Antonio Rodríguez Miranda (A Bola, 1967) anda hoxe polo País Vasco co Día de Galicia. Acaba de chegar de Alemaña, e en poucos días terá outros destinos. Dende que asumiu o cargo, a finais de decembro do 2012, non para de viaxar polo mundo para falar cos emigrantes galegos. Moitísimos deles da Costa da Morte, unha das principais comarcas migratorias galegas a América, Europa ou Canarias. Biólogo de formación, a súa vida política e persoal está en Allariz.

-¿Cales son as liñas xerais de traballo do seu departamento?

-Para nós, o prioritario nestes momentos, nos que tes que axustar orzamentos, son as persoas, así que todo o que se refira ás prestacións de carácter asistencial, ben sexa de tipo individual (discapacidades, incapacidades, dependencia...) ou canalizadas a través de centros ou entidades, nos países de América sobre todo (centros de día, residencias de maiores, con recursos propios ou colaborando con Benestar) é o fundamental. Logo hai outras liñas, como seguir colaborando coas entidades, poñendo en todo o mundo a lingua e a cultura galega: que teñan actividades e que cada día poidan chegar a ser entidades máis solventes, cun abano amplo, para nenos e maiores. E tamén insistiremos, porque así nolo manda a Lei de Galeguidade, en fomentar a unión das entidades pequenas para darlle unha viabilidade futura.

-¿Como se define agora un centro galego?

-A nova lei permite poñer ao día unha norma que tiña 30 anos, cun rexistro de entidades galegas que en si mesmo quedaba obsoleto. A tipoloxía nos centros non é a mesma hoxe. Por iso agora hai unha apertura na galeguidade: imos recoñecerlle a cada un o que é e o que fai. Recoñecemento, si, pero en función do que fai, socios, traballo...

-¿Seguimos emigrando moito?

-Percibimos que o incremento de galegos no exterior é sobre todo de persoas que non naceron aquí. ¿Temos máis galegos no exterior? Si. Pero sobre todo de persoas que non naceron aquí, que adquiriron a nacionalidade ou son fillos de galegos que xa naceron fóra. ¿Hai máis galegos que saian ao exterior? Temos unha lixeira variación en canto a estes procesos, pero para nada comparables cos doutras etapas da historia. Nalgúns lugares hai incremento, pero de números modestos.

-Pero hai comarcas como a Costa da Morte con movementos cualitativos que facía anos que non se vían. Como a Suíza.

-Exacto, cualitativamente é así. Hai lugares onde xa teñen asentada unha poboación no exterior, comparativamente, coa poboación do territorio, relevante, e polo tanto hai moitos contactos de tipo persoal e familiar. Poderíamos citar a Costa da Morte, e tamén noutras: xente que xa estivo alí, que ten familiares, que naceu alí... Teñen dificultades de traballo e vanse. En lugares nos que hai esta permeabilidade si se nota.

-¿Hai que valer para emigrar?

-Non hai dúbida. Se hoxe calquera galego vai polo mundo, e ten a moito orgullo falar de Galicia, podo dicir con moito orgullo tamén que os nosos galegos, alí onde deixaron e deixan pegada de recoñecemento (acabo de velo en Alemaña), Galicia identifícase perfectamente dentro de España, e de xeito moi positivo, como unha terra próspera, que marca criterios de como facer as cousas, e iso é froito de moitos galegos que saíron fóra, e non me refiro só ás aportacións económicas, moito máis: saír fóra, mesturarte, traballar doutro xeito, o avance da técnica. Hoxe a Galicia que temos, non sei en que proporción, é a suma clarísima do que aportaron os que saíron e os que estivemos aquí.