«Nós somos 100% arxentinos e 100% galegos, non hai máis»

(29/09/2014)

«Nós somos 100% arxentinos e 100% galegos, non hai máis»

O representante dos emigrantes fala marabillas da última visita

j. v. lado
cee / a voz 28 de setembro de 2014

Ameijeiras, ante a escola de Pasarela-Vimianzo, construída con achegas de emigrantes en Arxentina. casal

Carlos Ameijeiras Miñones (Buenos Aires-Arxentina, 1955) preside desde o 2007 a Asociación Benéfico Cultural do Partido de Corcubión (ABC) e con 54 socios e amigos da entidade, está estes días nunha viaxe por España que lles trouxo a Galicia e, particularmente, á romaría da Virxe dá Barca de Muxía.

-¿Que impresións levan os socios desta viaxe?

-Hai dous anos, cando se cumpría o 90 aniversario da asociación viñemos 43 persoas e tivo tan boa acollida, gustoulles tanto aos de alá o que falamos da viaxe que esta vez reunimos 54 porque non cabe máis xente nun bus e, de feito, tiven que deixar fóra a algúns que querían vir. Empezamos en San Sebastián e acabamos na Coruña porque a Santiago xa foramos máis veces e como coincidía co final da Volta a España apenas había prazas de aloxamento libres. Pero digamos que o obxectivo principal era A Barca.

-¿Como foi a estancia en Muxía?

-Alá vivimos cunha dor grande o incendio e a rotura da Pedra de Abalar, porque existe unha veneración importante e, de feito o día da romaría faise unha gran festa. Eu non viña á Barca desde moi mozo, xa case non me acordaba, e foi unha experiencia incrible. Sorprendéronse moito cos vehículos e as tendas da acampada, o fervor popular, as charangas e a música na rúa, ademais de con a misa no monte que foi impresionante. Sobre todo foi unha experiencia de intercambio moi gratificante e de achegarse tanto á xente do pobo como á que está en Arxentina, porque a través das fotos que fomos subindo ao Facebook e demais seguiron todos os nosos pasos.

-¿Como viron o legado que deixou a ABC na comarca?

-Visitamos as catro escolas creadas pola asociación no seu día e, cando aquel patrimonio dos anos 30 pasou por momentos de moito abandono, sorprendeunos para ben o coidadas que están todas. Incluso a Suarriba, en Fisterra, acábana de reformar e funciona como Casa dá Cultura. A verdade é que foi moi gratificante e unha especie de homenaxe aos nosos antepasados e así llo fixemos saber aos respectivos alcaldes. En xeral fíxose unha recuperación importante do patrimonio -todo hai que dicir que ese interese era maior cando os emigrantes votaban nos concellos [risos]-, pero resulta reseñable. Por exemplo o Dolmen de Dombate é impresionante como o deixaron e unha marabilla para aprender cousas sobre o megalitismo e sobre a nosa historia.

-¿Cal é a saúde actual dos colectivos de emigrantes? ¿Sabe que o Hospital Español de Baía pechouse?

-Polas noticias que eu teño non é así, exactamente. Está aberto e de feito creo que o van nomear de interese sanitario porque a xente de Baía aténdese alí. O que houbo é un problema de xestión, talvez porque os centros hospitalarios hoxe día xa son demasiado complexos e precisan un equipo con experiencia no tema. Polo demais, o obxectivo co que naceron estes colectivos, a maioría con máis de 100 anos, xa non existe. Estaban para recibir paisanos, orientalos ou incluso darlles vivenda mentres non atopaban traballo. Hoxe non hai esa emigración galega a América e o obxectivo é manter as tradicións e coidar o vínculo, porque, como eu digo, nós non somos 50 unha cousa e 50 outra, somos 100 % galegos e 100 % arxentinos, non hai máis. Aparte, no caso da nosa entidade hai moitos raparigos novos con ganas e o futuro está asegurado.