración ou exilio económico forzoso.
Unha eufemística mobilidade que, ademais, supón ceder a outras economías unha media de capital público investido en cada un deles duns 100.000 euros. Válvula de escape máis fracaso e malgasto colectivo, mentres algúns sosteñen -con estas alforxas- que xa estamos a saír da crise.
Non é estraño que nunha recente enquisa a mozas de países europeos sexan os españois os que nunha maior porcentaxe valoran a emigración como a única saída á súa situación, porque son os que menos confianza teñen no seu país á hora de buscar un traballo. As estatísticas do INE sobre migracións confirman que a tendencia é crecente entre os españois e é así que o exilio continuará no 2015 favorecendo a maquillaxe das cifras de desemprego.
Non axudará a frear esta sangría unha taxa de paro xuvenil campioa en Europa a pesar desta válvula de escape. Tampouco axuda a prolongación de xornada laboral entre os ocupados (en forma de horas extra moitas veces non remuneradas), ou a prolongación da vida laboral previa á xubilación. Porque se a iso sumamos que en España as rendas non salariais levan unha parte maior, e crecente, da torta (mentres invisten menos que en Francia ou Alemaña), este exilio económico témome que vai seguir acompañando durante moito tempo á nosa optimista recuperación.