Nélida Piñón: ´A sorte non está na na gloria, non está no diñeiro, nada diso, está nos afectos´

(06/10/2014)

Nélida Piñón: ´A sorte non está na na gloria, non está no diñeiro, nada diso, está nos afectos´

"Os libros son refuxios e á inversa, tamén nos convidan a saír dos refuxios nos que nos escondemos da vida"

 

susana regueira | pontevedra 05.10.2014 | Faro de Vigo 

 

"Sorte que de novo nos atopemos neste bosque de palabras e no bosque da vida", saúda afectuosamente Nélida Piñón á xornalista durante a súa visita ao pazo Quinteiro dá Cruz, no que compartiu faladoiro con representantes da cultura galega tras o seu ingreso na Real Academia Galega; unha xornada para celebrar a amizade, que seguimos habitando nas palabras e tendo, como ela ben di, "apetito de almas". Ao día seguinte acudiu a Cotobade, a terra de orixe dos seus avós, para presentar un premio literario que leva o seu nome. Fíxoo con eses ollos novos de 77 anos, dúas agudas xanelas achinadas: "Vivir é sentir, sen amarguras, todas as idades", dixo María Casares.

-Foi unha visita especialmente emocionante a Galicia...

-Se, foi unha visita ao meu corazón e tamén ao mundo galego, xa que fun recibida no epicentro da súa vida, na Academia Galega. Cada vez que vin a Galicia renovei o meu amor por ela, ese primeiro amor que xurei gardar desde pequena, e foi emocionante de novo volver.

-Por que o tema A épica do coraçao (A épica do corazón) para o seu discurso de ingreso na Academia Galega?

-Porque nese discurso puxen non só unha visión non totalmente sentimental, afectiva, senón tamén unha visión política cara á emigración, teño con ela unha ligazón moi grande porque son filla da emigración, por tanto coñecín moi ben que pasou coa emigración galega, con toda a emigración que chega a un país alleo, e tiven a oportunidade de facer unha fusión dos sentimentos, o sentimento en xeral cara á emigración ten unha ética, porque a tendencia en xeral é a empobrecer a emigración, a considerala xente que soamente acumulan moedas, cando eles levan consigo os seus sentimentos, a súa cultura, os galegos cando chegaron a Brasil achegaron unha cultura, talvez unha cultura modesta pero que coñecía o viño, as patacas, sabía salgar a comida, preparala... E por iso o discurso foi unha reivindicación deses sentimentos e desa ética.

-Non cre que España trate ben aos seus emigrantes.

-Non, non creo que España trate ben aos seus emigrantes galegos en América, e non é soamente España, Europa non ten consideración cos seus emigrantes, ten máis consideración cos exiliados, estes teñen unha aureola de prestixio que non teñen os emigrantes, e hai que lembrar que os emigrantes galegos axudaron a sacar a España da miseria, cando eles saíron aquí había unha carencia de comida, de todo, e foron as moedas vindas de América as que sustentaron moitas casas.

-É certo que a vostede lle leron a man e anticipáronlle o futuro?

-Se (risas) é verdade, eu estaba con Manuel Puig, un gran escritor arxentino, e ao dixéronlle que xa tiña a gloria e insinuáronlle algo que non me gustou nada, coma se tivese un destino tráxico, e ao meu léronme a man e dixéronme vostede é unha muller de aventura e intensidade e terá a gloria, pero será máis tarde, entón Manuel díxome queres cambiar comigo o futuro? (risas) Díxenlle que nada de nada... E a pena é que el morreu nova.

-sente vostede unha muller con sorte.

-Se, o son, no sentido dos afectos, para o meu a sorte non está na gloria, non está no diñeiro, nada diso, está nos afectos, na capacidade de sentir, de sintonizar co que a vida ten de máis profundo. Nese sentido fun moi afortunada, coñecín a xente marabillosa, ademais non fai falta que sexan importantes, eu por exemplo son moi amiga do porteiro da Academia Brasileira, sempre me acompaña, dáme o brazo coma se fose o meu cabaleiro medieval (sorrí) e iso dáme unha alegría moi grande, supón unha gran conquista moral.

-Importante os afectos e tamén a paixón...

-Afecto e paixón van xuntos, non fai falta distinguilos, ambos cambian a túa vida, os afectos cambian a túa vida, a paixón acelera a túa vida (risas).

-Esta semana presentou en Cotobade un premio literario que leva o seu nome

-Gustoume moito que o meu nome se asociase a un premio, pareceume moi auspicioso e gústame sobre todo que quen queira gañar ou quen concorra coa esperanza de gañar fágao asociando o seu nome ao dunha muller que sente paixón pola escritura.

-Os libros son refuxios?

-O son, os libros son refuxios e á inversa, tamén nos convidan a saír dos refuxios nos que nos escondemos da vida.

-En novembro presenta o seu novo libro...

-O meu novo libro é unha reunión de contos, titúlase "A camisa do marido", e preséntase o próximo mes de novembro, son textos moi fortes, moi dramáticos, e ademais estou a preparar un libro de ensaio, outra obra...

-Non para vostede.

-Non, non paro (risas). (Na súa visita ao pazo Quinteiro dá Cruz recoñecía riseira na sobremesa que "non debería estar agora con vostedes, seino, debería estar a escribir, pero é que tamén me alimento disto, de afectos, de instantes aos que prestar atención". A vida, tamén o dixo ela, é literatura).

 

 

¿Olvidou o seu contrasinal? | Alta