A ribeirense Conchi Crujeiras e o seu esposo Antonio Amigo entregaron a súa vida a axudar á poboación de Bata, a capital de Guinea Ecuatorial. Estes dous misioneiros pertencen á igrexa evangélica protestante carismática Boas Noticias. O seu odisea comeza no ano 1992, cando Amigo decide facer unha primeira expedición dun mes. O carácter da misión era humanitario, cultural e espiritual.
Tras volver, expuxo as súas vivencias: «Foi un choque cultural moi forte, quedei moi impactado pola pobreza e a necesidade existente», explicou o misioneiro, que lle advertiu sobre o perigo de arriscar a vida que levaba a expedición. Este feito quedou constatado no primeiro caso de malaria que lle fixo pasar o Nadal nun hospital en España, un mes antes de partir.
A chegada
Esta enfermidade, de fácil confusión co ébola, sería o inicio dunha serie de 18 paludismos sufridos por Antonio e catro por ela, a pesar de medicarse con profilácticos. En 1993, aterran na illa de Malabo coa súa filla Neri de dous anos. Despois de dous meses embarcaron nunha travesía que Crujeiras recorda con horror: «Eran 16 horas nun barco aglomerados con xente que viña como cabalos salvaxes», afirmou ela recordando como tivo que protexer ao bebé, mentres na avalancha perdía as dúas únicas botellas de auga mineral que levaban. Pasáronse toda o traxecto vomitando.
Ao chegar á capital do país Conchi Crujeiras comezou a dar clases de corte, confección e alfabetización a mulleres. Reuníronse cos líderes nacionais para crear unha rede de educación infantil, que cobre desde gardería e preescolar ata primaria e secundaria. Para iso, crearon fogares internados que aínda continúan hoxe en día, dando soporte a 700 mozos con bolsas escolares e sanitarias por curso escolar.
A pesar das carencias médicas e en contra dos consellos dos seus amigos, Conchi deu a luz ás súas outros dous fillos alí: Loida e Caleb. «Se eu tiña aos meus fillos en Bata estaba a animar ao resto de mulleres», afirmou Crujeiras.
A familia pasou desde 1993 a 2001 desenvolvendo proxectos como axudar a mozos a montar os seus propios negocios de carpintería. Hoxe ese coñecemento é transmitido polos primeiros alumnos, logrando a autosuficiencia.
Recompensas
Pola educación dos seus fillos e unha saúde deteriorada regresaron á súa residencia en Madrid. Non perden a ocasión de volver cada ano para observar a transformación e o crecementos das persoas que axudaron. «Foron os doce anos máis felices das nosas vidas, non os cambiaría por nada», sintetizou Antonio.
